Gerrit en Tikkel (12)

De afstand is en blijft voelbaar. Ze accepteren elkaar, maar niet van harte. Dichterbij elkaar dan een meter komen ze bij voorkeur niet. De duidelijk aanwezig nieuwsgierigheid wint het niet van de angst. Berusting, acceptatie en respect.. beiden mogen er zijn en beiden zijn even geliefd.

Tot Tikkel in huis kwam, had Gerrit het heerschap tussen onze vier muren. Gerrit was een cadeau van mijn lief. Uit liefde gegeven. Ik zeurde al jaren om een nieuw vogeltje. Toen ik  een jaar of 13 was had mijn broer een dwergpapegaaitje. Goofy heette hij. Gevoed door de omstandigheden ontstond er een speciale band tussen Goofy en mij. Omdat mijn broer naar defensie ging, werd zijn tijd voor Goofy beperkt. Hij zag de vriendschap tussen zijn vogel en mij en schonk mij zijn vogel. Vanaf dat moment is Goofy mijn beste vriend geweest. Hij heeft 15 jaar geleefd.

Hoe verdrietig ik ook was, mijn lief wilde geen krijsertje meer in huis. Groot was dan ook de verrassing toen ik uit het ziekenhuis kwam vanwege een radio actieve behandeling in verband met schildklierkanker. Op het moment dat ik de deur open deed , hoorde ik een zacht gepiep. In de hoek van de kamer stond de kooi met een nog heel jong parkietje. We noemden hem Gerrit.  Ook tussen Gerrit en mij onstond een hele bijzondere band. Ik leerde hem praten en hij speelde vol overgave vrolijk met zijn belletjes. Iedere dag vloog hij de hele kamer rond en als ik aan een wijntje zat, zat hij op de rand van mijn glas.

En toen kwam Tikkel. Voor Gerrit een inbreuk op zijn vrijheid. Voor Tikkel een hapklaar brokje. Hoe graag ik ook een hondje wil, Gerrit gaat me voor alles, dus als dit niet goed gaat, moet er een andere oplossing komen. Angstvallig zag ik aan hoe Tikkel steeds probeerde Gerrit te vangen als hij er uit was. Meteen, duidelijk een grens trekken.  Er wordt niet gejaagd op vogels! Ook buiten niet. Langzaam aan werkt dat. Tikkel houdt zich steeds beter in. Als Gerrit vliegt gaat het goed, maar ik laat ze geen seconde uit het zicht.

Ik zeg expres “als”, want Gerrit  lijkt veranderd. Hij is gauw moe. Zit wel graag buiten zijn kooi op het randje van de televisie of op mijn laptop, maar echt vliegen is een zeldzaamheid. Mijn wijn is nog steeds aantrekkelijk en ook wanneer ik een broodje eet, zit hij het liefste boven op mijn bord. Hij blijft ver bij Tikkel uit de buurt, hoewel ook hij nieuwsgierig is naar dat zachte beestje. Het is een beetje een kwestie van “ik wel, maar ik durf niet”.

Van beide kanten zie ik het gebeuren. Ze hebben een aantrekkingskracht op elkaar en tegelijk een afweersysteem. Proberen ze bij elkaar te brengen is een haast onmogelijke klus, maar ze  tolereren elkaar. Misschien voelen ze wel aan dat ze beiden belangrijk zijn voor mij.  Ik hoop op een dag Gerrit op de rug van Tikkel te zien zitten, maar zo lang ze elkaar accepteren ben ik al blij. Gerrit mijn prins en Tikkel mijn prinses. Dat is toch een mooi koninkrijk.

2 gedachten over “Gerrit en Tikkel (12)

  • 20/01/2017 om 19:05
    Permalink

    Een koningskoppel dus. Mooi dat het zo gaat. Wij hebben niets dat vliegt of zwemt dus hoe zoiets werkt, weet ik niet uit eigen ervaring.

    Beantwoorden
  • 03/04/2017 om 11:21
    Permalink

    Lieve Tikkel,
    Hier weer een berichtje van Poezzie. Allereerst wauw, je vouwtje heeft lang Goofy gehad zeg! Dan heb je zeker een speciale band met een dier! En wat lief dat jouw baasje een vogeltje gaf aan jouw vrouwtje, Ik moet zeggen dat ik Gerrit wel een bijzonder vogeltje vind, die je vrouwtje blij maakt, rond vliegt en op de rand van haar glas wijn gaat zitten.ook al heb ik niet zo op vogeltjes, ik kreeg vorig jaar zomer heel erg op mijn koppetje van het kindje: We hadden een struik staan en ja, ik hoorde daar “gepiep” ik kijken je ja hallo:”IK BEN EEN KAT!”vind ik daar een jong mereltje, ik dacht:” Die is van mij!” Het kindje had mij helaas gesnapt en was heel erg boos op mij, ik mocht niet meer de tuin in! Moeilijk he, als er een beestje is, die anders is dan jij.. Wij hebben z’on raar, pluizig ding, die rond rent in de woonkamer… en van die rare dropjes af en toe achterlaat. Ik kijk op een afstandje toe en volg dat rare ding, als het rond rent.. Soms wordt ik wel spelerig door.. dan ga ik ook rennen en mijzelf verstoppen onder de bank,. dan rennen we “samen” maar dat ding moet niet te dicht bij mij in de buurt komen. Ze heeft mijn kattenkrabpaal al bijna ingenomen… (Het baasje en het vrouwtje hebben het hokje, waar je in kunt, omgedraaid, zodat dat rare ding niet in mijn kattenkrabpaal gaat zitten), maar soms gaat dat rare ding, vlak voor mijn kattenkrabpaal zitten, dan zit ik op erop… Ik heb ooit eens een pootje naar haar uitgeslagen, omdat ik het zat was dat dat rare ding steeds bij mijn kattenkrabpaal zat.. Ik kreeg toen (vond ik onterecht) op mijn kopptje! JA HALLO, IK WAS HIER HET EERST!!! Maar goed, ik tolereer Pluis.. maar echte maatjes zal ik nooit met haar worden.. dus snap ik een beetje wat je doormaakt. Mocht je ergens mee zitten, Tikkel, stuur mij, Poezzie maar even een “kattebelletje” hihihi. MAUW!!!!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: