Ik leef!

leefHet leven begint bij 40! Een oud gezegde, waarschijnlijk verzonnen door mensen die het erg vonden om veertig te worden.En zoetmakertje om vooral niet toe te geven dat veertig worden gewoon betekent dat je de middelbare leeftijd hebt bereikt en het verouderingsproces toeslaat. Hoe dan ook. Ik ben inmiddels vierenveertig en ik ben blij met mijn leeftijd, waarom? Ik leef!

Als de dag van gisteren herinner ik me mijn veertigste verjaardag niet meer, maar ik had bij de Hema tompouces laten maken met mijn verjaardagsgezicht erop en met mijn familie ben ik naar de plaatselijke wok geweest. Dat het toen al slecht ging met mijn moeder, wist ik stiekem wel, maar ik wilde het niet zien denk ik. Hoe dan ook, ze genoot met volle teugen. Ik ook. Voor mij leek mijn leven op dat moment vlekkeloos te gaan. Ik had wel een knobbel in mijn hals maar die was goedaardig en ik hoefde me nergens zorgen over te maken.

Een paar maanden na mijn verjaardag ging het mis. De knobbel zat goed in de weg met praten en ademhalen en het ding moest er uit. De diagnose schildklierkanker klonk onverwacht. Een periode van herstel na de operatie brak aan met daarbij meteen de strijd om de rest van de schildklier. Eruit halen of afwachten? Het leven begint bij veertig kreeg ineens een heel andere betekenis.

Mijn visie op het leven veranderde bij elke ingreep en behandeling. Zeker toen tussendoor ook mijn moeder plotseling het leven verliet. Alles veranderde in een kwestie van momenten. Mijn gezondheid, de samenstelling van mijn ouderlijk gezin, ik zelf, mijn gevoelens gingen met mij op de loop. Een moeilijke tijd vol ups en downs maar waarbij ik de ups veel meer ging zien en waarderen. Ik leerde gaande de weg om te gaan met het verlies van mijn moeder, mijn schildklier en alles wat er in de jaren na de diagnose kanker nog meer verloren raakte.

Inmiddels ben ik vier jaar verder. Er is veel veranderd voor mij maar vooral in mij. Als je mij de vraag stelt of ik verwerkt heb dat ik kanker kreeg, zeg ik volmondig ja. Of ik de dood van mijn moeder heb verwerkt? Tja, ik denk het wel. Ik mis haar, nog steeds elke dag. Ik denk niet dat dat ooit weg gaat, maar ik berust in haar rust. Toen ik ziek was dacht ik ook mensen nodig te hebben. Of ik nog steeds verwacht en hoop dat mensen er voor me zullen zijn. Dan zal ik antwoorden dat het er aan ligt wie die mensen zijn. Bij de een mag je iets verwachten, je partner en je kinderen bijvoorbeeld, maar voor de rest houd ik het open. Verwachting kan tot teleurstelling leiden. Iets dat zuur duidelijk is geworden. De teleurstelling is mijn spaarzame energie niet waard is de wijze les die het me heeft geleerd. Mijn vertrouwen heeft een flinke deuk opgelopen, maar veerkrachtig als ik ben, deuk ik langzaam weer uit.

Het leven begint niet bij veertig. Het leven begint bij je geboorte en soms zit het mee,  soms…neem het leven een loopje met je en soms ren je je rot. Hoe dan ook. Vier jaar later zeg ik met veel meer wijsheid in pacht dan toen ik veertig was.. Ik leef!

4 gedachten over “Ik leef!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: