De zon speelt op mijn gezicht.Ik voel de warmte gloeien op de wang waar we elkaar zojuist gedag hebben gekust. Wanneer je écht een connectie hebt gemaakt, neem je iemand altijd met je mee en bestaat er geen afscheid, zei je. Ik glimlach en besef dat het waar is. Dankbaarheid vult mijn hart en mijn hoofd maakt een sprongetje opzij. Ik ben klaar voor de volgende stap.
Wat heb ik mezelf leren kennen het afgelopen jaar. Wie ik ben, en waarom. Waar ik vandaan kom en waar ik naar toe wil. Hoe mijn hersenspinsels werken en waarom, waarom ik doe wat ik doe, zeg wat ik zeg en denk wat ik denk. Het duurde even maar ineens viel het kwartje. Ik heb geleerd dat ik er mag zijn. Met al mijn tekortkomingen, mijn eerlijkheid die niet altijd aardig is, mijn frustratie omdat mijn verwachtingen te hoog zijn, mijn valkuilen waarin het theater van de lach regeert. Ik mag erkennen dat mijn lijf op is doordat het te veel klappen heeft gehad. Ik mag huilen als ik verdriet heb, maar ook van geluk. Ik mag opkomen voor de oneerlijkheid van het lot en vechten voor mijn eigenwaarde. Ik mag al die dingen zonder dat ik daarvoor verantwoording moet afleggen.
Het wordt tijd de regie weer in eigen hand te nemen, de cirkel te doorbreken. Ik moet de afrit nemen van deze in kringen doorgaande weg zonder duidelijke bestemming. Weg uit het kringetje van negativiteit en pijn. Door nu een stap opzij te zetten, maak ik heel snel een stap vooruit, iets waar ik heel bewust mee bezig ben. En alleen die gedachte maakt me al gezonder dan ik in de laatste vijf jaren ben geweest.
De realiteit is natuurlijk minder fantastisch als dat ik het nu omschrijf. Zo gemakkelijk gaat dit allemaal niet en het lachende en zwaaiende robotje dat ik lijk te zijn, moet soms echt even haar batterijen verwisselen. Maar dat het niet gemakkelijk gaat, wil niet zeggen dat het me niet gaat lukken. Voor het eerst in vijf jaar tijd heb ik een volle 100% vertrouwen in mezelf.
Het gesprek bij het revalidatiecentrum heeft me de boost gegeven die ik nodig had. Met een beetje snelle medewerking van alle medische specialisten en de huisarts en de bedrijfsarts zou ik snel kunnen beginnen. Of dat ook realistisch is zullen we bezien maar gemotiveerder dan ooit zet ik mijn knop om naar beter. De persoonlijke manier waarop ik te woord ben gestaan, waarop er geluisterd is en vooral ook ingelezen is in de situatie. De erkenning dat het heel normaal is dat mijn batterij op is. Een aanpak waarbij zowel body als mind wordt meegenomen in een revalidatieproces, acceptatie en omgaan met de beperkingen binnen de grenzen die ik heb. Afgestemd op mijn persoonlijke situatie met een revalidatie arts, een ergotherapeut, fysiotherapeut en een psycholoog. Realistisch en doelgericht.
En daarom doe ik vandaag de deur voorgoed dicht bij dr. Rossi. Met dankbaarheid en een warm hart neem ik de laatste woorden mee “Wanneer je écht een connectie hebt gemaakt, neem je iemand altijd met je mee en bestaat er geen afscheid”!