Beperking maakt gelukkig?

Moe en gefrustreerd van een moeizame nacht scheur ik zonder erbij na te denken het volgende blaadje van mijn gelukskalender. De woorden staren me vol ongeloof aan. Ik begrijp niet wat er staat. “Beperking maakt gelukkig”is de quote van de dag. Nu is positief denken en “om”-denken iets waar ik met de volle 100% achter sta, maar ik kan in deze woorden niets vinden waaruit ik kan voelen dat er een waarheid zit in wat hier staat. Beperking maakt gelukkig blijft met een groot dik vraagteken erachter liggen in mijn gedachten.

Misschien ben ik nu ook niet in staat om te lezen wat er nu werkelijk wordt bedoeld. Gisteren ben ik geholpen met een pijnblokkade. Al vanaf december 2015 wordt mijn dagelijks leven beperkt door een thoracale hernia. Eigenlijk al veel langer maar het heeft even geduurd voordat de medici erachter waren wat er nu eigenlijk aan de hand was. In de eerste instantie leek de pijn te komen van een longontsteking. Ik had veel gehoest en dat zou de pijn in mijn ribben verklaren. Daarna werd de diagnose netelroos gesteld echter zonder blaasjes werd deze diagnose een paar weken later op de spoedeisende hulp snel van tafel geveegd. Na een 11 uur durende bezoek op de eerste hulp werd toch het hoesten weer als schuldige aangewezen. Iets wat door mijzelf zwaar werd betwist daar ik al zeker 6 weken niet meer had gehoest.

Na het weekend toch maar weer een bezoek aan de huisarts die een thoracale hernia opperde. Een verwijzing naar de neuroloog voor een MRI deed wonderen. Eindelijk na twee maanden zoeken werd er een definitieve diagnose gesteld. Een hernia. Het voelde bijna als een opluchting toen de neuroloog het vertelde. Opluchting die al heel snel plaats maakte voor onrust want de locatie van de hernia, hart-longen streek was niet te opereren en ook een blokkade zetten was te veel risico op een klaplong. Ze konden dus niets doen en werd medicatie en fysio gestart in de hoop dat mijn lijf het werk zelf zou doen. Het gevolg was een morfinedosering van 3 maanden lang die zo hoog was dat ik er wederom 3 maanden over heb gedaan om af te kicken.

Moe van de pijn en frustratie van de beperkingen  stapte ik zeven maanden later wederom naar de huisarts. Een verwijzing naar de pijnpoli. Alsof het een dagelijks gebeuren was, werd er een proefblokkade aangevraagd. Morfine was vanaf nu uitgesloten. De proefblokkade werkte, ik heb een uur zonder pijn boodschappen kunnen doen. Een definitieve blokkade werd aangevraagd. Ik werd langzaam weer mens, hervatte mijn werk, leven en dromen en keek uit naar de blokkade. Pijnvrij zijn! Spelen met Tikkel zoals ik zou willen voor haar, weer sporten, met mijn lief door alle steden van de wereld slenteren, hakken aan kunnen. Ik zal het allemaal weer kunnen straks!

Ik probeer te leven in het nu. Maar wel met mooie vooruitzichten. Dus toen ik gisteren de OK in werd gereden en de naald met stroom mijn rug in werd geduwd, voelde ik me alleen maar gelukkig dat ik eindelijk werd geholpen. Tot ik de OK weer werd uitgereden. Een heftige stekende pijn onder mijn rechter rib, een bonkende, duwende pijn achterop mijn rug brachten me in de realiteit van het nu. Dat valt even tegen. Het leven in het nu maakt het wel lastig als het leven nu tegen zit, pijn oplevert en me beperkt in mijn kunnen en vooral in mij willen.

Die avond blijf ik rustig. Ik leg me erbij neer en val uiteindelijk in een diepe slaap afgewisseld door felle pijnscheuten als ik me omdraai in mijn bed. Moe en gefrustreerd van de moeizame nacht scheur ik zonder erbij na te denken het volgende blaadje van mijn gelukskalender. De woorden staren me vol ongeloof aan. Ik begrijp niet wat er staat. “Beperking maakt gelukkig”is de quote van de dag.

Nee beperking maakt niet gelukkig. Ik houd me vast aan de woorden van de arts. Het wordt met een paar weken minder. Alleen die gedachte al maakt me gelukkig.  Maar wat nog veel gelukkiger maakt is de wijze waarop je in met de beperkingen kunt omgaan. Dat je in staat bent om grenzen te verleggen, dat je andere manieren vind om je beperking op te vangen. Dat je leert hulp te vragen. Dat je ziet dat je meer kunt dan je soms denkt. Dat je daarin wordt bevestigd door anderen. Dat er mensen zijn die wél vragen hoe het met je gaat en het nog menen ook. Dat iemand je hondje ophaalt om lekker te laten rennen. Dat je een fantastische man hebt waar je dolgelukkig mee bent en ondanks de beperkingen alle mooie steden van de wereld mee kunt bekijken.

 

4 gedachten over “Beperking maakt gelukkig?

  • 06/10/2016 om 17:18
    Permalink

    Jeetje wat een traject zo’n blokkade. Is het dan wel voor altijd die blokkade?? Ik hoop het voor je…

    Beantwoorden
    • 06/10/2016 om 17:30
      Permalink

      helaas is een zenuwblokkade niet definitief. Niemand weet hoe lang het werkt.. dat is per persoon verschillend.

      Beantwoorden
  • 07/10/2016 om 14:39
    Permalink

    Maar voor nu even zonder pijn, dat is fijn, en beperking maakt niet gelukkig. Ben ook altijd positief maar dit gaat te ver ha. Fijn weekend.

    Beantwoorden
    • 07/10/2016 om 15:20
      Permalink

      Dank je. Nee ik zie dat ook niet. Gelukkig zijn zit m in heel andere dingen. Ik ben nu nog niet pijnvrij maar ga er hopelijk gauw naartoe. Jij ook fijn weekend. Xx

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: