Calimero in de groei

Met een tevreden gevoel zit ik in de bus terug naar huis. Mijn hoofd rust zacht naar achteren in de rugleuning Een vrolijk wijsje repeteert zich in mijn hoofd. Sinds lange tijd voel ik me echt goed. Met een glimlach denk ik terug aan een oude tekenfilm uit mijn kindertijd. “Zij zijn groot en ik is klein, en da’s niet eerlijk”. Ik grinnik, en realiseer me dat dat hardop gaat. De vrouw naast me kijkt me bevreemd aan. “Ja”, denk ik. “Deze Calimero is in de groei”.

Ik ben altijd klein geweest. Op school vond ik dat altijd vreselijk omdat er zo de nadruk op werd gelegd vooral tijdens de gymles wanneer je op een rij moest gaan staan van klein naar groot of andersom. Als het op kiezen van teams aan kwam werd ik om die reden vaak als laatste gekozen. Behalve als het ging om iets waar je snel voor moest zijn. Want dat was mijn voordeel. Klein maar fijn en enorm snel. Thuis was ik de jongste, het kleine zusje. Ik bleef lang klein waardoor ik nog lang voor half geld bij een pretpark naar binnen kon. En als we met de familie uit eten gingen, kreeg ik standaard het kindermenu want ik was immers de kleinste.

Misschien is het daar begonnen dat ik me vereenzelvigde met het kleine zwarte eendje met gebarsten eierdop op zijn kop. Ik heb vaak het gevoel gehad dat ik harder moest worstelen om te komen waar ik wilde. Dat het anderen gemakkelijker afging, dat ik minder was. Ik was onzeker en gaf ondanks dat ik wist dat ik een sterke mening had, snel toe. Want “zij”waren groter en sterker dan ik. Ik voelde geen gelijkwaardigheid. Achteraf gezien heb ik me langer zo gevoeld dan dat ik wil toegeven.

Pas toen ik ziek werd, veranderde er iets wezenlijks in mij. Wat ik al langer in mijn hart wist, begon ook tot mijn hoofd door te dringen. Ik ben ongelooflijk sterk. Misschien zelfs sterker dan de gemiddelde mens. Ik ben klein van stuk, maar mijn hart is groot. Mijn mening wordt gevraagd en mag worden gehoord. Pijnlijke ervaringen zijn er om van te leren. Uit alles kun je het positieve halen. Opgeven is geen optie tenzij het je niets goeds oplevert. Soms zul je vallen, maar ook dan kun je opstaan en weer opnieuw beginnen. Er bestaat altijd een nieuwe start. Laat je niet afleiden door wat anderen vinden. Alles is mogelijk, zolang je in jezelf gelooft. Klein beginnen, met baby stapjes vooruit en uiteindelijk kan zelfs Calimero vliegen.

Vliegen doe ik nog niet, maar ik durf hardop te zeggen dat mijn eierdop van mijn hoofd begint te verdwijnen. Ik groei en hoe. Waar niemand voor mogelijk hield dat ik ooit achter het stuur van een lesauto zou gaan zitten, rijd ik nu richting mijn examen toe. Nog even en deze busritjes zijn verleden tijd. “Ja”, denk ik. “Deze Calimero is in de groei”. Mijn hoofd rust zacht naar achteren in de rugleuning Een vrolijk wijsje repeteert zich in mijn hoofd.

Piep piep Hallo , Piep piep Hallo,
Calimero
Piep piep Hoi, Piep piep Hoi,
Calimero.
Piep piep nou, piep piep nou
Calimero,
Op zijn koppie staat een  een eierdop, ahoi ahoi…

7 gedachten over “Calimero in de groei

  • 12/02/2017 om 14:09
    Permalink

    Geweldig geschreven Anke, het is bijna mijn eigen verhaal. Ik was ook altijd de kleinste van de klas. Daarbij nog 2 oudere zussen. Nu begin ik steeds meer te krimpen, oorzaak ouderdom.
    Toch heb je gelijk, we zijn sterker dan menig ‘groot’ mens. Onze zoon is ook klein, ik heb altijd tegen hem gezegd, je moet slim zijn en hard kunnen rennen. Nu is hij 43 en 1.69cm niet groot, maar groot genoeg. Onze dochter is 40 en 1.56/7 cm en berensterk.
    Ik ben op dit moment 1.57cm en dat zal nog wel minder worden.
    Die Calimero groei is voor mij al wat langer geleden.
    Liefs van Wil

    Beantwoorden
  • 13/02/2017 om 16:57
    Permalink

    Wat een leuke blog weer, ik herken mezelf er goed in, ooit zei een arts tegen mij, klein maar dapper, dat heb ik altijd onthouden. Ik ben nu wel benieuwd hoe lang jij bent, ik ben 152 cm maar ben aan t krimpen. Groetjes en liefs van Lenie

    Beantwoorden
  • 14/02/2017 om 21:15
    Permalink

    Hoi,
    Wat een mooi verhaal. Klein ben ik zelf niet (1.70), maar door mijn ziekte ben ik mij wel klein gaan voelen.
    Ik wilde je gewoon even bedanken voor deze positieve post, ben blij dat je je nu zo voelt, en misschien kom ik daar ook nog eens.

    Beantwoorden
    • 14/02/2017 om 21:17
      Permalink

      Heel erg graag gedaan Nicolette. Ziekte veranderd een mens..soms kost t tojd om jezelf terug te vinden of zelfs méér dan dat. Liefs Anke

      Beantwoorden
  • 06/03/2017 om 11:50
    Permalink

    Lieve “Calimero”
    Mooi geschreven! Zij zijn groot en ik is klein.. Oh zo bekende woorden! Ik ben ook niet groot, en idd ,als je klein bent, moet je “vechten” Ze zeggen ook wel: Wie niet groot is, moet slim zijn! Calimero was ook een klein kuukn maar wel slim! En kwam ook altijd”er weer uit!” Was sterk! Dat ben jij idd ook! Ik vind je een dappere, bijzondere CALIMERO!!! (En hopelijk komt die eierdop helemaal van je koppie haha). Succes mop!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: