Als een kaartenhuis

Wie heeft het niet meegemaakt? Urenlang probeer je met de uiterste precisie een kaartenhuis te bouwen en dan stort het in elkaar. Ik ben momenteel dat kaartenhuis…

Toen ik begon met bloggen op het gezondheidsplatform van De Telegraaf was ik gelukkig aan de beterende hand. De blogs gaan voornamelijk over hoe er wordt omgegaan met mensen die schildklierkanker of een schildklieraandoening hebben. Mijn inspiratie haal ik uit mede musketiers of dingen die spelen in de media, vermengd met mijn eigen ervaring en gevoel. Vandaag vertel ik op veler verzoek voor de verandering een keer míjn verhaal. Lees verder..

Heftige reactie

Sinds een week vallen de kaarten van mijn zorgvuldig opgebouwde kaartenhuis één voor één naar beneden door de laatste aanpassing in mijn dosis schildklierhormoon. Een ‘extreem heftige reactie’ noemt de arts het. En dat is het! Na de diagnose schildklierkanker in 2012 en de operaties die daarop volgden, zat ik in een periode dat ik schildklierloos en zonder medicatie door het leven ging. Ik zeg ‘door het leven ging’, maar op dat moment was er in mijn geval nauwelijks sprake van een leven. Ik voelde mezelf beetje bij beetje afsterven. Dat klinkt zwaar, maar dat was het ook. Mijn lief zei wel eens ‘ik hoef alleen de kist er nog omheen te schuiven’.

Toen ik eenmaal begon met slikken van schildklierhormoon, kreeg ik mijn leven snel terug. Té snel wellicht, want mijn dosering hormoon was zo hoog dat ik begon te hyperen. Hartkloppingen, koorts, zweten, moe, een concentratie van nul komma nul. In het begin was dat een must omdat de kanker daardoor minder kans had de kop weer op de steken, maar een kleine twee jaar na dato mocht ik minderen met mijn hormonen. Dit in de hoop meer in balans te komen en het hieperpietje dat ik was weer terug werd gebracht tot een vrolijk, meewerkend voorwerp.

Kasteel

Helaas, niets bleek minder waar. Pas na anderhalf jaar en vijf dosering verlagingen, kwam er eindelijk beweging in mijn vastgeroeste hyperwaarde. Fantastisch nieuws. Ik voelde me ook écht goed en het zou alleen maar beter worden. Heel voorzichtig mocht ik nog een kleine dosis omlaag.

In een week tijd begon het kaartenhuis echter te vallen. Mijn spieren en gewrichten kwamen vast te zitten. Dit ging gepaard met pijnen waardoor ik me nauwelijks kon bewegen. Een extreme vermoeidheid overviel me. Mijn benen jeukten van binnenuit. Van een lichaamstemperatuur van 38, 6 naar gehuld in een wollen deken op de bank. In de sportschool kreeg ik nog geen drie kilo omhoog getild. Ik voelde het leven langzaam weer uit me verdwijnen. Ik wist niet eens dat dit kon, maar dat ik niet de enige ben die dit overkomt blijkt uit de reacties op de lotgenotenpagina.

Ik heb dezelfde week nog aan de bel getrokken, voordat de laatste kaart de grond bereikte. Het kaartspel begint weer opnieuw. Met uiterste precisie zet ik héél voorzichtig de kaarten weer terug…

Eén gedachte over “Als een kaartenhuis

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: