Geluk in een potje

Wie waren er wél voor je? Vraagt dr Rossi me. Ik lach en draai een beetje op mijn stoel. “Ja duhh , mijn man en kinderen, mijn buuf en die en die vrienden”. Ze kijkt me onderzoekend aan. “En dat vind jij normaal”zegt ze . Nou ja, logisch toch , antwoord ik terug. Terwijl ik het schaamrood langs mijn kaken voel glijden, bedenk ik me tegelijkertijd, dat het helemaal zo logisch niet is. Zij waren er wél, en wat maakt die anderen die er niet waren dan zo belangrijk?

Mijn hersenen ratelen in mijn hoofd. Als ik daar het antwoord van wist, hoefde ik waarschijnlijk niet om de paar weken bij dr. Rossi op de thee, maar ik merk dat ik wel steeds dichter bij het antwoord kom. Al heel lang focus ik op die genen die er niet (meer) zijn,  me voor mijn gevoel in de steek hebben gelaten. Toen ik ziek werd, vijf jaar geleden, toen ik werd geopereerd, toen ik uit de radioactieve behandeling kwam, toen ik te horen kreeg dat ik misschien weer kanker had, Toen ik een hernia kreeg en een pijnblokkade, toen ik zo depressief was, dat het leven geen nut meer had. Ondanks herhaaldelijk roepen en vragen , kwam er nauwelijks tot geen respons terug. Tot op een punt dat ik ben gaan stoppen met vragen. En ook toen bleef het akelig stil.

Met een betraand gezicht kijk ik op naar het vriendelijke gezicht van dr. Rossi en met een klein stemmetje vertel ik wat en wie ik zo mis. “Ik wil dat zij me zien, van me houden en trots op me zijn” Ik wil de warme armen van mijn moeder voelen en haar stem horen die me aan de telefoon vraagt wat we gaan eten met de kerst. Maar wat ik wil is onmogelijk, zij is er niet meer en daarom zie ik niet wat er gewoon binnen mijn bereik ligt. Het gevoel van, “ik doe er niet toe” overheerst boven op al die liefde en warmte van mijn eigen gezin. En dat is jammer want zij zijn immers wie er het meest toe doen en ik doe er het meest toe voor hen.

Focussen op waar de verwachting en hoop ligt, brengt teleurstelling en doet pijn en onderstreept alleen maar meer het gevoel van “er niet toe doen”. Terwijl er zo veel meer is wanneer je niet verwacht of hoopt. Complimenten en warmte komen vaak onverwachts en ook uit onverwachte hoeken. Dát zijn de stenen waarop je moet bouwen. Ik moet weer gaan zien dat ook ik er toe doe. Dat ik ook ik waardevol ben. Daarom ga ik ze verzamelen. Een top idee van dr. Rossi. Ik noem het mijn geluk in een potje. Ieder onverwacht compliment, ieder ogenblik waarop ik word gezien of waarop ik me geliefd voel, stop ik iets in de pot. Een muntje of een strijkkraal of een knoop. Wanneer ik focus op al dat geluk in een potje, is de rest veel minder belangrijk.

Amper een week verder nadat ik mijn geluk- pot ben gaan gebruiken, zie ik letterlijk hoe mijn aanwezigheid groeit en me zelfs meer zelfvertrouwen geeft. Het is een tastbaar gevoel van hoeveel ik dagelijks wordt gezien en geliefd.Ik groei en ik verander..Ik mag er zijn! Als klap op de vuurpijl krijg ik los van dit alles van een vriend een klein potje gevuld met goudsnippers.. “Jij bent goud waard”staat er op het potje. Je begrijpt wel waar dit potje is in gegaan…

6 gedachten over “Geluk in een potje

  • 17/12/2016 om 12:35
    Permalink

    Vorig jaar zij iemand tegen mij; “Het is logisch dat relaties onder druk komen te staan als het levenstempo /toekomst anders komt te liggen in deze fase van het leven”.
    “Jij bent al zoveel stappen verder, in denken over hoe het zit en wat je wil”

    Ik herken het steeds beter, wat zij toen zei. Heel herkenbaar wat jij schrijft, jij verwoord het prachtig. De tip van het potje, neem ik over. … prachtig!!

    Geniet momenten sparen en momenten van gezien zijn…
    Ik wens je een gezond 2017 en dat hè nog maar lang en veel mag schrijven!! X

    Beantwoorden
    • 19/12/2016 om 16:03
      Permalink

      Dank je wel. Ik wens ook jou een prachtig nieuw jaar toe, met een hele volle pot moois x

      Beantwoorden
  • 17/12/2016 om 14:04
    Permalink

    Mag ik een klein steentje, knoopje of wat dan ook zijn? Van mij (dus uit onverwachte hoek), een compliment over hoe sterk je bent. Hoe je er wél toe doet. Je bent een vechter, een strijder, je hebt niet opgegeven!
    Anke, ik wens je nog héél véél ´dingen´ toe, die je kunt toevoegen in je gelukspotje. Straks zal je nog een gelukspot moeten kopen, zo´n hele grote!
    Heel veel gelukkige momenten gewenst, liefs Dian

    Beantwoorden
    • 19/12/2016 om 16:02
      Permalink

      Wat ontzettend lief! Dank je wel. Ja hij raakt al behoorlijk vol hoor.

      Beantwoorden
  • 19/12/2016 om 00:37
    Permalink

    Zoals vaker als het einde van een jaar nadert, las ik een pauze in. Dan schrijf ik even geen stukjes, zit ik niet op facebook en reageer ik nergens op. Toch blijf ik één en ander wel volgen. En dus maak ik nu waarschijnlijk de enige uitzondering voor de rest van dit jaar. Ik lees je altijd. Mooi, dapper, hartverwarmend en goed geschreven zijn je stukjes. Ik leer er veel van. Ik ken je niet persoonlijk. We hebben elkaar nooit gezien. Maar voor mij doe je er absoluut toe. Dank je wel.

    Beantwoorden
    • 19/12/2016 om 16:02
      Permalink

      Lieve Mies,
      Ik val beetje stil bij jouw lieve woorden. Dank je wel! Met heel mijn hart. Fijne feestdagen

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: