De opdracht

De opdracht

Revalidatiedagboek (6)

Frustratie  en boosheid voeren sinds vorige week de boventoon. De weerstand die ik voelde toen ik aan  het eind van de week naar het revalidatiecentrum reed, is nog steeds voelbaar als een paar dagen later weer de kamer van de psycholoog binnen wandel. Hoe was je week? Vraagt de psycholoog voorzichtig bij het zien van mijn gezicht. En dan komt het…

lees verder

De dag erna(2)

De dag erna(2)

Hoe is het gegaan? Is de vraag als ik thuiskom uit mijn eerste revalidatiedag. “Geen idee”, denk ik suf. Er is geen klinkklaar antwoord. Er is geen goed of niet goed.  Het zit er gewoon op. De aftrap is gemaakt. In alle eerlijkheid ben ik uitgeblust en ben ik gewoon te moe om überhaupt na de te denken over hoe het is gegaan.  “Goed”, zeg ik, en plof op de bank.

lees verder

De dag ervoor..

De dag ervoor..

Het zweet loopt met straaltjes van mijn hoofd af. Mijn rug is zeiknat en mijn hart gaat als een razende tekeer. Net als de dagen hiervoor probeer ik me zo rustig mogelijk te houden. De aanhoudende hittegolf loopt hopelijk langzaam op zijn einde. Vannacht zijn we opgeschrikt door een flinke donderklap en een regenbui die een klein zwembad in de tuin veroorzaakte. Helaas tikt de thermometer alweer 32 graden aan in de schaduw. Een dijkrondje met Tikkel zit er ook vandaag weer niet in. Mijn stappenteller tikt de 6000 al een tijdje niet meer aan. Komt wel weer, denk ik met een zucht van stil verlangen. Mijn lijf dat al genoeg van slag is, bereid zich voor op de grote dag van morgen, de start van de revalidatie.

lees verder

Zo’n dag..

Zo’n dag..

Vandaag is het zo’n dag, Je kent ze wel. Zo’n dag die al  verkeerd begint en waarvan je hoopt dat hij gauw voorbij is.

Het begon vanmorgen meteen al fout. De wekker bleek een uur achter te staan waardoor manlief te laat zijn werkdag begon en ik zelf té gehaast de deur uit ben gegaan om nog op tijd bij de huisarts te zijn. Tikkel keek me ietwat beledigd aan toe ik vertrok maar ze moest helaas toch maar even wachten op haar eerste wandeling. Even later zat ik in de wachtkamer van de huisarts te wachten op de spuit die ik in overleg met de revalidatie arts  zou mogen halen voor de ontsteking in mijn schouder die me nog steeds parten speelt. Ik had Tikkel nog makkelijk even uit kunnen laten bleek toen ik twintig minuten later nog steeds aan het wachten was.  In gedachten zag ik haar piepend bij de deur zitten. Straks maar een lekkere lange wandeling doen als de spuit al lekker inwerkt,  dacht ik optimistisch.

lees verder

Door de bomen het bos zien

Door de bomen het bos zien

Het is stil op de dijk maar alleen zijn we niet. Er is leven genoeg. Tikkel drentelt vrolijk naast me, af en toe omhoog springend naar de brutale zwaluw die met ons mee lijkt te vliegen. Een vlinder fladdert rond de vele bloemen langs de  berm en in de verte zit een haas met zijn oren gespitst de lucht nauwlettend in de gaten houdend voor roofvogels. Het licht van de zon reflecteert met het witte buikje van de zwaluw glinsterend in de lucht.

lees verder