Een herfstblad in de wind

falling-leafDe herfst vind ik één van de mooiste delen van het jaar. De aanloop naar de kerst de bomen die elk hun eigen karakter hebben. Kastanjes, noten en bladeren die verkleuren. De geur van de open haard die wordt aangestoken in de avond. Binnen de kaarsen aan terwijl ondertussen de bladeren van de bomen dwarrelen alsof ze dansen in de wind.Als ik naar buiten kijk voel ik me licht worden, Ik ben zo licht als een herfstblad in de wind die me optilt en meeneemt…

Ik dwarrel en dwarrel in een spiraal naar beneden. De wind suist door mijn oren, fluitend en piepend alsof ik een vliegtuig naar verre oorden zit. Het zijn rare weken geweest. In twee weken tijd ben ik van de trap gevallen en heb ik mijn hand bezeerd, is er een pijnblokkade gezet vanwege een thoracale hernia, is mijn huis gewit en geverfd, is er een nieuwe keuken gezet, en is de oude gestript en meegenomen voor hergebruik, is mijn zoon beëdigd, waren we 20 jaar getrouwd en  sloegen tijdens onze huwelijksnacht de stoppen door, is er een foto gemaakt van de hand en ben ik weer gaan werken. Niet gek dat ik moe ben.

Net op het moment dat ik de grond raak, tilt de wind me weer op. Ik dwarrel verder, vrij als een vogel, geen idee waar de wind mee heen voert. Mijn gedachten maken me verdrietig en blij tegelijk . Ik weet wat er pijn doet, een verlaten gevoel. Waarom zien ze niet hoe mooi de kleur van mijn blad is, maar aan de andere kant zie ik steeds duidelijker wat er belangrijk is. Niet zij, die de pracht van het blad niet waarderen. Niet zij, die je alleen van de boom af trekken om met je te pronken. Niet alleen zij,  die je negeren. Wat belangrijk is, is degene die me straks van de grond afraapt zodat ik niet wordt vertrapt  of in een groencontainer wordt gegooid.  Degene die mij ook nog mooi vind als mijn blad is, verdroogd is en opgekruld.

De pijn blokkade doet letterlijk veel pijn. Het blokkeert tot nu toe nu alleen nog mijn vermogen om normaal te denken. Weer gaan werken is leuk, maar de reis met het openbaar vervoer een stuk minder. Mijn duim kan ik nauwelijks bewegen. Enige vorm van gewicht aan die duim is helemaal uitgesloten. Mijn maag trekt steeds samen. Mijn oren suizen. Mijn hoofd draait. Misschien krijg ik de griep? Ik voel me lichamelijk als een rots die langzaam afbrokkeld terwijl mijn geest meedwarreld met de wind.. vrij..

Een herfstblad mooi van kleur, de beschadigingen zie je niet, waar ze heen dwarrelt weet niemand, maar dat ze wordt opgeraapt door iemand die van haar houdt, dat weet het blad zeker.

2 gedachten over “Een herfstblad in de wind

  • 21/10/2016 om 15:27
    Permalink

    Wauw! Prachtig geschreven weer!

    Je bent een inspiratiebron voor velen, Anke

    Liefs, Dian

    Beantwoorden
    • 21/10/2016 om 17:36
      Permalink

      Dank je wel, lief compliment, of dat werkelijk zo is weet ik niet hoor, maar ik vind hetmooi dat jij dat zo ziet

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: