En toen was er het K woord..

carpe diemEr zijn van die dagen dat je nauwelijks beseft wat je overkomt. Als het spreekwoordelijke “slag bij heldere hemel” is er ineens op 26 april 2012 het K woord….

Ik ben nog niet zo ver dat ik het goed uit kan spreken, schrijven is gemakkelijker dan zeggen. Het rare is dat ik er nog steeds zo weinig bij voel.
Misschien moet ik het honderd keer zeggen: “ Ik heb kanker!” Schildklierkanker.

Nee ook honderd keer herhalen werkt niet.  Het zal nog wel tijd nodig hebben om in te zinken denk ik. Mijn eerste zorg is mijn kinderen, mijn, man. Over mijzelf denk ik in het geheel niet na. Ik heb zelf de positieve instelling dat alles wel weer goed komt. Van nature ben ik behoorlijk tegendraads en dit maakt me strijdbaarder dan dat ik al ben.
Ik ben niet bang, bezorgd misschien, maar niet bang. Ik laat me niet klein krijgen. Ik wil nog veel te veel. Daarbij is deze vorm goed behandelbaar. Zonder schildklier is ook goed te leven is me verteld. Ik ga het met de dag nemen: Carpe Diem! Pluk de dag!

Positief

We hebben het de jongens verteld. Op zich nemen ze het goed op, zo op het oog. Maar ervaring leert dat we de jongens wel een beetje in de gaten moeten houden; met pubers weet je het nooit.
Wel zijn we alle vier positief. Dat is in ons gezin ook altijd wel een beetje de opvoeding en toon geweest denk ik. Het glas is half vol!

Humor

Ik moet wel zeggen dat we veel humor bezitten. Zo vroeg bijvoorbeeld één van de kinderen: ‘Mam wordt je nu kaal? Tja dat weet ik niet’, zei ik. ‘Maar weet je haar is haar, dat groeit wel weer aan en anders scheer ik het af!’
Mijn man die gewoon kaal is, zei: ‘Geeft niks. Gaan we naar een jaren ’90 party, samen hakken! twee gabbertjes! (Toen wist ik nog niet dat je niet kaal wordt van radioactief jodium.)

Aan die humor is een boel vooraf gegaan. Ik zing; het is mijn passie. Ineens merkte ik dat het zingen niet meer ging: ik werd hees en er verscheen halverwege  het jaar 2011 een flinke bobbel in mijn hals.
Er werd een punctie gedaan. Deze wees een goedaardig gezwel uit van twee bij drie centimeter. Ik kon gerust zijn.
Advies van de endocrinoloog en de huisarts was in de eerste instantie laten zitten, want een operatie zou veel meer schade aanbrengen dan de bobbel zelf.
Kort daarna kreeg ik last met ademhalen. De bobbel bleek naast mijn stembanden ook mijn luchtpijp te verdrukken. In overleg met de chirurg  werd in april 2012  toch de rechterhelft van de schildklier verwijderd. Ik was eigenlijk alleen maar opgelucht. Straks zou ik weer kunnen zingen.

Diagnose

Twee weken later ging ik nietsvermoedend naar de chirurg, om de wond te laten controleren, dacht ik. De arts keek me aan en zei heel rustig: ‘We hebben tegen alle verwachting in tóch papillair carcinoom met folliculaire variant gevonden’
Ik keek ‘m niet begrijpend aan denk ik, want hij verduidelijkte: ‘U heeft schildklierkanker’. Het was alsof de kamer stil stond.
Het bleef een tijdje stil. Naast mij hoorde ik mijn man slikken en ik zelf voelde eigenlijk helemaal niets.
Ik had geen seconde stil gestaan dat dit überhaupt tot één van de mogelijkheden kon behoren.

Even later liepen we stil naar buiten. De artsen willen eerst bekijken wat de beste behandelmethode is voor mijn specifieke geval en over twee weken horen we wat ze hebben besloten….

 

4 gedachten over “En toen was er het K woord..

  • 22/09/2015 om 20:58
    Permalink

    Ik kan mee voorstellen dat de wereld dan even stilstaat.
    Eigenlijk niet te bevatten.
    Maar gelukkig is het tot nu toe allemaal op zijn pootjes terecht gekomen.
    En het schrijven van jou das volgens mij een echte uitlaatklep waarvan wij dan weer mogen meelezen .
    Je schrijfstijl is super plezierig om te lezen!
    Thnx A

    Beantwoorden
  • 12/04/2017 om 23:12
    Permalink

    Anke je verhaal is zo herkenbaar, daarom leest het goed.
    Ik wist het net voor de kerstdagen van 2010, niets verteld aan de kinderen. Maar ja tussen kerst en oud en nieuw toch maar verteld. In eerste instantie denk je toch meteen aan de dood. Een tumor aan de baarmoeder mevrouw, ongeveer 2x2cm en dat gaan we met een paardenmiddel bestrijden.
    Ik was al blij dat ik het had en niet mijn dochter.
    Oh ja en die artsen die je meteen de Latijnse benaming laten horen, dringt niet tot je door.
    Goed ik ben nu inmiddels 6 jaar schoon. Met garantie tot de deur.

    Beantwoorden
  • 26/04/2017 om 08:56
    Permalink

    Ik heb enkele vrienden verloren aan deze ziekte, een paar die er tegen gevochten hebben en gewonnen. Denk steeds bij mezelf , wat voor naars er ook mijn levenspad kruist , het blijft een peulschil in vergelijk met wat zij hebben moeten meemaken . Voor het aan je eigen deur klopt kan men er zich geen idee van geven wat voor impact het heeft op je leven. Wens jou en je familie heel veel moed en sterkte en een positief zicht op de toekomst…..

    Beantwoorden
    • 30/04/2017 om 13:30
      Permalink

      Inmiddels ben ik vijf jaar verder, de impact groot maar de toekomst lacht.. liefs xxx

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: