Het is al weer anderhalve maand geleden dat we in New York liepen. Soms lijkt het pas een week geleden en soms lijkt het alsof het er nooit is geweest. We zijn op 8 juni van een prachtige droom terug naar de orde van de dag gevlogen. Maar wat is die orde?
Omdat we door het onverwacht leuke Cubaans-Chinese restaurantje niet meer op de Top of the Rock zijn geweest, gaan we de volgende dag naar het Rockefeller Center om een poging bij daglicht te wagen. Helaas het is zo ontzettend druk dat een trip naar boven er vandaag niet meer in zit. We kunnen kaartjes voor morgen bestellen zegt de portier. Helaas, dan zijn we weer thuis.
Thuis.. Ik kan me er op dat moment nog even niets bij voorstellen. Of eigenlijk wil ik dat niet. Thuis betekent was, stofzuigen, eten koken en sleur maar aan de andere kant betekent thuis ook rust, een blije hond die tegen je opspringt als je thuiskomt, een kwebbelende vogel, de jongens. Met een schok kom ik tot de werkelijkheid. De jongens! Wat hoop ik dat het er thuis een beetje fatsoenlijk uit ziet.
Koffie!? Vraagt mijn lief. Ik schrik op mijn mijmeringen over thuis. “Ja lekker”zeg ik, en ik ben weer in New York midden in het Rockefeller Center. Omdat we niet naar boven kunnen, weten we eigenlijk niet wat we dan moeten gaan doen dus kijken we gewoon maar wat rond. Het Rockefeller Center blijkt voor ons een verr
assing. We hadden werkelijk geen idee dat er een heel winkelcentrum onder zat. Ook veilinghuis Christies zit hier om de hoek. Een grote naam. We gaan eens kijken wat daar aangeboden wordt. Vol ongeloof lopen we even later door Christies heen. Dit is een wereld die wij niet begrijpen. Voor dingen die wij zonder pardon weg zouden gooien, wordt een paar duizend dollar geboden. En zo is New York. De paradox van de waarde van geld tegen de armoede op straat.
Ik merk dat ik onrustig wordt. Het wordt tijd om naar huis te gaan. We zijn allebei moe. New York in een week geeft zoveel indrukken. Als we hier langer zouden blijven ,zouden we gek worden denk ik. De sirenes en de geluiden van de straat zitten bijna in mijn hoofd gebrand. Ja het is goed om naar huis te gaan. En tóch kan ik niet loskomen van deze stad die leeft en ook mij weer levend heeft gemaakt. Zal ik dit thuis ook kunnen voelen? Dit gelukzalige gevoel van leven! New York lijkt van mij een ander mens te hebben gemaakt. In het vliegtuig op weg naar Amsterdam , pink ik een traantje weg. Is de droom nu over?
Een maal thuis, vallen we weer heel snel terug in de sleur van alle dag. New York vervaagt steeds verder weg in de geschiedenis. En dat is nu net wat ik niet wil. Ik wil het vasthouden. Het gevoel van leven, maar het lukt niet. De mensen hier in Nederland lijken na Amerika onvriendelijk en zuur. Niets is meer hetzelfde als voordat we weg gingen. Wat raar dat een week zo’n impact kan hebben. Omdat het in New York best goed ging met mijn rug ben ik op eigen houtje gaan minderen met mijn medicatie. Een domme beslissing. Mijn gezondheid gaat snel weer achteruit. De pijn onder mijn rib komt in volle hevigheid terug. Bovenop mijn gemoedstoestand leidt de pijn en frustratie weer tot een beginnende depressie.
Ik ga in verzet! Mijn leven moet weer op de rit. Ik moet ook weer gaan bruisen net zoals New York dat doet. Het blijkt een worsteling tussen negatief en positief waarin negatief steeds meer terrein wint. Dit ben ik niet! Ik raak enorm in de war. De vraag wie, ben ik, waar ben ik en waar ga ik naar toe wordt steeds groter en groter. De onzekerheid maakt van mij een angstig hoopje ellende. Tijd om knopen door te hakken. Het halen van mijn rijbewijs is er één van evenals terugkeren naar mijn werk. Ik ga de pijn aanpakken zowel geestelijk als lichamelijk samen met dr Rossi en inzet van de pijnpoli. Het is tijd om mijn leven weer vorm te gaan geven. Ik heb te veel geleefd in het verleden en heb vergeten naar de toekomst te kijken.
Is de droom nu voorbij? Als je me die vraag nu zou stellen zeg ik “Nee, niet voorbij, deze droom is geleefd en nieuwe dromen zijn in de maak”.
Heee Skatttie
Beetje laat van reageren, maar wilde even voor jouw blogs altijd rustig zitten, (lezen), heb je nog wel wat gekocht bij Christies? Het verhaal doet mij eigenlijk een beetje denken aan Las Vegas, waar mensen boven de grond hun geld vergokken en onder grond een hele stad is ,waar daklozen wonen, ik heb er een paar een keer een docu over gezien op tv, te erg voor woorden.. (En het erge is ook nog ,dat een hele hoop door het gokken daar, onder de grond terecht zijn gekomen).
Tja, thuis… soms wil je idd niet naar huis, ik ken dat gevoel, op vakantie kun je lekker doen en laten wat je kunt, ben je met z’n allen weg, thuis moet je (Mijn man) weer aan het werk en dan zit ik overdag alleen, dochter weer op school… alleen de kat (Poezzie) rekt zich nog eens uit en kijkt mij slaperig aan en vraagt om eten haha.Dan begint het echte leven weer, kun je niet meer (even) weg vluchten, in een droom, moet je weer van alles, het lijkt ook, wel (Of ligt het aan mij), dat als je op vakantie bent, niet zoveel nadenkt over je pijn etc… over je leven, je laat alles een beetje over je heen komen,droomt weg.. thuis, “zegt” een sms tegen mij:: Geachte Mevrouw Huisman, op die en die datum heeft u een afspraak staan bij onze pijnpoli arts en bam! Je zit weer in de werkelijkheid en denkt:” Wat gaan ze nu weer proberen?” (Ikzelf loop bij de pijnpoli en heb al verschillende behandelingen gehad voor mijn knie). Stofzuigen ja, want de kat is aan het verharen… koken, want ja, er moet toch iets op tafel komen.. (Overigens vind ik het wel leuk als je huisdier je verwelkomt). Hadden de jongens het huis nog een beetje “heel gelaten?”
Ik vind het naar om te lezen dat je je droom niet hebt kunnen vasthouden ,het gevoel van New York, ik kan mij ook heel goed voorstellen dat je in het vliegtuig een paar traantjes hebt moeten wegpinken en nu mss ook, omdat je weer zoveel pijn in je rug hebt en dat je voelt dat er een depressie (weer) aankomt… Ik wens je hierbij ook heel veel sterkte… Bij welke pijnpoli loop je?
Toch vind ik dat je in laatste zin ijzersterk terug komt/ vecht, (probeer) houd dat vol meis!!! Ik vind het zo knap dat je dat kunt en wilt!!! Elke dag is een strijd, ik weet er alles van, maar ik blijf ook vechten soms heb je dagen idd dat je de dekens over je hoofd wilt trekken maar er zijn ook zat dagen dat je het gevoel hebt dat je alles aan kunt ,ik geniet des te meer van dit soort dagen en probeer dat heel lang op te teren.
Mag ik vragen of je ook bij een phys. loopt? (Ik wel).
Een hele dikke knuffel van mij!