Er was eens…

Het leven is als een verhaal waarvan jij zelf de auteur bent. Herschrijf je verhaal als blijkt dat de werkelijkheid daar niet meer overeenkomt. Het is nog maar een paar dagen terug dat ik deze wijze raad van uit mijn gelukskalender aan mezelf schreef en met een groot vertrouwen en geloof voor waar aan nam. Uitgerekend op Prinsjesdag, de dag van koetsen, koning, koningin, prinsen en prinsessen wordt mijn sprookje betoverd door een gemene heks die mijn scenario met haar vervloekte magische pen herschrijft. Er was eens…

Een meisje me gouden blonde lokken. Ze zat vast in een kooi. Gevangen in verdriet en pijn maar altijd hoopvol naar betere tijden. Ze droomde over prinsen in een ver land. Over kinderen die vrolijk speelden in een weide vol met bloemen. Ze wilde zodra ze vrij kwam de wereld nog mooier maken en iedereen die ze daar over sprak stond naast haar. Op een dag stond de prins van haar dromen voor haar gevangenis. Hij nam haar mee en binnen een paar jaar speelden de kinderen uit haar dromen in de weide vol met bloemen. Het meisje met de gouden lokken was zo gelukkig, ze keek naar boven en bedankte de zon. Maar de wolken werden jaloers en met boze bliksemschichten pakten de wolken zich samen boven de spelende kinderen. Eén kind kon wegkomen maar de andere werd geraakt. Vanaf dat moment kon het kind niet meer huppelen en springen, maar bleef het voor de rest van het leven mank.

Door de jaren heen bleven de wolken boos en wraakzuchtig. Steeds wanneer de zon zich heel even liet zien, sloegen de schichten om de oren van het meisje met de gouden lokken of haar prins en haar kinderen. De wolken lieten de zon niet toe het leven van dit gezin mooier te maken. Ze werden gestraft voor hun dromen en hun dankbaarheid. Maar toch bleef het meisje met de gouden lokken dromen. Stiekem als de wolken in de nacht verdwenen, droomde het meisje van een betere wereld. Een wereld van compassie en vriendelijkheid, zonder verdriet en pijn. Diep in haar hart wist ze dat het ooit beter zou zijn. Ook de wolken zouden ooit zijn uitgehuild toch?

Helaas. Er volgde nog veel narigheid. Ziekte, dood, verdriet, ongeluk en pijn. Elk deel van dit prinselijke gezin kreeg zijn deel. Op prinsjesdag, de dag van de meest vreemde hoedjes deelde de heks de laatste klap uit en toen was het meisje met de gouden lokjes het beu. Ze wilde de pen terug die de heks had afgepakt om haar verhaal te herschrijven. Het werd tijd om weer de schrijver te worden van haar eigen sprookje. Ze vroeg raad aan de raadgever, de man met het meest rare hoedje, madhatter en hij liet haar in een spiegel zien wat er de afgelopen jaren was gebeurd. Ook liet hij haar zien waar ze van droomde. “Hoe weet je dat” vroeg het meisje met de gouden lokken. “Omdat ik jou ben”zei de man met het meest rare hoedje. Jij bent de schrijver van je eigen verhaal. Jij had de pen al die tijd vast, maar je schreef tussen de regels in plaats van op de lijn. Je gaat over de lijnen van je eigen grenzen.  Het verleden en de toekomst zijn voor wat ze zijn. Je leeft nu!

En zo kwam het dat het meisje met de gouden lokken haar eigen verhaal weer kon schrijven. Door te leven in het nu, de heks uit het verleden verbannen en de weg naar de toekomst open en zonder verwachtingen maar mét dromen. Want dromen mag.. altijd!

 

4 gedachten over “Er was eens…

    • 20/09/2016 om 16:38
      Permalink

      Dank je wel Mies! En ze leefden nog lang en gelukkig heb ik er maar even af gelaten .. je moet niet te veel willen he

      Beantwoorden
  • 12/10/2016 om 11:06
    Permalink

    Een mooi emotioneel sprookje “prinsesje met de gouden lokken” Ik heb het met met “open mond” gelezen” Ik hoop dat de heks g nooit maar dan ook nooit meer terug komt. Dag lieve prinses met de gouden lokken, dromen mag idd altijd en blijf ook altijd dromen…! Ik heb diepe bewondering voor je! ..

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: