Achter de fanfare aan..

Er wordttamboer wel eens gevraagd. Ben je een leider of een volger? Wanneer ik afga op de persoon die ik diep van binnen ben ga ik zonder nadenken voor de leider. En tóch voel ik me de laatste tijd méér de kleine mens die met de kleine fluit achter de drumband aan loopt dan de trotse  tambour-maître die de mace hoog hoog in de lucht houdt.

En dat is raar, want ik heb alle reden om voorop in de fanfare feest te vieren.Na een lange ziekteperiode , onzekerheid en verdriet, staat mijn leven weer in de lift omhoog. Ik ben op een zoektocht geweest naar mezelf en vond op mijn weg vooral kracht en positiviteit. De tegenslagen hebben me juist laten zien dat ik kan doorgaan. Wat wil je nog meer zou je zeggen..

Een goede vraag, want hoe mijn leven ook weer de goede kant uit gaat, ik blijf het gevoel houden dat ik achter de feiten aan loop en niet kan bij benen wat er allemaal in een razendsnel tempo gebeurt. Zelfs erover schrijven , valt me momenteel moeilijk. Ik kan niet goed  onder woorden brengen wat ik precies voel. Ik ben blij en gelukkig en vooral dankbaar voor de mensen die in me geloven , de kansen die me worden gegeven en de tijd en rust  die me is gegeven om weer de trotse tambour-maître te worden die ik van binnen ben. En aan de andere kant ben ik vreselijk onzeker en bang deze zelfde mensen teleur te stellen.

Zoals ik me nu voel, past precies bij de uitkomst van de enneagramcursus die ik een paar jaar geleden heb gedaan. Mijn overheersende type was een duidelijke  acht. De acht die staat voor de leider. De acht van kracht en sterkte met lust als passie. Als ik iets wil bereiken ga ik er voor met alles wat ik in me heb. Op een goede tweede plaats stond het type twee. De helper, zorger  met trots als passie. En het klopt. Maar juist deze tegenstelling maakt mij als mens soms zo tegenstrijdig.

Het is een tegenstelling die mezelf in de war brengt. Aan de ene kant ben ik de sterke vrouw die knokt en doorgaat tot haar doel is bereikt. En aan de andere kant is daar de vrouw die bang is te falen. De vrouw die haar gevoel voorop zet, maar de feiten laat spreken. De vrouw die diep van binnen weet dat er zo veel meer in zit, maar niet precies weet wat. De vrouw die goud eerlijk is, maar niet alles durft te zeggen. De tamboer-maître die voorop loopt, maar ook achter de fanfare aanhuppelt omdat ze het  niet bij kan benen.

En dat laatste frustreert me. Achteraan lopen is niet wie ik ben. Het wordt tijd dat de piccolo naar voren treedt in de fanfare om  als trotse tamboer-maître de mace weer hoog in de lucht te gooien met het volste vertrouwen dat ze de stok ook weer opvangt.

Eén gedachte over “Achter de fanfare aan..

  • 28/10/2015 om 18:34
    Permalink

    Maar soms is het wel lekker om achteraan te lopen en de verantwoordelijkheid bij iemand anders te leggen. Til er niet te zwaar aan. Hoe dan ook het leven moet gevierd worden.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: