Koningin voor een dag..

8 september 2015. there is bordIn alle vroegte vertrekken mijn man en ik van huis naar Genzyme Europe in Naarden.  Dat was maar goed ook want men had kennelijk massaal bedacht die ochtend  aan filevorming te doen. Ik ben zenuwachtig en moet nodig plassen. We komen gelukkig ruim op tijd aan bij het kantoor aan het Gooimeer. Mijn man kondigt me door de praatpaal aan alsof ik de koningin ben.  Zijn aankoniging, “ik kom mevrouw van Haften brengen” maakt me aan het lachen. De nervositeit trekt op en met een zuchtje van opluchting omdat de toilet nabij is vermengd met trots en puur geluk, loop ik naar binnen waar een breed lachende receptioniste ons opwacht.

De avond van te voren heb ik uitgebreid voor de kast gestaan om gepaste kleding te zoeken voor de gelegenheid. Het gebeurt niet elke dag dat ik voor een zaal vol mensen mijn verhaal mag vertellen. Laat staan in een andere taal.  De keuze voor een jurkje is een teken aan de wand. Het gaat goed met mij. Sinds mijn ziekte mijn gewicht nog verder in de problemen heeft gebracht ,zijn jurkjes een bron van onzekerheid.  Het kettinkje van mijn moeder maakt het geheel af.  Het hangertje valt zacht op het litteken in mijn hals. Het doet me terug denken aan waar dit avontuur begon.

Met een warm welkom worden we binnen als royalty onthaald.  Een groot bord met de voorkant van mijn vertaalde boek staat bij de ingang. Ik staar recht in de foto van mijn eigen ogen die overal staan. We krijgen een rondleiding door het gebouw en  de zaal waar ik mag spreken.  Alles is tot in de puntjes verzorgd. In de hal hangt een waslijn welke straks een duidelijk doel gaat krijgen.  Iedereen die we tegen komen, heet ons van harte welkom en drukt ons een warme hand. Het lijkt als in een soort van droom te gaan. Ik loop niet, maar zweef. De stemmen komen van ver in mijn hoofd en de beelden zijn vertraagd.

Een half uurtje later zit ik voor in de zaal klaar voor de presentatie. Achter mij stroomt de zaal voller en voller. “Niet kijken Ank!”,  denk ik bij mezelf.  In mijn hoofd tel ik zachtjes tot tien. De presentatie begint op een interactieve wijze met een stuk schildklierkanker awareness. Het is duidelijk dat deze zeldzame vorm van kanker steeds meer op de kaart komt te staan. Mijn slogan “Goede kanker bestaat niet!”is verwerkt in een filmpje waarin schildklierkanker patienten vanuit heel Europa hebben meegewerkt. Een zweem van trots vloeit door mij heen.  Met een prachtige diavoorstelling wordt mijn persoon aangekondigd. Nu gaat het gebeuren… Met knikkende knieën sta ik op en lach, de woorden vloeien vanzelf uit mijn mond. Achter me hangt de titel van mijn boek: There is no such thing as good cancer!

Waneer ik uitgesproken ben, is het stil. Gevolgd door een luid applaus. Er is een onuitwisbare indruk achter gebleven, maar niet alleen bij de mensen in de zaal. Op een haast koninklijke manier wordt ik in het zonnetje gezet met een eerste exemplaar van mijn Engelse vertaling en een bos prachtige rozen opgevolgd door een signeersessie die me nog lang zal heugen. Mensen uit Finand en Amerika die me persoonlijk de hand komen schudden en me laten weten dat ze mijn verhaal mee terug gaan nemen naar hun land om door te vertellen. Dat nooit meer iemand de woorden Goede kanker, Good cancer in hun mond mogen nemen.

Terwijl de felicitaties blijven komen gaan de genodigden naar de ruimte naast de zaal om op ludieke wijze te ervaren hoe het voelt om onttrokken te worden van medicatie in de periode tussen de operatie en de Radioactieve jodium behandeling. Met verzwaarde vesten aan mogen ze 10 meter lopen om vervolgens de was op hangen. Een schijnbaar simpele huishoudelijke klus die voor een schildklier(kanker) patient een uitdaging op zich is. Het heeft impact. Dat het zo zwaar zou zijn, had men niet verwacht.

Gewapend met mijn boekje, bloemen, en het bord dat bij de ingang stond, stappen we even later in de auto. We moeten terug naar huis want ik heb die middag een afspraak met de endocrinoloog. Natuurlijk wil ik haar ook graag een exemplaar van mijn boekje geven. Goed nieuws overheerst vandaag. Ik hoef alleen nog maar te prikken. Een jaarlijkse echo is niet meer nodig. Ik ben “genezen”! Helaas zijn de uitslagen niet helemaal zoals ze moeten zijn, maar dat ik me mentaal vele malen beter voel , staat voor mij voorop. Nog steeds ga ik vooruit!

De dag komt langzaam ten einde. Maar voorbij is hij nog niet. Houd je jurkje maar aan zegt mijn man. Ik neem je lekker mee uit eten.  Ik ben gelukkig, trots en voel me intens geliefd.  Zachtjes raak ik mijn kettinkje aan. Ik denk terug aan hoe het allemaal begon. Ik werd ziek, mijn moeder overleed, ik ging schrijven. Een persoonlijke en een maatschappelijke missie gingen van start. Ik denk aan wat ik heb verloren, maar des te meer denk ik aan wat ik in een paar jaar tijd heb bereikt. De woorden die iemand ooit tegen mij zei “ je kunt meer dan jezelf voor mogelijk acht” klinken na in mijn hoofd. Hij had gelijk! Voor de derde keer deze dag voel ik me net de koningin.

De speech in het Engels die ik deze dag heb gehouden is hier te lezen

* sharing is caring*

 

4 gedachten over “Koningin voor een dag..

  • 09/09/2015 om 12:26
    Permalink

    Prachtig beschreven Anke en volgens mij moet het heel erg vreemd zijn om je overal terug te zien op foto’s etc.
    En dan ook nog in het buitenlands!!
    Petje af hoor.

    Beantwoorden
  • 09/09/2015 om 12:42
    Permalink

    Geweldig van je Anke. Helemaal trots op je. Mensen zoals jij zijn er nodig om welke ziekte dan ook duidelijk naar buiten te brengen en jij kunt het met wat met jou gebeurd is op een manier die werkt! Daar mag je heel blij mee zijn en trots!

    Beantwoorden
  • 09/09/2015 om 14:41
    Permalink

    Wat prachtig opgeschreven. Kippenvel! Wat een prachtige dag. Vanavond ga ik rustig je speech lezen.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: