Ik ga op vakantie en neem mee…

De grote uittocht is begonnen. Met honderden tegelijk vertrekken we op zoek naar rust, avontuur of feest. De koffers worden gepakt. Maar, wat neem ik mee?

Wat neem ik mee!? Ik laat liever wat thuis. Wanneer ik op vakantie ga, gaat mijn schildklierziekte met me mee. Samen met mijn hormonen stappen we in het vliegtuig. Van tevoren overwogen waar we dit keer heen gaan. Gaan we naar het land waar we waren op het moment dat de diagnose kanker net was gevallen? Het land waar we even écht tot rust kwamen en helaas ook het land waar het heel warm is…  lees verder..

Hyperdepieper

De warmte heeft, sinds mijn schildklier is verwijderd, geen beste invloed op mijn lijf. De laatste keer uitte zich dat in diaree, hartkloppingen en jeuk. Maar toen was ook mijn dosis hormonen nog zó hoog dat ik vreselijk hyperdepieperde. De autorit het jaar erop was ook geen succes. Hyperdepieper, met een kort lontje twee dagen lang rijden is géén goed idee. Helemaal niet als je een week ervoor nog in het gips bent komen te zitten. Hoe mooi de vakantie ook was, rust heeft het allerminst opgeleverd.

De keuze voor rust en goede herinneringen is snel gemaakt. Geen stressvolle autorit dit jaar. In de hoop dat de hormonen zich rustig houden en het zeewater de jeuk wegspoelt, pak ik zorgvuldig mijn koffer in. Mijn schildklierziekte in het voorvakje. Badpak, slippers, tandenborstel, ondergoed, zalf voor de jeuk, pijnstillers en boeken om mijn hoofd rustig te houden. De schildklierhormonen stop ik in de handbagage. De laatste keer is onze koffer zoek geraakt. Niet handig als je afhankelijk bent van dat kleine pilletje. Ook mijn medicijnpaspoort moet ik natuurlijk niet vergeten. Overal aan denken is best lastig met een hoofd als een vergiet. Mijn hersenen lijken al op vakantie te zijn.

Extra tasje

Vakantie… Wat zou ik graag even vrij zijn van alles. Even alleen maar zon, zee en strand. Vrij van stress, jeuk en pijn. Helaas. Een chronisch zieke neemt zijn ziekte overal mee naar toe. Sinds de diagnose schildklierkanker ben ik niet meer vrij geweest. Ik niet, maar mijn gezin ook niet. Of zij een fijne vakantie hebben, wordt mede bepaald door mijn stemming, jeuk en bewegingsmogelijkheden. Dat moet dit jaar anders.

Daarom pak ik een extra tasje in. Speciaal voor de vijfde passagier met schildklierkanker. In dat tasje zit alles wat ik niet moet vergeten voor een onvergetelijke vakantie. Geduld en liefde. Geduld met mezelf en liefde voor mijn mooie gezin, met wie ik nog een keer op vakantie mág. Dat besef alleen al geeft rust.

Ik wens iedereen een fijne vakantie toe!.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: