Alaaf!

Carnaval..

Het is iets dat begint te kriebelen in je buik, een haast onbedwingbare lust. Even uit het harnas van het alledaagse leven. Zijn wie je wilt. De koningin, politie agent, een dier, of gewoon jezelf wel of niet gehuld in een boerenkiel. Het maakt allemaal niet uit we zijn gelijk en roepen allemaal maar één ding, “Alaaf!”.

 

Het kriebelen begon al een paar weken terug, of eigenlijk al een paar maanden geleden. Onbedwingbaar, een haast verslavend gevoel. Carnaval. Ik ben er mee opgegroeid. Op de arm van mijn moeder in de polonaise door de kroeg. Buiten in de stad waar iedereen midden op de dag verkleed was in de mooiste creaties. Worstenbroodjes en erwtensoep waren het standaard menu. Iets dat ik nog steeds trouw na leef, of er nu carnaval wordt gevierd of niet.

Carnaval zit in mijn hart. Misschien door mijn Brabantse afkomst, misschien door de herinneringen aan mijn moeder, maar wat ik zeker weet is dat het komt door de liefde die ik vond tijdens de carnaval van 1990. Al 27 jaar staat carnaval centraal voor onze liefde. 27 jaar aan doldwaze dagen, de meest prachtige creaties,  altijd als een setje met het grootste plezier. Toen ik door de kanker en de razende hormonen niet in staat was om mee te vieren deed dat pijn. Het voelde alsof er iets wezenlijks van me was afgenomen. Maar ondanks die gevoelens en de beperkingen maakten we er iets van. De optocht, de worstenbroodjes en gewoon ons. Want er is altijd een ons.

Carnavalsmuziek klinkt door de kamer, de pruiken hangen vast uit  want eerst moet de schmink goed zitten. De plaknagels hebben moeite met blijven waar ze moeten. We lachen ons dood om onze outfits. De kleur van onze gezichten grijs grauw. Vanavond vieren we ons 27 jarig samenzijn en in het afterlife leven we door als setje in alle vijftig kleuren inclusief grijs.

Ja, dit jaar gaan we na een paar jaar alleen optocht en worstenbroodjes eindelijk weer een avondje écht carnavallen. Natuurlijk was er de twijfel. Maar bij twijfel is het antwoord gewoon doen! Als je niet gaat en probeert wat je eigenlijk gewoon graag wilt, heb je sowieso al verloren. De hernia is redelijk in onderdrukking van twee zenuwblokkades en de hormonen houden zich rustig. Is het verstandig? Geen idee. Maar soms moet je alleen kijken naar wat het je oplevert. En dan zeg ik volmondig ja! Paracetamol er in en morgen zien we wel weer verder. Wat telt is zoals Guus het zingt, “Ik heb genoten!”Alaaf!!

2 gedachten over “Alaaf!

  • 26/02/2017 om 14:28
    Permalink

    Geweldig toch dat je daar nog zo van kunt genieten. Veel plezier deze dagen. Hoewel ik ook een rasechte Brabander ben, heb ik écht maar dan ook écht niets meer met carnaval. Geen idee waar het bij me mis is gegaan. 🙂

    Beantwoorden
  • 06/03/2017 om 11:25
    Permalink

    Lieve Anke,
    Wat een mooi verhaal over carnaval en zeker een bijzondere dag! Deze dag zal altijd speciaal blijven voor jou/jullie! (Ook door ups en downs, b.v dat je carnaval niet kon vieren door de kanker, dus eigenlijk is het een “dubbele”dag met betekenissen voor jullie). Nu moet ik zeggen dat ik Rik ook op een bijzondere dag heb ontmoet (Grappig dat wij deze overeenkomst hebben). Het is nu dan wel geen bijzondere dag meer ,maar ik heb Rik voor het eerst ontmoet s avonds op 30 April 2012. Het jaar daarna was het nog 1 keer op die dag koninginnen dag! we zeiden toen ook tegen elkaar: Ze hangen speciaal de vlaggen voor ons uit! Voor ons blijft koninginnen dag (De oude, op 30 April) dus ook gewoon koninginnen dag hihi. Je zag er echt mooi uit meis, op de foto’s die ik gezien heb! Ik vind dapper, ondanks je hernia dat je toch gegaan bent! Liefs San.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: