Een hond uit de hemel (8)

Wij mogen echt niet klagen. Vaak genoeg zeg ik tegen mijn lief, “Wij hebben echt een hond uit de hemel” Zeg nou zelf, de kerstboom staat in volle glorie in de woonkamer. Eronder staat een stad zo groot als Parijs, compleet met kermis, ijsbaan en rijdende trein. Nog geen halve meter ernaast staat de mand waarin Tikkel ligt opgerold als een balletje met haar neus op het randje. Wanneer de trein passeert, steekt ze nieuwsgierig haar koppie met één oor omhoog.

Meer actie op deze groene indringer met lampjes en ballen is er nog niet geweest. En eigenlijk verwacht ik die ook niet meer. Voor de zekerheid hadden we de onderkant van de boom behangen met onbreekbare ballen, maar ook deze voorzorgsmaatregel bleek onnodig te zijn. Het enige waar ik nog een beetje huiverig voor ben zijn de cadeautjes onder de boom. Die leg ik nog maar even niet neer. Onze vorige hond, “Harrie”, een Boerenfox, kreeg het gepresteerd om zijn cadeautjes vlak voor de feestdagen netjes uit te pakken. Ik zie m nog staan in de deuropening met een stuk plakband uit zijn bek.

Het was zijn eerste kerst bij ons in 1995. In februari van dat jaar hadden we hem uit het asiel gehaald, het asiel zat in dat jaar overvol omdat er toen een groot watersnoodprobleem was in onze regio. Afijn, natuurlijk hadden wij ook een paar verrassingen voor onze Harrie onder de boom gelegd. Al dagen cirkelde hij rond die boom en ik begreep maar niet waarom. Achteraf een beetje dom natuurlijk. Hij rook die lekkere hapjes al van kilometers afstand, die kleurrijke verpakking met gouden lintjes maakte daar geen enkel verschil in. Op een dag dat we hem even alleen in de kamer hadden gelaten, greep hij zijn kans schoon. Met papier en al at hij zijn pakjes op. Nog nooit heb ik een hond zo schuldig zien kijken.

Harrie was al wat ouder toen we hem kregen. Een lieverd was hij. Toen ik zwanger werd van mijn tweeling, betrokken we hem zo veel mogelijk bij de buik en wat daar allemaal in groeide. Mijn zwangerschap was er niet een uit een boekje. Het was alsof hij het voelde. Als ik vroeg, “waar zijn de kindjes?”legde hij zijn poot liefdevol, zachtjes op mijn buik. Toen de kinderen geboren waren, verloor hij ze geen seconde uit het oog. Vooral toen ze gingen kruipen. Beschermend als waren het zijn eigen pups.

Ineens zagen we hem snel veranderen. Vooral in zijn oogopslag zie ik nu achteraf in foto’s die we toentertijd hebben gemaakt dat er iets is veranderd of gebeurd met onze lieve Harrie. De bescherming naar mijn kinderen toe werd zo obsessief dat hij agressief werd naar mij toe. Ik mocht mijn kinderen niet pakken want dan kreeg ik een knauw. De eerste keer schrok ik natuurlijk en verweet ik mezelf dat ik iets misschien niet goed had gedaan of dat hij was geschrokken of iets dergelijks, maar gaande de weken werd zijn agressieve gedrag van kwaad tot erger totdat hij me zo hard beet dat het bloed uit mijn arm gutste. In overleg met de dierenarts moesten we het besluit nemen hem in te laten slapen. Andere opties waren er voor onze al wat oudere lieverd niet volgens hem. Liefdevol hebben we afscheid genomen. Met een steen in de maag van verdriet..

Toen we het koppie van Tikkel de eerste keer zagen, keken we elkaar met een blik van herkenning aan. Ze lijkt zo ontzettend veel op Harrie. Mooie herinneringen en een nieuw begin. Onze Tikkel lijkt een geschenk van onze Harrie, een hond uit de hemel.

Maar die cadeautjes laat ik toch nog maar even boven liggen  ……