Van nature ben ik niet het meest volgzame type. Ik heb een duidelijke eigen mening, een groot gevoel voor rechtvaardigheid en ik geef niet gauw op. Ik houd van uitdagingen. Ga confrontaties aan, in plaats van uit de weg. Daarnaast ben ik ook nog eens stronteigenwijs. Je kan wel zeggen dat ik eerder de weg van de meeste weerstand zal kiezen, dan de weg van de minste. Lees verder
Dat schildklierkanker op mijn pad kwam, is dus eigenlijk niet eens zo’n vreemde combi. De diagnose schildklierkanker riep vanaf het begin weerstand op. Hoe vaak ik niet heb moeten aanhoren dat ik er niet zo zwaar aan moest tillen en dat ik een ‘goede’ kanker had. Absurd! De mening van een ander die je ongevraagd wordt opgedrongen. Vaak vanuit de mond van mensen die geen enkel idee hebben wat schildklierkanker nu eigenlijk inhoudt. Maar soms ook vanuit uit geheel onverwachte hoek.
‘Ziek zijn is persoonlijk’
Mensen die béter zouden moeten weten vanuit hun professie. Mensen die zélf schildklierkanker hebben, maar met andere ervaringen. Schildklierkankerpatienten die meteen na hun operatie goed worden ingesteld in hun schildklierhormoon en gelukkig relatief weinig last ondervinden. Mensen die een andere vorm van kanker hebben of een andere ziekte, die me zeggen dat ‘ze liever schildklierkanker hadden gehad’. Ik begrijp het aan de ene kant wel, maar ook helemaal niet. Ook schildklierkanker heeft gevolgen en beperkingen en ook bij schildklierkanker zijn er mensen die uiteindelijk palliaitief zijn. Ziek zijn is persoonlijk! Vergelijkingen maken in ziekten is niet reëel.
Toen ik begon met schrijven kreeg ik te horen dat ik schreeuwde om aandacht. Ja, dat klopt! Maar niet voor mezelf. Mijn dagboek werd pas gepubliceerd toen ik al ‘schoon’ was. Waar het mij om gaat, zijn mensen die de stem niet hebben om hun gevoel te uiten. Niet de energie hebben om uit te leggen hoe ze zich voelen. Mensen die me vragen hún stem te zijn. Ik schreeuw om aandacht voor schildklierkanker. Een betrekkelijk kleine patiëntengroep die nauwelijks aan bod komt wanneer er in de media wordt gesproken over kanker. Toch heeft deze vorm van kanker soms hele grote persoonlijke gevolgen.
Vechten
Vechten zit in mijn natuur. Heb ik altijd gedaan. Als kind al. Ik was de jongste thuis, de kleinste in de klas. Maar wél de sterkste die opkwam voor diegene die werd gepest. Later op de middelbare school was ik zelf het mikpunt van pesterij en werd mijn weerstand groter. Omdat ik vanwege mijn lengte niet als laatste gekozen wilde worden met gym moest ik het compenseren met iets anders, zoals een onverwachte kracht in mijn opslag met volleybal. Ik ben het gewend om mezelf te laten horen. Toen ik door een whiplash in de WAO belandde, heb ik tien jaar gevochten om weer deel te kunnen nemen aan het arbeidsproces. Een lange en moeilijke weg, maar ik kwam er. Met doorzettingsvermogen, vechtlust en de drang mezelf te bewijzen.
Het vechten tegen onbegrip, jezelf constant verdedigen en alles steeds weer opnieuw moeten uitleggen breekt me aan de ene kant op, mijn energie is al beperkt. Maar aan de andere kant maakt het mij strijdbaarder dan ik al ben. Met dezelfde vastberaden blik zal ik ook nu de weg van de meeste weerstand blijven volgen.
Door te schrijven en samen met lezers en medemusketiers deze boodschap verspreiden. Door om te leren gaan met de beperkingen van mijn ziekte en mijn stem te laten horen om zo meer begrip te kweken voor de schildklierkankerpatient die het nodig heeft.