Breekbaar

Hoe kom ik ineens zo breekbaar? Wat gaat er mis? Het is een vraag die ik mezelf al een tijdje stel. Het komt vast door de verhuizing, de onderbezetting op mijn werk en de drukte, maak ik mezelf wijs. Niets blijkt minder waar als ik de uitslagen terug krijg van mijn halfjaarlijkse controle bloedonderzoek. Ik ben hypo…

‘Alles is goed , u zit nog steeds tussen de 1 .0 en de 4.0’, hoor ik aan de andere kant van de lijn. Vol verbazing luister ik naar de uitslagen die de assistente van de huisarts mij doorgeeft. Goed? Zo’n hoge TSH waarde heb ik al in geen tijden gehad. Het is de eerste keer dat ik mijn controle door de huisarts laat doen. Het is mijn eigen keuze geweest om de endocrinoloog vaarwel te zeggen. Niet omdat ik daar niet goed op mijn plek zat, maar omdat ik de lading van de schildklierkanker vaarwel wilde zeggen. Bloedprikken en in mijn hals voelen kan de huisarts immers net zo goed, dacht ik. Ondanks dat mijn overstap naar de huisarts iets te voorbarig was, stond de endocrinoloog achter mijn keuze.  Ik was in de veronderstelling dat mijn huisarts op de hoogte was van de normaalwaarden bij een ex schildklierkanker patiënt dus op het moment dat ik de zogenaamde ‘alles is goed’uitslag hoor klinken, slaat dan ook de verbazing en daarmee meteen de twijfel genadeloos toe.

De puzzelstukjes die al een tijdje ontbreken, vallen meteen op zijn plaats. Nu begrijp ik wel waarom ik zo vreselijk moe ben, achter de feiten aan loop, waarom al mijn spieren en gewrichten weer zo veel pijn doen en waarom mijn stemming weer zo belachelijk snel omslaat van Jantje lacht naar Jantje huilt. Ik zit midden in een hypothereoide. Het impliceert dat mijn schildklier te langzaam werkt. Dat kan natuurlijk niet want ik heb geen schildklier meer door de schildklierkanker, maar het gevoel van de hypothereoide is hetzelfde. Ik neem contact op met de endocrinoloog en vraag of deze contact met mijn huisarts wil opnemen. Een normaalwaarde tussen de 1.0 en 4.0 is alleen voor de ‘gezonde’mens een acceptabele waarde maar voor mij is hij dat duidelijk niet.  Ik moet omhoog met mijn dosering levotheroxine, kustmatig schildklierhormoon en snel ook want de inwendige aftakeling is al snel in gang gezet.

Midden in de nacht wordt mijn nachtrust wreed verstoord door een onhoudbare kramp in de kuiten. Onder mijn sleutelbeen zit een verdikking van de onsteking die zich daar herbergt en mijn droge huid zit weer vol met jeukende plekjes. Toiletgang wordt zwaar bemoeilijkt, mijn haren vallen spontaan uit. De kleinste handelingen zijn een uitdaging, de hond uitlaten een wereldreis. Het stofzuigen van een kleed vol hondenharen een regelrechte afstraffing en wanneer ik uitgeblust op de bank neerval na mijn werk en bijna huilend meld dat ik zo moe ben en de respons vervolgens is, ‘ik ben ook zooo moe’, komen de tranen vrij. De constatering dat mijn schildklierhormoonwaarden uit balans zijn, voelt aan als een mokerslag in mijn gezicht. Dit had ik totaal niet aan zien komen. Noem het naiëf, maar ik in mijn hoofd was ik kankervrij en beter. Ineens komt daar weer het volle besef dat beter worden er niet meer in zit. Dat stabiel zijn een tijdelijke iets is en dat schommelingen aan de orde van de dag zullen blijven. Of denk ik nu te zwartgallig? Ik twijfel momenteel aan alles als het op mijn stemming aan komt.

Ik besef dat ik niet meer kan doen tegen deze breekbaarheid dan open kaart spelen met de mensen om me heen en mee bewegen in de ophoging die al in gang is gezet, Het zal weer tijd nodig hebben om in balans te komen. Geluk bij een ongeluk is dat mijn vakantie zich heel binnenkort aandient. Even rust, geen moeten, alleen genieten en daarna ben ik al weer een paar weken verder. Tja de kanker ben ik voorbij, maar de restklachten helaas nog steeds niet..

7 gedachten over “Breekbaar

  • 19/06/2018 om 17:41
    Permalink

    maar liefie,
    Dit zijn geen rest klachten… rest klachten klinkt voor mij als iets als: mwah.. dat ruim je gewoon nog even op en dan ben je er van af.
    Maar zo is het niet. Je hebt een chronische ziekte waar je nooit meer vanaf komt. Dit klinkt misschien keihard. Maar het is wel wat het is. Ja je bent de kanker voorbij: je hebt er iets anders voor terug gekregen. Een chronische ziekte die zonder behandeling en intensieve begeleiding elke keer weer als spelbederver zal opspelen.
    Dat is gewoon ellendig… hoezeer jij ook je best doet hoe graag je ook verder wilt, dit ding sleep je mee en zal bij tijd en wijle als een kogel aan een ketting aan je enkels hangen en je terug sleuren.

    Maar meis: 1 ding! jij doet het geweldig1 je gaat elke keer weer de uitdaging aan, zet er je schouders onder en maakt er wat van! ik heb diep respect voor jou!
    Dikke knuffff

    Beantwoorden
  • 19/06/2018 om 17:50
    Permalink

    Lieve Anke. Wat vervelend voor je dat je weer zo, terugslag hebt bij mijn is het precies het zelfde ik kan niet meer lopen van de pijn en geen enkele pijnstiller helpt meer ook geen morfine ik heb een geweldige huisarts maar deze staat met lege handen. Ik word nu door gewezen naar een neuroloog voor verder onderzoek.Ik wens je heel veel sterkte en een heel fijne vakantie Groetjes Suus.

    Beantwoorden
  • 19/06/2018 om 17:51
    Permalink

    Lieve Anke,

    Wat een tegenslag, denk je voorgoed er vanaf te zijn krijg je dit.
    Maar zoals je zelf al schrijft, jullie vakantie is nu dichtbij.
    Heerlijk van genieten en daarna, ach dan zie je wel weer.
    Dikke kussss.

    Beantwoorden
  • 19/06/2018 om 18:38
    Permalink

    Bah, bah, bah, lieve Anke. Zo herkenbaar dit. En zo niet leuk… ? Steeds weer die confrontatie met… Heel veel sterkte, lieverd. Dikke knuffels

    Beantwoorden
  • 19/06/2018 om 20:11
    Permalink

    Heel veel sterkte en een kleine troost je bent niet alleen

    Beantwoorden
  • 19/06/2018 om 21:07
    Permalink

    Aiaiai, dat is een fikse tegenvaller. Gezondheid is het hoogste goed en zo erg voor je en voor iedereen die niet meer vol van het lijf op aan kan. Sterkte, Anke

    Beantwoorden
  • 20/06/2018 om 16:57
    Permalink

    Jeetje, wat een herkenbaar verhaal! Ook ik heb schildklierkanker gehad en mijn hele schildklier is afgelopen september verwijderd. Momenteel zijn mijn waardes ook goed maar ik schommel ook nog zo veel per dag/week in het “leven” aankunnen. Heel veel sterkte ermee; wij komen er wel?? X

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: