De levensgrote poster sierde mijn kamer. Afgewisseld met paardenfoto’s en alles van George Michael en Wham. De Popfoto en de Hitkrant werden elke week afgezocht naar plaatjes van mijn grote idool. De groei van meisje naar jonge vrouw was geen gemakkelijke overgang. Aan de ene kant speelde ik nog met barbies en was ik dol op dieren, ballet en paarden en aan de andere kant wilde ik zo graag meetellen in de zogenaamde grote mensen wereld. Mijn broers en zus waren wat ouder dan ik. Zij hadden al een liefde en mijn zus ook al een kindje. Ik leek een beetje vast te zitten in het kleine meisje dat zo graag groot wilde zijn. Achteraf begrijp ik dat dat kleine meisje zich veiliger voelde in haar eigen gecreëerde, beschermde wereld.
Mijn kamer was mijn “haven”, mijn toevluchtsoord. De plaats waar ik alles wat me verwarde van me af kon laten glijden. De muziek van de groten van die tijd was mijn therapie. Barbra Streisand, Michael Jackson, Prince, David Bowie, Queen, Madonna en Wham. Ik verdronk in de ogen van George Michael aan de muur, zelfs zo erg dat mijn vogel, een dwerg papegaai die Goofy heette, strontjaloers werd en de poster voorzag van grote gaten. Alsof zijn snavel een perforator was, scheerde hij langs de rand van de poster af.
De eerste keer dat ik naar een discotheek mocht was ik twaalf. Het was op een zondagmiddag van 14.00 tot 17.00 of zo. Zodra ik de drempel over was van de zaal, trok ik mezelf terug in mijn meisjeslijf. De jonge vrouw was hier nog niet klaar voor. Heel langzaam begreep ik dat het toch wel heel spannend was om te schuifelen. Een jongen, Stefan heette hij, vroeg me verkering. Aan de ene kant vond ik dat leuk, maar verder had ik geen idee wat ik met deze knul aan moest. Na wat aandringen zei ik “ja dat is goed”. Toen Careless Whisper begon te spelen, schuiffelde ik voor de allereerste keer de dansvloer op. Tintelende gevoelens van spanning en verliefdheid overweldigden mij. Dicht tegen Stefan aan drongen de woorden “And i’m never gonna dance again”tot me door. Toen het liedje klaar was, stamelde ik “sorrie het is uit” en ben naar huis gegaan, verwarder dan ik al was. Dit is vast de kortste verkering ooit geweest. We hebben inderdaad nooit meer gedanst.
Inmiddels zijn we 32 jaar verder. Mijn grote liefde heb ik 26 jaar geleden al gevonden. De vraag over wat liefde is hebben we zeker wel beantwoord gekregen. De posters zijn van de muur, maar de muziek van de groten van die tijd leeft nog steeds voort. Van al mijn groten leven alleen Madonna en Barbra nog écht. Dit jaar, 2016, verloren we David Bowie, Prince en gisteren op eerste Kerstdag George Michael. Het was zijn “last Christmas”. Als het kleine meisje in mij, moest ik er om huilen want hoe je het ook bekijkt. Hij was toen ik 12 jaar was “mijn Careless Whisper”.
Mooi Anka!
(Ik vond Wham vreselijk toen ik 12-13 was …maar vond George Michael solo wel enorm goed! )
Mark (en 4 anderen) speelde(n) via de ‘microfoon’ vd directeur vd mavo ‘faith’ voor me…29 jaar geleden….
Toch een fijne Kerst!
X jacomijn
Mooi geschreven Anke.
Ik schrok er ook van vanmorgen.
Ik was veen mega fan, ben dan ook wat ouder dan jij, maar luisterde wel graag naar de muziek.
2016 was voor onze “disco muziekanten ” geen goed jaar…
Lieve Anke
Ja, wat een schok was dat he, toen het nieuws zich verspreidde dat George Micheal dood was. Ik schrok er zelf ook van, ook al vond ik zijn muziek “wel leuk” (Eigenlijk is dat later pas gekomen, toen ik wat ouder werd, ik heb toen de die dubbel cd van hem gekocht, die ik overigens steen goed vind!) Tja, idolen… Ik weet er alles van. Ik was een uber puber toen ik helemaal in love was met de toetsenist van Duranduran. NICK RHODES!!! Ik had een poster boven mijn bedje hangen van hem en iedere avond ,voordat ik ging slapen, vertelde ik hoe min dag was geweest ,drukte een kus op mijn hand, die ik vervolgens op de poster legde (Hoe verliefd kun je wezen hihi). Mijn hele kamer hing werkelijk vol met posters (kleine stukjes) van Duranduran,, om er uiteindelijk een “behang” van te maken., Alles wat ik tegenkwam van Duranduran werd uitgeknipt en in een map geplakt, ik “wist alles”: over ze!!! Zelfs de “scheiding”: van Duranduran (Power station: Daarin zaten John, Roger en Andy Taylor, samen met Robert Palmer en Aracadia (Waarin Nick Rhodes en Simon le Bon inzaten). bleven niet bespaard bij mij.. Ik MOEST alles hebben van ze . De meesten albums (Toen nog op lp) heb ik gelukkig terug kunnen vinden op cd. behalve Power Station. Ik had een kalender van Duranduran. Ook alles idd uit de hitkrant en wat mijn oom niet meer wilde hebben. (Het is overigens grappig om te lezen.. jij George Micheal afgewisseld met paardenfoto’s posters), ik voordat ik alles spaarde van Duranduran, een behang van paardenposters, na Duranduran een behang van Metal bands haha. Idd, net zoals jij., was ik “veilig” in mijn duranduran wereld, ik kon alles vertellen tegen Nick.. voelde mij veilig bij mijn idool, deze veroordeelde mij tenminste niet, omdat ik een brilletje op had, “gek” liep, omdat ik een “stijf” been had (van de reuma) en de “rare”kleren die we droegen, die volgens mijn moeder “nog wel konden” Je noemt overigens wel een paar hele goede op: Prince, ook een idool, klinkt raar. nog ver weg, maar ik wil, als ik dood ga, Purple rain op mijn begrafenis, ik vind dat een kei mooi nummer! Helaas is deze grote idool ook overleden! Wat een romantisch “verhaal” van de discotheek, hihi,tja, we waren toen nog zo blue als wat! Ook bij mij leven de grote idolen voort en ik vind het heerlijk om muziek van ze te draaien! Dan glijden mijn gedachten naar “Nick Rhodes” en krijg ik een warm gevoel van binnen en begin te glimlachen… Love Nick Rhodes hihi! Veel plezier als je nog wat “plaatjes” draait van de grote idolen en hopelijk, net zoals ik, heb je dan een glimlach op je gezicht en denk aan Stefan en de 5 minuten verkering terug hihi.