Nog kleiner dan klein, heeft ze zich opgerold in haar mandje. De rillingen trekken bij iedere knal over haar kleine, witte lijfje heen. De twijfel, onzekerheid en vooral de angst staat duidelijk te lezen in haar ogen. Waar de jaarwisseling voor ons een feestje is, ontwikkelt zich in het leven mijn kleine vriendinnetje een trauma die zich jaarlijks zal herhalen.
Ieder jaar is 31 december mijn dag. Een dag van reflectie, de top 2000 en hapjes. Al vroeg in de ochtend sta ik op, zet de radio op standje meezingen en begin de dag met het koken van de eitjes. Geen gevulde eitjes met oud en nieuw zou in ons huis ondenkbaar zijn. Waar Tikkel normaal al met haar neus vooraan in de keuken had gestaan ligt ze nu nog als een bibberend hoopje in haar mandje. Sinds de verkoop van vuurwerk van start is gegaan, is ze niet meer uit haar mand te krijgen.
Met lekkere hapjes lok ik haar naar de keuken. Het werkt. Hapje na hapje wil ze wel voorproeven. De muziek van de top 2000 kalmeert haar ook. Ik merk dat wanneer de muziek harder gaat, Tikkel ontspannender raakt. Ha
ar oortjes niet meer plat in de nek, maar nieuwsgierig omhoog. Ik heb goede hoop dat ze haar draai weer een beetje begint te vinden. Met een klein kwispelstaartje likt ze de laatste restjes van de lepel af. De hapjes zijn klaar, de lepel mag de afwasmachine in. Voordat het vuurwerk legaal mag worden afgestoken, laat mijn zoon haar nog een keertje uit.
Even later komt er een bibberend hoopje Tikkel binnen. Met de staart tussen de benen ligt ze bibberend tegen de zijkant van het keukenblok aan. Haar oren plat, haar ogen groot als schoteltjes. Een of andere idioot stak vlak voor haar neus een vuurpijl de lucht in. Liefdevol begeleid ik haar naar haar mandje. De staart van haar stinkdier knuffel leg ik om haar heen. Haar beestje leg ik naast haar. “hier ben je veilig lieverd”, zeg ik. Ze zucht en kijkt me met nattige oogjes aan. De rest van de avond ligt ze in haar veilige haven. We laten haar, dat is het rustigste.
Het doet me denken aan een half jaar daarvoor toen ze werd gesteriliseerd. Ze was net terug van de dierenarts. Nog een beetje wankel van de verdoving en de pijnmedicatie. Met glazige oogjes lag ze in haar mandje. Met het rompertje aan ter bescherming van de wond en een pootje in het verband omdat ze ook nog een extra teentje kwijt moest, leek ze net een baby. Ze was zo klein en kwetsbaar. Ze kon toen zo zielig zijn. Het duurde een paar weken voordat ze weer dezelfde Tikkel was. Ik hoop met heel mijn hart dat dit vuurwerk niet zo’n impact heeft dat ze weer zo lang van slag is.
Naarmate middernacht nadert, de muziek luider gaat en de hapjes af en toe haar richting op gaan, wordt ze weer wat rustiger. Wanneer 2017 luidruchtig wordt ingeluid is ze bijna verstijfd. Haar tong hangt hijgend uit haar bek. Haar lijfje trilt. … De volgende dag kom ik beneden om haar uit te laten. Een twijfelend kwispelstaartje en vragende ogen kijken me aan. Twijfelend stapt ze naar buiten. Maar ze doet het! Ze heeft het overleeft..Ondanks alles wenst ook Tikkel iedereen een gelukkig nieuw jaar toe.
Lieve Tikkel
Nog maar een berichtje van je “maatje” Poezzie. Ik snap heel erg goed hoor, dat je bang bent voor het knallen. Het gekke is, dat ik niet echt bang daarvoor,. maar wel kei bang voor onweer! Ik hoef maar iets te horen rommelen in de lucht of ik zit al onder de bank en ik kom er echt niet onder vandaan totdat de onweer voorbij is. Zelfs niet voor happies, terwijl ik heel gek ben op happies! (Dus jij komt ook niet je mandje uit voor die knallen, zelfs, net als ik, je gek bent op happies, maar ik vind het wel stoer, dat jij op een gegeven moment je angst overwint om lekkere hapjes te komen halen bij je vrouwtje, ik durf dat echt niet! ) Nu komt mijn vrouwtje even wat zeggen: Heerlijk he, de top 2000, vind ik ook heerlijk om naar te luisteren! en meezingen. (Poezzie:”Mijn kattengejank wordt niet “getolereerd” maar die van het vrouwtje wel!) Ikke:” Bah, wat een gemeen mens, dat degene een vuurpijl vlak voor je neusje afstak, ik kan mij ook heel goed voorstellen dat je dan weer heel bang wordt! Ik vind mensen heel erg gemeen die zoiets doen, mijn familie ook! Ik hoop voor je dat je dit jaar wat minder bang zult zijn! Gelukkig voor jou, ook al heb ik makkelijk mauwen, steken ze maar 1 dag heel veel vuurwerk af (de rest van de dagen ook, maar dan is het wel een stukje minder, dat neemt niet weg ,dat dat niet leuk is), en voor mij gelukkig dat het niet zo vaak onweert. (Alleen heb ik nu de pech, dat het vrouwtje en het kindje tussen Maas en Waal zijn gaan wonen en als het onweert ,het onweer soms blijft hangen tussen de Maas en de Waal. We hebben zelfs gehad dat alle stoppen dan doorstaan! Ik vind dit echt maar niets! Pff, dat is een heftige operatie geweest voor je! Ik vind je een stoere hond ,je hebt 2016 “overleefd”! met vuurwerk en zelfs de volgende dag gewoon naar buiten! Knap hoor! Pootje van Poezzie!