Wat is jouw passie? Wat drijft jou, waar ga jij van stralen? Het zijn veelgestelde vragen in interviews. Vóór de kanker zou ik daar algemene vlakke antwoorden op hebben gegeven. Pas sinds ik ziek ben geworden, dringt de ware betekenis van passie tot me door. Sindsdien is leven mijn drijfveer en leef ik een leven vol passie.
‘Je moet niet blijven hangen in je ziekte. Het is al zo lang geleden, zou je niet eens stoppen met dat goede kanker-gedoe en je richten op je toekomst?’
De persoon die me deze vraag stelde, heeft het duidelijk niet begrepen. Het ‘gedoe’ is geen tijdverdrijf om te blijven hangen in mijn ziekte. Het is iets dat veel dieper gaat dan (schildklier)kanker.
Idioot eigenlijk hoe ik mijn motieven om door te gaan met ‘Goede kanker bestaat niet’ -terwijl ik zelf los ben van de kanker- loop te verdedigen. Vijf jaar na mijn eigen diagnose gaat het al lang niet meer over mij. Het boek, de blogs en mijn pagina ‘Goede kanker bestaat niet’ zijn een drijfveer om mensen die deze ziekte hebben of nog krijgen, een hart onder de riem te steken en een teken van herkenning en begrip te geven. Een simpel goedemorgen kan je dag al veranderen. Positieve quotes geven steun en soms net dat zetje om situaties van een andere kant te bekijken.
Nog steeds is er te weinig aandacht voor deze ziekte en de gevolgen hiervan. Wanneer één kleine sneeuwbal van de berg rolt, zal deze onder aan de berg tien keer groter zijn. Dat effect hoop ik te bereiken met het doorgeven van mijn verhaal.
En ik? Ik leef! Hardop durf ik te roepen dat mijn leven beter voller en rijker is sinds ik ziek ben geweest. Ik geniet met volle teugen van dingen die ik eerder niet zag. Door ziek te worden, leerde ik door een andere bril te zien. Ik heb bijvoorbeeld ervaren hoe de zorg nog zo veel anders kan. Hoe je door beter te communiceren tot een veel beter resultaat komt, hoe je door juist persoonlijk te zijn, door gevoel te tonen, kan komen tot de mooiste relaties, vriendschappen, verbindingen en samenwerking.
Droom maar lekker verder, denkt men. De wereld is wat het is en jij kunt daar in je eentje geen verandering in brengen. Nee, klopt. Ik heb niet de illusie dat ik de wereld kan veranderen. Maar ik kan wel lichtpuntjes brengen op iemands pad. Net zoals ook ik op mijn beurt die lichtpuntjes mag terug ontvangen. Kleine gebaren van medeleven, begrip, een luisterend oor. Ze zijn zo belangrijk in een leven dat soms in de war kan zijn door ziekte, verdriet en pijn. Het gevoel dat er iemand heel even naast je loopt waardoor je sterker en met meer zelfvertrouwen de toekomst weer tegemoet kan gaan. Door te vertellen wat je ervaringen zijn geweest zodat daar leer uit getrokken kan worden.
Mijn energie groeit, mijn ogen gaan stralen als ik hierover praat en ik word warm wanneer ik hierover schrijf. Dát is passie en deze passie is en blijft een onderdeel van mijn toekomst. De sneeuwbal rolt…. Ik ben mens en ik leef!
Deze blog was oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek