Herinneringen

De dag na Kerst ben ik zoals altijd een beetje zoekende. Een beetje triest eigenlijk. De gezelligheid en de warmte van de dagen er voor lijken voor een jaar verdwenen. Wat rest zijn de overblijfselen van de gourmet inclusief de vettige lucht die een beetje in huis blijft hangen. Ik heb een kater maar niet van de drank. Terwijl ik mijn vijfde kop koffie zet, luister ik zoals elk jaar naar de top 2000. Mijn hart stroomt over. Bijna iedere song kleeft vast aan een moment, een gevoel, een herinnering…

“A different Corner” van George Michael roert me deze ochtend tot tranen, logisch na het nieuws van zijn plotselinge overlijden. Ik denk dat vele ex jaren 80 tienermeisjes hetzelfde gevoel hebben als ik. De Kerstdagen werken sowieso altijd op mijn sentiment. Verlangens en hoop naar iets dat er nooit zal zijn winnen het hele even van de realiteit en het leven in het nu. Dat heel even is helaas lang genoeg om me van mijn stuk te brengen. Eigen schuld Ank, leer je gevoelens onder controle te houden. Focus op het nu en niet op het wat was en nooit zal zijn. Net wanneer ik mijn hier en nu weer op orde heb komt Margriet Eshuijs door de boxen naar binnen.

Houe for sale brengt me terug naar mijn  moeder. Naar een tijd waarin ons huis te koop stond. Voordat ik het weet rollen tranen over mijn wangen. Ik zie haar voor me, en voel wat zij voelde. Ik herinner me hoe ik me voelde toen we de straat uit reden op weg naar een compleet nieuwe omgeving. Ik voel me weer dat meisje van 13 die niet paste binnen de klas. Die hoopte op nieuwe vriendschappen want waar ik vandaan kwam ging dat immer als vanzelf. Ik voel zo ontzettend veel aan pijn, verdriet en verlies. Toch draai ik de radio harder. Mijn tranen maken plaats voor tonen die ik al lang niet meer heb laten horen. Ik zing voluit. House for sale en het is net alsof mijn moeder met me meezingt.

Het is alsof ik deze laatste maand eindelijk afscheid aan het nemen van jaren verdriet. Herinneringen  overschaduwen niet langer mijn pad, maar lijken het pad juist duidelijker te maken. Volgende maand word ik 45, je zou kunnen zeggen dat ik dan redelijk op de helft van mijn leven ben aanbeland. Je bent nooit te oud om te leren, zegt men en ik leer momenteel volop. Ik leer onder andere auto rijden, maar de mooiste les is die van het los laten.  Herinneringen die mooi zijn mag ik koesteren maar niet vertroetelen en datgene dat pijn doet, laten gaan naar een plaats waar het rust heeft. Geen kwestie van vergeten, want wat is geweest is geweest. Soms mag het even naar buiten om van te leren zoals vandaag en waarschijnlijk al deze dagen, tot 2016 met de knal van de champagne kurk of met de tik van de laatste seconde voor twaalven overgaat naar het nieuwe jaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: