Één April!

1-aprilJe hebt een vlek op je jurk, er zit iets onder je schoen, de raket ijsjes gaan uit de handel, ik stop met schrijven. Eén april! Klinkt het een seconden later. Hoeveel mensen zouden er al in een leuke of minder leuke grap zijn gestonken vandaag? Ik nog niet, maar ik ben benieuwd wat er nog komt en aan de andere kant kijk ik met dubbele gevoelens uit naar wat ik weet dat er komt..

Ieder jaar in april word ik een beetje weemoedig. De maand waarin ik schildklierkanker kreeg maar ook de maand waarin het woord schoon klonk. De maand waarin ik de liefste van mijn leven officieel mijn liefste mocht noemen en de maand waarin de eerste van mijn twee kinderen uitvliegt. Nou ja soort van dan. In het weekend zal hij waarschijnlijk met een grote zak was thuis op de stoep staan.

De maand waarin de winter langzaam lente wordt. De knopjes komen aan de bomen, het gras wordt weer fris en groen en de zon warmt weer een beetje op. Ik ben dol op de lente. Het staat voor een nieuwe frisse start. Mijn zoon is ook klaar voor die frisse start. De vlag hangt uit. De handtekeningen zijn gezet. Zijn toekomst begint hier en nu. Voor mij betekent het een stukje afscheid nemen, een dubbel gevoel van trots en geluk dat hij mag gaan doen waar zijn hart ligt, maar ook de pijn die iedere moeder voelt wanneer haar kind het nest verlaat.

Waar hij ook is, mijn leven zal verder gaan. Zoon twee zit ook vol plannen. Over een paar jaar zijn mijn lief en ik met zijn tweetjes. En dat is goed. Zo moet het leven gaan. We zijn samen begonnen en zullen samen verder gaan. Onze kinderen zijn geen bezit, ze zijn een eigen persoon die straks eigen gezinnen gaan stichten net als wij dat ooit hebben gedaan. Ik hoor nog mijn moeder zeggen dat ze me niet achter kon laten. Ik was 19 en mijn ouders wilden verhuizen. Ik wilde niet meer mee. Ik had mijn eigen leven hier, mijn lief, mijn baantje,mijn opleiding. Dus ging ik op mezelf. Ik was de laatste uit een nest van vier. Ik begrijp nu waar mijn moeder moeite mee had.

Toch kijk ik er niet alleen tegenop. Sterker nog, ik kijk er ook naar uit. Mijn lief en ik werden jong ouders. Ik was 25 toen de jongens het levenslicht zagen. We zitten nog vol plannen die we toen niet konden uitvoeren. Steden, landen die we willen zien, slapen in het ijshotel, kussen op de top van de empire state building. Dromen! Dit jaar beginnen we aan het uitkomen van al die dromen. De eerste op de lijst is New York. Het aftellen is begonnen. ..

Eerst vandaag maar ongeschonden 1 april doorkomen. Het gevaar schuilt in iedere hoek vandaag. Grappen en streken liggen op de loer ..ik ga stoppen met schrijven…. Eén april!!!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: