Al mee zingende met de top 2000, roer ik ondertussen in mijn pan met pastasaus. Over een paar minuten kunnen we aan tafel. Man en zoonlief zijn onderweg naar huis vanuit hun werk. De telefoon gaat. Vreemd, ik word nog maar zelden op mijn huistelefoon gebeld. Niet schrikken, zegt een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn…..Mijn hart staat stil
Wanneer ik vanmorgen mijn computer aan zet, staart de datum me kwaadaardig aan. 28 december. Morgen is het al weer twee jaar geleden dat de telefoon ging en een onbekende mij melde dat mijn zoon was aangereden op de voorangsrotonde vlak bij ons huis. Wie had kunnen bedenken dat deze relatief simplele aanrijding zo’n impact zou hebben op zijn verdere leven.
Het was een raar einde van het jaar 2015. Zelf slikte ik een achteraf vastgestelde overdosering van morfine vanwege een hernia en een, met de schrik en een gebroken elleboog vrijgekomen zoon zat eveneens aan de zware pijnstillers. Samen zweefden we, niet helemaal bij de tijd, naar 2016. Een week later moest het gips er al af, want zo stelde de arts hoe sneller bewegen , hoe beter. Dat zelfs die week niet snel goenoeg was, bleek veel later pas. We dachten dat het allemaal wel mee viel. Tenminste lichamelijk, want geestelijk had deze aanrijding een behoorlijke klap uitgedeeld. Dat de tegenpartij geen schuld op zich nam, maakte de zaak er niet gemakelijker op. Onze gevoelens vlogen alle kanten op, als een speelbal werden we heen en weer geslingerd tussen het welles en nietes van fietslampjes die nog brandden toen ik aan kwam rennen die avond.
Gedurende het jaar 2016 bleek dat ook er lichamelijk iets niet helemaal goed zat. Verder onderzoek was nodig en uiteindelijk heeft dat geleid tot vervlogen toekomst dromen, twee operaties en een bijgekomen bacterie dit jaar. Voor het aankomende jaar staat operatie nummer drie gepland. Iets wat zo simpel leek,is inmiddels uitgegroeid tot een onoverzienbare toekomst met enorme impact op een jong mensenleven.
Over de schuldvraag horen we niets meer. De mensen die hem hebben aangereden kennen geen gevolgen. Tenminste, zover ik weet niet. Heel af en toe kom ik ze tegen. Ik weet pas sinds kort wie het zijn. Door de morfine kon ik me hun gezichten niet meer herinneren. De moeder in mij zou ze wel eens willen vragen of ze beseffen wat mijn zoon allemaal heeft in moeten leveren. Ze confronteren met het verdriet. Ach, waarschijnlijk zijn zij hem allang vergeten.
Over een paar dagen gaan we een nieuw jaar tegemoet.Een jaar vol nieuwe dromen, een nieuwe baan voor mij en een nieuwe operatie in de eerste dagen van het jaar voor zoonlief. Nieuwe hoop, noem ik het. Hoop, dat zijn elleboog weer het werk gaat doen waar het voor bestemd is. Hoop, dat hij zijn dromen ooit waar mag gaan maken. Hoop, dat we 29 december ooit kunnen vergeten.