Het “onzichtbare” mannetje

mannetje op schouderVroeger had ik er twee. Een engeltje en een duiveltje die me in het oor fluisterden wat goed was en wat fout. Ik luisterde dan weer naar de een en dan weer naar de ander en was daarmee redelijk in balans. Totdat het duiveltje jaloers werd op het engeltje en schopte het engeltje met een grote trap van mijn schouder af. Sindsdien fluistert een klein onzichtbaar mannetje met een akelig stemmetje me in wat er allemaal niet goed is.

Tijd voor rigoreuze maatregelen dus. Zien en erkennen dat het mannetje er zit is de eerste stap. Hem accepteren de tweede en hem de mond snoeren wordt stap drie. Ik ben nog bij stap één, maar alle begin is moeilijk. Natuurlijk merkte ik al veel eerder dat het mannetje er zat. Steeds was er iets dat tegen me zei dat ik niet deugde, dat ik iets niet kon. Dat ik dik was of lelijk. Een stemmetje heel zuur en gemeen die me influisterde dat ik niet gewenst was of dat ik alles verkeerd doe. Ik hoorde het alleen, maar als ik in de spiegel keek, zag ik niets, behalve dat het mannetje gelijk had. Ik wás dik en lelijk.

Het mannetje werd steeds lelijker en gemener. Zijn stemmetje werd luider en luider. Het begon tegen me te schreeuwen. En ik. Ik deed mijn oren dicht. Ik werd gek van dat schreeuwende kleine kreng op mijn schouder dat zich weigerde te laten zien.Het raakte gefrustreerd omdat zijn geschreeuw niet meer zo aankwam als in het begin, maar daardoor werd het valser. Het maakte mij aan het wankelen, maar het mannetje was net te klein om mij te laten omvallen. Ik herstelde mezelf, rechtte mijn rug en zocht hulp.Ik móest weten waarom ik was gaan wankelen, waarom zag ik mezelf anders dan dat anderen dat deden. Wat is er mis met mij dat ik zo twijfel en zelfs in paniek kan raken. Waarom lukt het me niet om vooruit te komen.

Door te erkennen dat ik hulp nodig had in de verwerking van oud zeer, ziekte en verlies, erkende ik ook dat mijn zelfbeeld heel erg was verstoord. Ik begon mezelf met andere ogen te bekijken.En op een dag werd het onzichtbare mannetje, zichtbaar. Een lelijk oud, mannetje, dwingend en dreigend. Ik schrok, wat deed dat ding op mijn schouder? Zagen anderen hem ook? Nee natuurlijk niet. Het mannetje zit in mijn hoofd of in mijn hart dat kan ook. Het is een stemmetje van weleer die me wijs maakt dat ik niets goed doe, lelijk ben en niet gewenst. Het heeft te veel speelruimte gekregen omdat het engeltje op enig moment is verdwenen. Het meisje op de andere schouder die me in balans hield door te benadrukken wat goed was.

Met die erkenning voelde ik iets in mijn haar kriebelen, iets zachts, iets liefs. Iets dat me zeggen wilde, hee ik ben er nog. En toen wist ik het. Ze is niet weg, ze is niet verloren. Ze is alleen haar stem kwijt. Met een beetje hulp van buitenaf, lappen we haar weer op en dan schreeuwt ze misschien wel harder dan het duiveltje dat zo onaardig is. Want liefde en warmte overwint.. altijd! Kijk maar naar sprookjes, als je daar tenminste in gelooft, Ik wel…

Eén gedachte over “Het “onzichtbare” mannetje

  • 23/08/2016 om 22:31
    Permalink

    Het onzichtbare mannetje is heel erg herkenbaar! Ik heb ook z’on onzichtbaar mannetje.. gelukkig, idd met hulp van buitenaf, raakt het mannetje uit balans, heeft geen grote mond meer, schreeuwt niet meer, dat ik (ja ,die ervaring heb ik ook, dik en lelijk ben, dat ik anders dan anderen ben, ik had dat mannetje heel erg in de pubertijd, ik was 14 toen ik van de lagere school af kwam, dat was al anders dan alle andere kinderen, ik ben door een hele klas weg getreiterd en het mannetje zat hard mee te lachen!, Naarmate ik ouder werd, kwamen er andere dingen aan het “licht” waardoor het mannetje weer won! Het mannetje zit soms nog op mijn schouder, maar met behulp van een psychologe, verliest het mannetje terrein, dus dit verhaal is zo herkenbaar! Ik hoop voor jou dat het mannetje helemaal verdwijnt, of als een piepklein ventje soms nog even zijn grote mond opzet en dat het meisje,, het mooie meisje, de zwaan, heel veel terrein wint, heeft gewonnen. De zwaan is nu nog bij mij een half lelijk eendje, maar ook ik geloof dat dit ooit een mooie zwaan zal worden, ook al duurt het een poos. Blijf geloven in jezelf, Anke, hoe moeilijk het soms ook is, ook ik heb soms het geloof verloren, en gedacht dat ik niets meer waard was, dat de wereld beter af was zonder mij, maar ik BEN ER NOG STEEDS!!! en daar ben ik kei en kei trots op. Mocht je hierop willen reageren, zou je dat in een pbtje op fb willen doen? Ik ben wel aan het uitvogelen hoe het hier werkt maar ik kom niet echt verder, (Ben niet zo heel goed in engels, sorry). Een hele dikke warme knuffel van San, heel veel sterkte mop, je bent sterk!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: