Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg!

Wat is normaal? Nou gewoon, zo simpel mogelijk. Om met de woorden van Johan Cruijff te spreken: ”Voetballen is heel simpel. Maar het moeilijkste wat er is, is simpel voetballen”. En zo is het ook in de zorg.

 De meest ingewikkelde termen passeren de laatste jaren de revue. Innovatieve zorg, duurzame zorg, kwalitatieve zorg, patiëntgerichte zorg, participatie zorg. Gecreëerde termen die in de zorgwereld worden geïmplementeerd om het allemaal zo mooi mogelijk te laten lijken. Prachtige initiatieven, waarbij alleen het meest simpele wordt vergeten: de zorg zelf en waar deze om draait, de mens.

Dubbelop

Die lastige termen zijn helemaal niet nodig. Sommigen zijn zelfs irrelevant en dubbelop. Je mag namelijk hopen dat zorg kwalitatief is en patiëntgericht. Eigenlijk ligt het zo voor de hand. Wanneer je alle moeilijke termen weg haalt blijft er één woord over: zorg! Als je een arts de simpele vraag zou stellen waarom hij of zij arts is geworden zal het antwoord waarschijnlijk net zo simpel zijn.”Ik wil mensen beter maken”.

En zo moet het zijn. De arts die de mens beter maakt. Ik zeg expres mens en niet patiënt, want het is de mens die tegenover de dokter in de stoel zit. Een mens die hoop en verwachtingen heeft. Die vertrouwen heeft in de kennis van de arts. Maar ook de mens die voelt wat de klachten zijn, omdat hij of zij daar dagelijks mee leeft. De mens die ideeën heeft over wat hij of zijn wel of juist niet wil niet met betrekking tot de behandelwijze van zijn ziekte.

Aan de andere kant van de tafel zit de mens die voor arts gestudeerd heeft. Die baalt van de veel te korte tijd die hij voor zijn patiënt heeft. Die in zijn eed heeft gezworen om te doen wat in zijn macht ligt om de patiënt zijn leven te verbeteren. Gewoon een mens die ook onzeker kan zijn, verdriet kan voelen en boos kan worden. Net als de mens tegenover hem.

Communicatie

De schildklierkankerpatiënt voelt zich vaak niet serieus genomen. Zit met vragen die onbeantwoord blijven over de behandeling die overal anders lijkt te zijn. Klachten die niet worden erkend en hormonen die steeds anders reageren. Door social media en internet krijgen patiënten steeds meer toegang tot informatie. De patiënt krijgt een stem, een wens, een eigen idee over het verloop van zijn of haar ziekte. Hij of zij wil steeds meer meedenken en meewerken aan de eigen gezondheid. Samen met de arts.

Wanneer de relatie van de arts en de patiënt zich zou ombuigen naar een samenwerkingsverband tussen twee mensen zou de communicatie vlotter verlopen, ontstaat er veel meer vertrouwen en wordt de gang terug naar de arts veel minder snel gemaakt omdat de patiënt zich serieus genomen voelt. Er zijn geen vragen meer zijn. Deze zijn immers tijdens een gesprek van wederzijds respect allemaal al beantwoord.

Dit werkt ook nog eens kostenverlagend en dat is in het huidige zorgstelsel mooi meegenomen.

Simpel, toch!?

Deze blog is oorspronkelijk verschenen bij Telegraaf gezond

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: