Mijn vingers bibberen als ik de letter wil in typen op mijn Telefoon. De regen maakt mijn bril nat en de letters worden steeds waziger. Mijn vingers zijn stijf, koud en ik kan ze niet stil houden. Wel tien keer gaat het verkeerd. Ik tril over mijn hele lijf. Nog steeds kan ik het niet geloven.Ik typ het woord dat ik zojuist op het scherm voor me zag staan,“ geslaagd!”
Omdat ik niet durfde, ben ik er nooit aan begonnen. Een ongegronde angst om auto te rijden. Bang om te falen. Geen idee eigenlijk waarom. Ik heb nooit een auto ongeluk gehad. Wel een keer aangereden door een auto met de fiets, maar dat is niet de reden. Hoe dan ook. Ik heb het rijbewijs nooit gehaald maar in mijn buik bleef het altijd kriebelen. Wat zou ik graag een auto kunnen besturen, vrij zijn om te gaan en staan waar je wilt, niet afhankelijk van anderen. De chauffeur zijn van mijn eigen leven.
Het stuur moest om. Overwinnen waar ik bang voor was en gaan doen wat ik eigenlijk al heel lang wilde. En daar ging ik. Sneller dan verwacht zei de rij-instructeur op een dag tegen me dat het tijd werd om mijn theorie aan te gaan vragen. En onder het mom van “ik moet even iets bij de rijschool oppikken”, stonden we even later een datum in te plannen voor mijn theorie examen. De schrik zat in mijn benen. Examens, getoetst worden op of ik wel goed genoeg ben, zijn geen zaken waar ik blij van wordt, maar aan de andere kant was dit het uitgelezen moment om alle angst aan de kant te schuiven en te laten zien dat ik meer kan dan wat wordt verwacht.
Vanaf dat moment ben ik gaan leren en groeien. Onzekerheden smolten weg als sneeuw voor de zon om plaats te maken voor een heerlijk gevoel van vertrouwen in mezelf. Het halen van mijn rijbewijs staat voor een soort van nieuw begin in mijn leven. Een leven waarin ik mede door veel tegenslag vanaf jongs af aan veel aan mezelf heb getwijfeld. Iets dat ik nu eindelijk kan weg boenen samen met de tranen die erdoor zijn gevloeid. Maar het halen van het rijbewijs is slechts het begin. Vanaf nu zal ik het stuur overnemen in mijn eigen leven. Verder gaan met het ontdekken en vooral benutten van mijn talenten. Voelen waar ik gelukkig van word en waar en vooral met wie ik op mijn plaats ben. Natuurlijk zal er nog tegenslag zijn. Het leven gaat nu eenmaal niet over rozen, maar eindelijk kan ik, als ik in de spiegel kijk, met zekerheid tegen mezelf zeggen Ik kan dit! Ik mag er zijn, volgende stap is het praktijkexamen en de rest van mijn leven dat gaat helemaal goed komen. Ik ben de chauffeur van mijn eigen leven en rijd de horizon met vertrouwen tegemoet.
Lieve Anke,
Beetje laat (Maar had je ook al via fb gefeliciteerd, alsnog gefeliciteerd!) Pff, dat zijn altijd idd hele spannende momenten… Ik weet hoe je je voelt.. Zo heb ik ooit een examen moeten doen voor assistent drogist.. Op de pc, in Amsterdam, woonde toen nog in Veenendaal, met 2 andere collega’s examen moeten doen.. Ik was al enige niet geslaagd, net zoals jij heb ik ontzettende faalangst ,de terugreis was een teleurstelling.. (Mijn collega’s opperden nog dat ik zeer zeker de 2e keer wel zou slagen). Mijn collega’s kregen bloemen van de baas, ik niet.. pff wat voelde mij klein. Ik had nog zo goed geleerd: Ik zat avonden aantekeningen te maken.. De 2 keer, weer naar Amsterdam, dit keer ging mijn ex (vriend) mee, we gingen samen met de auto.. Het was een grijze dag en ik dacht echt:” Dit is geen goed voorteken” Weer examen, de vragen waren goed te doen, maar op het laatst kreeg je 3 cases en daar kun je een hoop punten mee verdienen. Ook al waren een aantal cases besproken in de lessen daarvoor: Het zweet brak mij uit… Ik wist het niet meer… Toch de cases ingevuld, dan de vraag: Wilt u nog terug naar de vragen?” Nee, druk dan op enter.. pfff… brok in de keel, zweten.. wachten maar… OP HET SCHERM STOND: U bent geslaagd!!!”Met een mager 6je maar goed, ik had mijn diploma! Heb deze cursus via de Albert Heijn gedaan). Ik rende de ruimte uit, heb toen mijn ex wel voor de gek gehouden, kwam teleurgesteld naar buiten, hij keek al bezorgd, maar toen ik vlak voor hem stond. kon ik het niet laten. Ik kan niet goed leren, ik heb kei en kei hard moeten knokken om iets te halen, heb daardoor ook weinig tot geen diploma’s. Het vervelende was ook nog eens een keer, dat ik heel erg laat van de basis school af kwam (Had reuma, dus zat ik op een speciale school: Openlucht school), ik was 14 en kwam, na een half jaar knokken op een school waar ik niet kon aarden, bij mijn zus (13) op school/ in de klas terecht en zij kon ontzettend goed leren, ook al ben je zusjes, dat betekend nog niet ,dat je hetzelfde bent.. Ik werd heel erg vergeleken met mijn zus, De leraar Engels heeft ooit een keer gezegd:”Hoe kan dat nou je zus kan ontzettend goed leren?” Ik kreeg het spaansbenauwd van de kerel: Ik kon thuis alles opnoemen maar toen we ooit een S.O kregen, kwam hij naast mij staan en zei:” Je hebt nogal veel op je blaadje staan!” (Ik had nog niets en daar bleef het ook bij… ik was zo onzeker!) Ik vind het ontzettend dapper dat je op latere leeftijd aan autorijden bent begonnen! Idd ,je eigen weg kunnen gaan, lijkt mij heerlijk! (Helaas ben ik idd afhankelijk van anderen). Je eigen weg kunnen gaan, staat idd voor vrijheid, dingen doen je mss niet of nooit hebt kunnen doen.. Het halen van je examen,, het groeien hierin.. dat geeft idd zelfvertrouwen, helemaal als je het gehaald hebt, een gevoel van overwinning! Niet niet mss alleen vanwege je examen, maar het behalen van je examen geeft mss wel het extra zetje van overwinning gevoel.. kijk wat je allemaal overwonnen hebt en nog gaat overwinnen!!! Trots op jezelf mag je zeker wezen!!! Succes met het behalen van je rijbewijs, ook al is het eng, dat ga jij ook zeker halen!!!