Het leven is als een spiegel..

De schildklierperikelen lijken wat te gaan liggen. Niet dat het opgelost is, maar de berusting dat men niet veel anders kan dan overstappen, begint een beetje te komen. Achter de schermen werkt men aan oplossingen mbt financiën en aansprakelijkheid. Voor mij persoonlijk wordt het tijd om de balans van de afgelopen twee weken op te maken. Tijd om mezelf  een  spiegel voor te houden om te zien wat er diep van binnen speelt.

Mijn hart maakt een klein sprongetje. Mijn Telegraafblog staat weer online. De afgelopen twee blogs stonden in de top 5 van best gedeelde blogs via Telegraaf.nl. Iets waar ik trots op ben. De reacties van mensen zijn ook dit keer weer overweldigend maar het gekke is dat ik alleen maar de reacties lees met kritiek. Reacties die er gewoon bij horen want niemand kan het ooit helemaal eens zijn. Mijn gevoel verbaast me. Waarom trek ik me zo veel aan van wat een paar mensen vinden?

Ik merk dat ik moe ben. Moe van de afgelopen weken waarin ik me intensief heb bezig gehouden met het gevoel van de schildklierpatient. En waarom? Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Waarom wil ik uit alle macht de buitenwereld de mens achter de patiënt laten zien? Waarom wil ik uit alle macht mijn schrijven gebruiken om mensen te laten luisteren naar de gevoelens van deze groep mensen? Waarom houd ik me niet gewoon alleen maar bezig met mijn eigen herstel en laat de wereld voor wat het is? Wat wil ik bereiken?

Mijn hoofd zit vol met vragen. Als ik goed  in de spiegel kijk, weet ik de antwoorden wel. Alles wat jij als jouw buitenkant ziet, komt van binnenuit. Het is mijn eigen onmacht, en gevoelens van onbegrip die ik nog steeds uit alle macht probeer duidelijk te maken. Ik wil laten zien dat ik ondanks de ziekte die ik heb gehad en de depressie die ik heb geleden nog steeds een mens ben met een heldere blik , zelfkennis en doorzettingsvermogen. Wat ik wil bereiken is dat er nooit meer enige vorm van onbegrip zal zijn ten aanzien van schildklier(kanker) patienten. Dat ze worden erkend in hun mogelijke beperkingen maar wél nog voor vol worden aangezien als mensen met gevoelens.

Wat ik zie in de spiegel is een sterke vrouw, die weet dat ze tot zo veel meer in staat is dan dat er nu uit komt door een stomme hernia die in de weg zit. Van de week heb ik gekscherend een open sollicitatie gedaan als ervaringsdeskundige. Ik reageerde op een artikel van Medical Facts.

Bij deze solliciteer ik naar de functie van ervaringsdeskundige op het gebied van schildklierkanker,met daarbij de specialisatie in te snel werkende en te langzaam werkende schildklierfuncties, radio actieve jodium behandeling. Ik bezit daarbij een grote dosis onbegrip van externen.Tevens heb ik het voorrecht gehad hierover te mogen schrijven voor telegraaf gezond,SON en mijn eigen boek.Goede kanker bestaat niet! die ook in Engelse vertaling beschikbaar is voor medici. Daarnaast heb ik ervaring in ernstige obstipatie en depressie en bezit ik een moeheid waar gezonde mensen geen idee van hebben. Ook voor een whiplash trauma en een hernia draai ik mijn hand niet om. Graag kom ik mijn sollicitatie in een persoonlijk gesprek toelichten.

Natuurlijk fictief, maar aan de andere kant, waarom zou ik niet mijn ervaringen gebruiken om anderen te helpen, erkennen en vooral herkennen? Wat zou het geweldig zijn als je je ervaringen zou kunnen combineren in je werk.

Verder kijkend in de spiegel, zie ik een soms nog erg onzeker jonge vrouw die vetrouwen moet gaan krijgen in herstel, de medemens en zichzelf.. Toch verdwijnt die onzekere jonge vrouw steeds verder weg in de spiegel, verdongen door de kracht en de wil van de ander. Nou die verdomde hernia nog..