De laatste loodjes..

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Wie kent de uitdrukking niet. We gebruiken hem regelmatig. Maar hoe letterlijk wáár deze uitdrukking soms is, blijkt in deze laatste dagen voor mijn vakantie.

Ik mag meer dan tevreden zijn. Op mijn werk is alles afgerond. Ik heb compleet overzicht van wat ik met een gerust hart een paar weken achterlaat. Mijn re-integratie verloopt beter dan goed en als ik na de vakantie weer met frisse start begin, weet ik dat mijn toekomst nog groeiende is. De loodjes heb ik achter me gelaten en als ik in de bus terug zit, ben ik in mijn hoofd eigenlijk al thuis.

Ik denk terug aan bijna 18 jaar geleden. Een paar dagen voor mijn bevalling van mijn mannentweeling. De laatste loodjes naar hun geboorte waren letterlijk enorm zwaar. Schoon aan de haak  was ik rond de 25 kilo aangekomen. Mijn buik had een omvang van 1 meter 35. De zomer van 1997 was een hete zomer. De dagen voor mijn bevalling was ik meer dan regelmatig te vinden in mijn opblaaskinderbadje in de tuin onder een parasol. Tonnetje rond was ik. In ons gewone bad paste ik haast niet meer. De laatste keer dat ik er in zat was ik letterlijk vacuüm gezogen. Lopen kon ik haast niet meer. Het leek meer op de wandelgang van een gans. Ik waggelde me in alle rust voort ,voetje voor voetje. Als ik de trap op moest , deed ik dat tree voor tree . Zonder leuning ging het niet

De weg naar de bevalling was een spannende weg. Al vanaf 21 weken zwangerschap kreeg ik vroege weeën. Af en aan lag ik in het ziekenhuis. Dan weer een dag, dan weer twee dagen, steeds mocht ik weer naar huis. Toen ik met 27 weken ineens om de 1,5 minuut vol in de weeën ging, leek er geen weg meer terug. Twee couveuses stonden klaar om mijn mannen op te vangen. Met de  mededeling, “mevrouw het ziekenhuis ligt vol als ze nu komen moet er eentje naar een ander ziekenhuis, maar vooral rustig blijven” werd ik naar de verloskamer gereden. Gelukkig de heren bleven zitten.

Drie en een halve week moest ik in het ziekenhuis blijven, met twee  kleine mannetjes in mijn buik die toen al ruzie hadden samen. Het was een bijzondere tijd. Van die drie weken zou ik een boek vol kunnen schrijven. Wat heb ik vreselijk gelachen op die kamer. Vlak voor de vierdaagse van Nijmegen mocht ik naar huis. Ik moest en zou naar de het vuurwerk dat traditioneel vanaf de Waak wordt afgestoken aan de vooravond van de vierdaagse. Vol bravoure had ik dat lopen verkondigen op de afdeling. Met een : “laat ik je niet tegenkomen aan de Waal”nam ik de dag ervoor afscheid van de arts in het ziekenhuis. De blik op zijn gezicht de volgende dag toen ik hem hoogzwanger op een overvolle waalkade tegenkwam zal ik nooit vergeten.

Nog 4 weken heb ik mijn mannen bij me mogen dragen. Het vertrouwde getrappel, ging  over in een hard getrap op een dusdanige wijze dat mijn buik aan de buitenkant blauw zag. Het werd zwaarder en zwaarder, maar ik genoot met volle teugen van het zwanger zijn. Op een wederom zeer warme zomerdag  terwijl mijn ouders op bezoek waren, sloegen de weeën opnieuw toe. Ik was moe geworden van het steeds ziekenhuis in en uit en maakte de afspraak dat ik niet meer wilde blijven tenzij er ook echt wat ging gebeuren. Het ziekenhuis beloofde me dat ik naar huis mocht als er geen ontsluiting was. Het bleek een loze belofte. Ik had een verhoogde bloeddruk dus ik moest blijven.

Nog diezelfde nacht van vrijdag op zaterdag braken mijn vliezen. Op zondag zijn de mannen geboren. Dat is nu  aankomende maandag 18 jaar geleden. De laatste loodjes naar de volwassenheid van mijn zonen vallen me zwaar. Ik heb er meer moeite mee dan ik wil toegeven dat ze geen kind meer zullen zijn. Het dringt steeds meer tot me door dat ik mijn mannen“te leen “heb tot ze een eigen partner tegenkomen en hun leven voortzetten net als dat ik dat deed toen ik volwassen werd. Het voelt als een soort van afscheid..Afscheid van het kind maar met een trots hallo naar de volwassenheid.

2 gedachten over “De laatste loodjes..

  • 06/08/2015 om 16:55
    Permalink

    Heel mooi geschreven Anke, je laatste loodjes van de zwangerschap ontroeren me. En de jongens mogen dan 18 worden, ze zullen je vast nog wel even blijven “plagen’….;)

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: