“13 reasons why”

De serie 13 reasons why, die vertelt over de zelfmoord van een tienermeisje, zorgt voor behoorlijk wat commotie. Sommigen vinden zelfs dat de serie van Netflix gehaald moet worden. Het zou uitnodigen tot copycat gedrag. De beelden waarop haar zelfmoord te zien is, zijn heftig. Misschien zelfs wel té, maar mijn persoonlijke mening is dat deze serie niet verbannen zou moeten worden, maar juist verplichte kost zou moeten worden op middelbare scholen. Lees mijn ene reden waarom

Hoeveel tieners lopen er niet rond met onzekerheden, gevoelens die je niet kunt plaatsen. Jaloezie, problemen thuis, innerlijke onrust, een eerste kus of méér, het speelt allemaal mee in de ontwikkeling van een puber. Dat is altijd al zo geweest en zal altijd zo blijven. Ook zelfmoord onder tieners is niet iets dat nu uit de lucht komt vallen. Dat deze serie heftig is, zal ik niet ontkennen, maar is niet juist goed om de wereld eens wakker te schudden, scholen, ouders, vrienden.Verschuil je niet onder de grote noemer van”we hebben het niet gezien”. Hannah had 13 redenen. Soms is er maar 1 en soms neem je je gevoelens mee tot in de volwassenheid totdat het gevoelloos is geworden.

De zogenaamde vriendin, die zich voordeed als beste vriendin maar in de rug stak op het moment dat ze dacht dat je in haar vaarwater kwam, de groep die je meesleepte in hun gedachten en ideeën onder het mom van”we zullen er altijd voor elkaar zijn”, de populaire jongen die voor jou onbereikbaar was en uit het niets ineens interesse had in jou. Het gevoel alleen  langs de zijlijn te staan en de gelukzaligheid als je ineens werd uitgenodigd voor een feestje waar ook deze populaire jongen bij aanwezig zou zijn. De deus die stiekem verliefd op je was, maar met hem omgaan was een soort van sociale zelfmoord. De lerares die je vertrouwde en van wie je hoopte dat ze je je zou redden. Het was er dertig jaar geleden allemaal al.

Ik heb de serie dit weekend uitgekeken. Na de laatste aflevering dwaalden mijn gedachten terug. Dertien was ik toen ik verhuisde naar een andere stad, een ander deel van het land. Het land van de gemoedelijkheid naar het land van hoe overleef ik. Alles was anders. Mijn accent, mijn kleding, ja zelfs mijn ontwikkeling. Het leek alsof iedereen hier jaren verder was. Het kind in mij was nog zo duidelijk aanwezig, maar de meiden hier waren al jonge vrouwen met zoals het leek een schat aan ervaring op het gebied van jongens.  In een van de eerste weken wilden ze wel eens weten hoe ver ik al was. Ik kreeg onder de biologieles een briefje onder mijn neus met een vragenlijst die ik hier niet zal herhalen, maar dat ze persoonlijk waren dat mag duidelijk zijn. Ik loog op meer van de helft van die vragen. Waarom? Ik durfde niet. Ik schaamde me voor mijn bleuheid, voor het kind in mij.

Waar ik thuis was op de school waar ik voorheen woonde, zo onwelkom voelde ik me hier. Ik hoorde er niet bij. Ik rookte niet, dus bij die groep paste ik niet, hoewel daar één vriendin neutraal leek en mij de kans gaf mezelf te zijn.  Ik was niet slim genoeg, dus bij de atheneum groep hoorde ik ook niet, de populaire vielen meteen af want mijn kleding kwam uit het jaar nul. Ik vond een groepje waar ik me bij aansloot waarvan ik dacht dat we gelijken waren. Totdat één van hen kenbaar maakte dat ze niet meer verder wilde met dit leven. Ze kon het thuis niet meer aan, ze was het zat om steeds naar huis te moeten lopen omdat haar band werd lek gestoken en haar cijfers waren zo laag dat ze dit jaar niet zou halen. Ze werd mijn zielsverwant. Ik probeerde haar redding te zijn, maar zij werd mijn ondergang.

Het liep uit de hand. Ze slikte hele strips met paracetamol op het toilet van de school en sneed zich zelf in haar polsen. Ik kon het niet langer aanzien en haalde de lerares erbij in wie ik al vaker vertrouwen in had gesteld. Zij kon haar helpen. Niet lang daarna werd ik uit de klas geplukt. Mijn “vriendin” had mijn ziel verkocht aan de duivel om haar eigen straatje schoon te vegen. Ze had het omgedraaid. Ik zou degen zijn die dit alles deed en als verklaring gaf ze alles aan dat ik ik haar in vertrouwen ooit had verteld. De lerares aan wie ik eerder delen van mijn leven had toevertrouwd, kon niet anders dan concluderen dan dat zij de waarheid sprak want het verhaal was haar immers bekend.  Het jaar na deze judaskus was “mijn vriendin”van school verdwenen. Ze mocht niet langer met mij in één ruimte zijn. Ik had een “slechte invloed”. Het voelde dubbel. Ik was verlost en toch voelde ik me gevangen. Ze had een stempel op mij gedrukt dat ik nooit meer kwijt ben geraakt.

Ik werd doldwaas verliefd op de meest populaire jongen van de school. Hij was onbereikbaar, dacht ik. Iedere dag keek ik naar hem uit om maar een glimp van hem op te vangen. Totdat hij op een dag naar me toe kwam met een brede glimlach en me vroeg of ik eens mee uit ging. Ik was in de hemel. Ik kon niet geloven dat hij mij mee uit vroeg. Achteraf gezien denk ik dat het afgesproken was of een weddenschap of zo. Ik weet het niet, het blijft speculatie. Hoe dan ook. Mijn eerste kus liep uit tot een zeer onaangename herinnering. Iets dat me later nog vaak angst en verdriet heeft bezorgd.  Meer wil en kan ik er nog steeds niet over vertellen. Ik had hem aan moeten geven. Maar hadden ze me geloofd? Dat deden ze immers ook niet toen mijn zogenaamd beste vriendin me “beschuldigde” van zelfmoordneigingen.

Ik veranderde, door alle ervaringen op de middelbare school. Het verraad van mijn vriendin, het misbruik van degene op wie ik zo verliefd was. De doodsteek van de leerkracht in wie ik vertrouwde en het leven dat me zo veel pijn deed. Het kostte me mijn diploma, mijn eigenwaarde en mijn vertrouwen in degenen die zogenaamd voor je moesten opkomen. Iets in mijn ziel is daar op school gestorven. …

Dertig jaar later…

krijg ik de vraag wat vond je van 13 reasons why? Ik moet iets wegslikken  en kan  alleen maar vertellen wat ik dertig jaar geleden heb gevoeld op ongeveer dezelfde leeftijd als Hannah. En ik begrijp waarom tieners zich kunnen wenden tot deze onherroepelijke daad.  Daarom is het zo ontzettend belangrijk om bespreekbaar te maken in plaats van weg te stoppen. Gebruik deze serie als een voorbeeld van hoe het leven van een tiener kan lopen. Hoe groot de druk van een groep is. Hoe je moet luisteren en handelen naar de tekenen die worden afgegeven. Deze serie zou verplichte leerkost moeten zijn bij een vak als maatschappijleer. Luister naar de 13 redenen waarom en geef 13 redenen om te leven!

6 gedachten over ““13 reasons why”

  • 17/04/2017 om 13:54
    Permalink

    Ik krijg wel rillingen van je verhaal. Heftig. De serie ken ik niet. Wel heb ik het boek van Jay Asher gelezen. Ik neem aan dat de serie daarop gebaseerd is. Vond het boek al indrukwekkend.

    Beantwoorden
    • 17/04/2017 om 14:15
      Permalink

      Ja klopt, de serie is gebaseerd op het boek van Jay Asher. Het is naar mijn mening raar dat juist in deze tijd op dit soort items nog steeds een soort van taboe heerst. xx

      Beantwoorden
  • 17/04/2017 om 18:28
    Permalink

    Tot tranens toe bewogen. Jouw verhaal brengt mij terug naar mijn tienerjaren en ik een hartsvriendin had, had ja……..want ook ik was die vriendin die niet kon voorkomen dat zij een einde aan haar leven maakte. Zelf was ik toen mede door een ernstig ongeval gehandicapt en woonde ik in een revalidatie centrum. Zij was gezond , ging naar school en zij bleef als enige van deze school mijn hartsvriendin. Vraag mij nog steeds af ; waarom heb ik haar signalen niet gezien, waarom maakte zij er zelf een einde aan. Deze vraag zal altijd onbeantwoord blijven. Er was geen afscheidsbrief, toen was er nog geen sociaal media, mobieltjes, internet. Ik ben inmiddels 61 jaar en toen waren wij beiden 17 jaar.

    Beantwoorden
    • 18/04/2017 om 15:54
      Permalink

      Dank je wel voor je reactie Anneke en wat heftig wat jij met je vriendin hebt meegemaakt. Vooral het waarom dat onbeantwoord blijft zal geen gemakkelijke bagage zijn voor degenen die haar lief hadden. Liefs xx

      Beantwoorden
  • 18/04/2017 om 12:40
    Permalink

    pfff emoties wegslikken en denken aan het onvermogen wat de school op dit gebied heeft. Heftig Anke

    Beantwoorden
    • 18/04/2017 om 15:51
      Permalink

      Dank je wel. Ja scholen zouden wat bijscholing kunnen gebruiken op dit gebied.

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: