Met een hoofd vol gedachten en een hart vol gevoelens ben ik op de weg terug naar huis. Opgelucht en hoopvol tegelijk, zie ik als een berg op tegen wat er zojuist is besproken. Mijn hersenen vliegen alle kanten op, maar in mijn hersenpan is geen ruimte genoeg om alles te verwerken . Mijn hoofd lijkt te exploderen van de gedachten die geen uitweg meer hebben. ik spring met een voorzichtige ja.. in het diepe en hoop op een vangnet of een parachute die mijn sprong breekt. Waardoor ik weer met beide benen op de grond kom…..
En dat laatste deed ik. Met beide benen op de grond komen bedoel ik. Het is inmiddels een jaar geleden dat ik “Nee” zei tegen Ciran. Een “revalidatietraject” dat volgens de tekst op de website “werkt volgens een eigen methode die ‘elementaire therapie’ heet. Een aanpak die verder kijkt dan het lijf: ze benaderen de klacht zowel lichamelijk als vanuit de samenhang met leefomgeving en geest”.
Toen ik voor het eerst hoorde van dit traject was ik hoopvol. Ik wilde zó graag beter worden, mijn leven weer oppakken zoals het was voor de kanker, en de hernia. Er zou gericht worden gewerkt aan acceptatie en het omgaan met beperkingen. Het klonk allemaal zo goed en méér dan dat kon ik niet hopen. In een korte tijd werd ik meerdere malen gewezen op dit traject. Twee behandelend artsen los van elkaar en vervolgens mijn bedrijfsarts. Ze verzekerden me allemaal hoe succesvol dit behandeltraject was en hoe goed dit voor mij zou zijn. Na enige aarzeling, omdat het ook heel wat tijdsinvestering en energie zou kosten, gaf ik toe aan een intake gesprek. Máár zo gaf ik aan, ik wilde dit wel eerst ook bespreken met mijn huidige psychotherapeut, dr. Rossi en met mijn echtgenoot, want dit zou consequenties hebben voor mijn dagelijks leven en voor de therapie die ik op dat moment volgde.
Nauwelijks een dag later, nog voordat ik met dr Rossi of mijn man had gesproken, werd ik vroeg in de ochtend gebeld door iemand van Ciran. Hij wilde op korte termijn een afspraak maken voor een intake gesprek. Zijn uiterst zemelige stem deed iets met mij in mijn diepste binnenste. Ik kan het niet uitleggen, maar meteen bekroop mij een gevoel van weerstand. Ik gaf hem aan dat dit mij te snel ging en dat ik nog niet de kans had gehad met mijn echtgenoot en therapeut te praten. De man reageerde zeer geïrriteerd dat ik dat toch ook kon doen als de afspraak al stond. Sowieso zou ik dr. Rossi moeten laten vallen want er konden geen twee kapiteins op een schip varen. Dat laatste begreep ik wel maar ik verzekerde hem duidelijk dat ik me nu door hem gepusht voelde en dat ik graag eerst wilde nadenken over dit alles omdat een gevoel van veiligheid voor mij het allerbelangrijkste was. Juist dat gevoel van veiligheid had ik bij dr Rossi gevonden dus ik wilde dat niet zo maar even laten vallen.
Met een “U krijgt dit aangeboden en u bent gek als u dit niet aanneemt, ik bel u over een paar weken terug” sloten we het gesprek af. Eigenlijk wist ik toen al dat het antwoord “Nee” zou gaan worden maar omdat mijn arts en mijn bedrijfsarts niet meer dan goed bedoeld aan bleven dringen, heb ik nog een aantal weken serieus overwogen om de stap naar Ciran te zetten. Toen dezelfde man mij na een aantal weken zoals gezegd nog een keer belde en zijn stem me opnieuw kriebels over mijn hele lijf bezorgde, haakte ik definitief af. Mijn gevoel was te sterk. Dit wilde ik niet. Ik koos voor de veiligheid van dr. Rossi. Iets waar ik nooit spijt van heb gehad.
Nog een paar keer ben ik gebeld en is mij nog herhaaldelijk te verstaan gegeven dat ik beter af zou zijn als ik voor Ciran zou kiezen want dan zou mijn lichaam en geest beter in balans komen. Iets dat me steeds weer boos maakte. Alsof het een wondermiddel betrof. Met mijn geest is niets mis, het was mijn lichaam die me in de steek liet. De uitzending van Zembla over Ciran gisterenavond, bevestigden voor mij mijn gevoelens. Intuïtie is zo gek nog niet. Mijn gevoel vertelt mij de waarheid. De kunst van gezond zijn is luisteren naar jezelf!
Ciran heeft n.a.v. de uitzending van Zembla een reactie gegeven deze is hier te lezen
Het valt me nog mee dat er niet gezegd wordt aan het eind, blijft u nog even aan de lijn i.v..m. het bel-me-niet-register omdat dit wettelijk verplicht is.
Ik zou al bij het 2e telefoontje afhaken, wat een irritante vent. Je hebt gelijk dat je bij dr. Rossi bent gebleven. De man van Ciran werkt (en dat zijn vele andere instanties ook) vanuit het boekje, want daarin staat te lezen hoe hij met jouw ongemakken moet inspelen.
Nou laat maar.
Ik heb dankzij jou nu ook de uitzending van Zembla terug gekeken en ook de reactie van Ciran gelezen. Die bla-bla-bla-reactie van Ciran laat ik even voor wat het is want die zegt niets natuurlijk. Ik ben toch behoorlijk ondersteboven van de uitzending. Ik ga er vanuit dat die integer en correct is. Dan rest maar één conclusie en dat is dat dat centrum simpelweg voor geen meter deugt. Laat ik zeggen dat er met jouw intuïtie niks mis is. Dit is je bespaard gebleven.