Back to basic

back to basic“Zó daar ben je weer! Welkom terug,” klinkt het uit de mond van dr. Rossi. Het is een warme begroeting van iemand die mijn diepste gevoelens kent. Met een net zo warm gevoel, groet ik terug. “Hoe voelt dat? Om weer terug te zijn?” Vraagt dr. Rossi als we eenmaal zitten. “Back to basic, maar goed,” antwoord ik terug.

En ik meen het ook. Het voelt ook goed. Ik had deze vraag verwacht. Voor deze afspraak kon plaatsvinden, had ik alle mogelijkheid om er ook goed over na te denken. Het is inmiddels bijna een half jaar geleden dat ik de deur achter me dichttrok bij dr. Rossi. Ik ging weer op eigen benen verder, zat in de lift naar boven en het voelde goed , zeker en vol vertrouwen naar de toekomst. Natuurlijk kon ik niet bedenken dat dit vol vertrouwen naar de toekomst maar zo kort zou duren.

Toch heeft de periode voordat ik de deur dichtdeed bij dr. Rossi me enorm veel geleerd. Ik heb geleerd het lachen en zwaaien mechanisme alleen nog toe te passen voor momenten waarbij andere mogelijkheden zijn uitgevlakt en het lachen en zwaaien mijzelf het minste stress oplevert. Verder heb ik geleerd dat je om hulp mag vragen. Dat het geen nederlaag is als je zegt dat je iets niet meer alleen kunt. Maar dat dit juist sterk zijn is. Toen ik dus de telefoon pakte om dr Rossi te vertellen dat ik haar hulp nodig had, voelde dat dus meer als een soort van overwinning.

En dan zit je ineens weer in de vertrouwde kamer met een vriendelijk lachende dr. Rossi tegenover me. Een oude bekende die voor altijd in mijn hart bewaard blijft kijkt me vanaf de kast geruststellend toe. Alsof hij zeggen wil, het is goed meid. We benutten deze eerste hernieuwde kennismaking om het half jaar dat is gepasseerd bij te praten. Mijn leven in een paar maanden.. Het lijken wel jaren. Raar is dat.Er gebeurt steeds zo veel. Ik verlang naar rust, naar dagen waarin niets gebeurd, waarin ik niet voel, waarin ik niet word herinnerd aan wat was en wat misschien gaat komen. Ik wil leven in het nu.

“Waarom ben je teruggekomen?” Omdat ik niet kan accepteren dat ik weer thuis zit. Omdat ik niet los kan laten. Omdat ik voor mezelf de lat veel te hoog leg en daardoor stress opbouw en daardoor niet herstel van mijn hernia. Simpel eigenlijk. Alles draait om acceptatie, loslaten en grenzen stellen. Én toch is er méér.. Het gaat ook om veiligheid en zekerheid. Diep van binnen, weet ik dat. En dat betekent dus Back to basic. Terug naar de basis, waar is die onveiligheid en die onzekerheid begonnen? Waarom kan ik niet loslaten, accepteren en ga ik steeds over grenzen heen om mezelf te bewijzen?

Ik heb nog geen antwoorden op deze vragen, daarvoor moet ik Back to basic , en daarna?
Back to life ,back to reality!

7 gedachten over “Back to basic

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: