Diagnose én-én

 

“U heeft een duidelijke hernia”, zei deze arts. Ik weet nog dat ik me opgelucht voelde. Er is een diagnose. Een gevoel van ‘zie je nou wel, ik ben niet gek, er is echt wat aan de hand’. Niet dat ik nou zo graag wat wilde hebben, maar ik begon bijna aan mezelf te twijfelen omdat er maar niets werd gevonden. De diagnose kwam als een verlossing, maar sloeg gauw om naar een diagnose die me zou vloeren. Hij kan op de stapel bij de rest van de diagnoses.

De pijn zat er al maanden. Volgens de huisarts was het gordelroos. Raar, want ik had geen blaasjes. De pijn bouwde zich op tot een moment dat ik niet meer omhoog kwam. Achter mijn bureau zakte ik op het werk in elkaar. Een collega bracht me naar de spoedeisende hulp. Bloed afgenomen, echo gemaakt van nieren, lever en galblaas. Er zijn longfoto’s gemaakt. Niets.

Om de diagnose gordelroos werd hartelijk gelachen. Na 14 uur kon ik moe, hongerig, uitgedroogd en zonder diagnose naar huis. De pijn was gestild met een mega dosis aan morfine. Hun taak zat erop. Ik werd terug verwezen naar de huisarts omdat zij het niet wisten.

Ik begreep niets van deze volgorde. Is dat de patiëntvriendelijke zorg waar zo op wordt gehamerd? Is dat de mens zien in de patiënt? Is dat kostenbesparende zorg? Ik kon weer terug naar degene die mij de foute diagnose gordelroos bezorgde om weer opnieuw te gaan zoeken naar iets wat ze schijnbaar in de eerste plaats ook niet zagen.
Ondertussen was ik al 3 maanden verder. Ik voelde me een pion in een spelletje zorg-monopolie. Ga terug naar start, u ontvangt geen diagnose.

Totdat een andere huisarts zag wat al die anderen niet hadden gezien. Het zou best een thoracale hernia kunnen zijn. Komt niet veel voor, maar het kan. En ja hoor. Een MRI en bingo! Ik was opgelucht. Er zat écht iets en dat was op te lossen.

Geïrriteerd
Dat viel echter tegen. Inmiddels meer dan een jaar, twee zenuwblokkades en een lading aan medicatie verder, is het zicht op beter nog steeds niet in zicht. En dat breekt op. De pijn maakt een ander mens van me. Ik ben sneller geïrriteerd en mijn positieve instelling vertoont kleine haarscheurtjes. Ik had nooit gedacht dat dit zo lang zou duren. Zelfs met de (schildklier)kanker was ik niet zo lang onderweg. Hoewel. Daar maak ik de klassieke denkfout.

Het is eigenlijk dezelfde fout die iedereen maakt. Denken dat mensen die genezen zijn ook beter zijn en dat laatste is net iets anders. Na de kanker werd ik niet beter. Ik genas. De kanker is weg. Maar een chronische ziekte is het gevolg. Eentje die niet erkent lijkt te worden. Dat ik nu weer een hernia krijg is pech, want hij komt daar wel bij. Bovenop de chronische restklachten na de kanker. Bovenop de gevolgen na de lichte beroerte. Bovenop de depressies. De rugpijn wordt onderdrukt door medicijnen. Maar de spier- en gewrichtspijn worden genegeerd. En dat is nog maar het topje van de ijsberg. Een berg van diagnoses. Ik noem hem ‘Diagnose én-én’

Deze blog was oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek

Eén gedachte over “Diagnose én-én

  • 07/02/2017 om 14:44
    Permalink

    Lieve Anke
    Pff dat is heftig… wat een “gezeik”zeg, dat van het kastje naar de muur wordt gestuurd: Dat ze je uitlachen om de “diagnose” gordelroos… dat ze je weer terug sturen naar de HA… daar wordt je moe van… Duidelijk geen patientvriendelijke “handeling” . Daar wordt je boos van! Jammer alleen dat de blokkades niet aanslaan en de medicatie, je voelt je machteloos, wordt idd een ander mens, geirriteerd, verdrietig.. het heeft invloed op je hele leven, zowel prive als het op het werk, je wordt vaak niet begrepen door de medemens.. Pijn? Wat is nou pijn? Niet zeuren, gewoon door gaan! we doen niet anders! (Maar soms/ vaak diep van binnen schreeuwen we het uit) maar lachen naar de buitenwereld. Genezen is idd iets anders dan ( helemaal) beter worden, vaak hebben ziektes idd een gevolg en daar wordt vaak idd “geen rekening” mee gehouden.. Reuma? Je had toch als kind reuma, dat is toch nu over? Ja, daar ben ik van genezen maar als gevolg 2 keer een kunstknie, en daar als gevolg naar de pijnpoli want doordat ik zoveel keer ben geopereerd aan mijn linkerknie, is er littekenweefsel ontstaan binnenin en dat is gaan “woekeren” waardoor ik een beperking heb met alles, en de pijn niet over gaat, idd, het is pijn op pijn… aandoening op aandoening, het stapelt zich op.. voor hoelang nog? We zullen denk ik ,helaas dit houden totdat we onder de groene zoden liggen,.. geen prettig vooruitzicht maar het is denk ik niet anders… Lieve Anke, ik snap je zo goed! Succes en sterkte mop! Dikke knuffel San.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: