Dit is leven! (1)

dreams-speaks-louder New YorkMet reisverslagen begin ik een nieuwe reeks blogs. Begin van dit jaar 2016 hebben we besloten onze dromen te gaan leven. We hebben de laatste jaren genoeg voor onze kiezen gehad. Schildklierkanker, verlies, depressie, en onzekerheid. Het leven loopt nu eenmaal niet altijd zoals je het van te voren uitstippelt. Niemand is zeker van toekomstgeluk. Afwachten heeft geen zin, je moet je geluk zelf creëren en het soms over laten aan de impuls. Een sprong in het diepe en gewoon doen. Dat is beter want anders waren we misschien nooit gekomen waar onze droom ons naar toe geleid heeft. New York!

“Weet je het zeker?” vroeg mijn lief me, toen we begin van het jaar bezig waren met het uitzoeken van onze zomervakantie. Ik zat nog zwaar onder de morfine dus ik had evengoed een hoop onzin uit kunnen kramen. “Ik weet het zeker!”We gaan naar New York! Waarom niet? We hebben er altijd heen willen gaan. Waarom uitstellen? Er was maar één maar, mijn hernia. Nee, dat moest geen drempel zijn. Daar zou ik een half jaar verder toch wel van af zijn? Voor mij betekende het een stimulans om zo snel mogelijk van de morfine af te komen, want met morfine in mijn tas besnuffeld te worden door een K9 dog zag ik niet zo zitten. Het vooruitzicht van New York hielp mij in mijn herstel maar de hernia bleef stug zitten waar hij zit. Vier dagen voor vertrek had ik mijn laatste bezoek aan de fysiotherapeut. De behandelingen werden niet meer vergoed. En zo kwam het dat ik met een kussentje in mijn rug, eentje in mijn nek en volgepropt met paracetamol aan de reis van onze dromen begon.

En een droom is het! Overweldigend. Veel, groot, hoog, bruisend, luid en vol leven. Dat is New York. Security inclusief zware bewapening is overtuigend vertegenwoordigd. Iets dat nodig is. Helaas zeg ik erbij, maar alles gaat even beleefd. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. De straten lopen compleet vast met yellow cabs, NYPD, ambulances, brandweer en hop on hop of bussen. Er raast 24 uur per dag een doorlopende storm aan sirenes, muziek, licht en leven. Op iedere hoek van de straat zit Starbucks en Mac Donalds. Eten en drinken doe je lopend of in het park. Een park betekent rust! En dat is iets dat je af en toe echt nodig hebt.

Wanneer we aankomen na een lange reis die voornamelijk bestaat uit veel security en wachten, verkennen we te voet de omgeving. Gewoon een eind lopen brengt je op de mooiste onverwachte plaatsen maar alleen al als we het hotel uitlopen botsten we letterlijk tegen de Empire State Building. Als we de hoek omgaan zien we Macy’s. Het grootste warenhuis. En groot is ie. Zoals eigenlijk alles. Al lopend komen we langs de chrysler building, Rockefeller centre, St Pauls Cathedral. Natuurlijk steken we een kaarsje aan voor onze moeders. Wat had mijn moeder dit mooi gevonden. Natuurlijk kunnen we geen dag wachten om een kijkje te nemen op Time Square.

Ik denk dat Time Square nog meer bruist dan de rest van de stad. Tenminste van wat ik tot nu toe heb gezien. Overal om je heen zie je levensgrote TV Screens, billboards en een geweld aan ledverlichting. Midden op Time Square staat een tribune met uitzicht op de bol. Moe van alle indrukken, het feit dat we al meer dan 24 uur wakker zijn, strijken we neer. Geen idee hoe lang we er hebben gezeten. De bol is maar een klein dingetje in vergelijking met de rest. Op de hoek van de straat zit een M&M store van maar liefst vier verdiepingen. De verwachting dat het heerlijk zou ruiken naar chocolade is een enorme teleurstelling. Misschien is het de moeheid, de hormonen, de rug of stinkt het er echt, maar we staan heel snel weer buiten. De Disney Store heeft een betere klant aan ons.

We hebben geen enkel besef meer van tijd. Het wordt avond in New York. Nederland ligt alland op één oor. Onze magen vragen inmiddels om avond eten. Bij Chipottle kopen we een burrito op de hand om deze in Bryant Park op te eten. Midden in het geweld van de stad een rustpunt vol geluk, plezier, samen komen met salsamuziek en gelach. Om je heen kijkend zie je enkel happinezz. Dit is leven!

We besluiten terug te lopen naar de Empire State Building om kaartjes te kopen voor de volgende dag. De dag van onze dromen. Een kus op de top van de Empire State Building. Al sinds de eerste keer dat we Sleepless in Seatle zagen, dromen we van dat moment. En morgen komt hij uit!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: