Keuzes maken. Het hoort bij het leven. Maar als je ziek bent, wordt dat ineens moeilijker. Keuzes die voor gezonde mensen misschien heel vanzelfsprekend lijken, worden door iemand die ziek is eerst op een weegschaal gelegd. Soms is het niet alleen een kwestie van kiezen tussen goed en kwaad, maar kiezen tussen twee kwaden. Lees verder..
Al een paar weken voel ik weer verandering in mijn lijf. Mijn huid is droog, mijn nagels brokkelen al af als ik ernaar kijk, mijn haren vallen uit en mijn spieren beginnen te zeuren. De frozen shoulder die ik al heel lang niet meer heb gevoeld, komt stiekem weer om te hoek kijken en naar het toilet gaan wordt langzaam weer een martelgang. Tóch voel ik ook iets anders. De zin in het leven, mijn gemoedsrust, vrolijkheid, voldoening, geluk en positiviteit groeit met de dag. Ik weet wat dit betekent. Mijn hormoonspiegel (TSH) moet weer zijn veranderd.
Medicatie
Een bezoekje aan de endocrinoloog biedt het antwoord dat ik eigenlijk al wist. Binnen een paar maanden tijd is de TSH-waarde gestegen van onder nul naar bijna drie. Er is ruimte om mijn levotheroxine (medicatie) weer iets op te hogen. Ik twijfel. De laatste keer dat ik iets veranderde werd ik ontzettend ziek. Ophogen betekent dat ik ook weer zou kunnen gaan hyperen.
Het is kiezen tussen twee kwaden. Voor mij betekende de laatste keer hyperen een periode waarin ik enorm depressief was en slecht sliep omdat ik met hartkloppingen op bed lag. Maar daar tegenover staat dat mijn schouder weer ontdooide, mijn spieren minder pijn deden, mijn haren, nagels en huid zich beter gedroegen en de toiletgang weer normaal werd. In een periode van hypo (voor mij persoonlijk de periode dat mijn TSH-waarde boven de 1 komt) zijn deze klachten net andersom. Depressie maakt plaats voor innerlijke rust, maar daar tegenover staat dat mijn lichaam het langzaam af laat weten.
Balans
In mijn hoofd maak ik de balans op tussen lichaam en geest. Een keuze die ik in de korte periode dat ik bij de endocrinoloog aan tafel zit niet kan maken. Ik besluit mijn medicatie nog even te handhaven. De geest weegt nu zwaarder dan het lichaam. Er wordt me nog een keuze voorgelegd. Ik kan meedoen aan een revalidatieprogramma dat vooral is bedoeld voor mensen met een aandoening op het gebied van hormonen en hormoonproducerende organen (zoals schildklierziekten, bijnierziekten en hypofyseziekten) die ondanks optimale medische behandeling blijvende restklachten houden. De intensieve revalidatiebehandeling duurt 18 weken. Een onmogelijke keuze. Ik zit metnaal volop in de lift en met betrekking tot mijn werk ben ik bijna waar ik moet zijn. Ik wil dat graag zo houden. Toch blijft de laatste zin in de folder trekken.
Aan het eind van de behandelperiode bent u veel beter in staat om weer dingen te doen die u altijd al deed…
*sharing is caring*