Klam van het zweet en met een bonkend hart kijk ik de straat door. Ik ren naar ons huis. Misschien is ze daar? Geen spoor. Half rennend, half strompelend ga ik verder de wijk in. Het lijkt of mijn benen niet meer mee willen. De tranen zitten hoog. Ik schreeuw haar naam, Tikkel! Met een schok dringt het tot me door… ze is weg!
De koude van de winterdagen vallen Tikkel wat zwaar merk ik de laatste weken. Onze hond is duidelijk klaar voor de lente. Wanneer het zonnetje door de achterdeur naar binnen schijnt en de stralen de vloer raken, ligt onze kleine witte vriendin prinses-heerlijk in het zonnetje. Als ik iets uit de schuur moet pakken, laat ze geen moment onbenut om even mee naar buiten te gaan. Met haar glanzende ogen kijkt ze me dan verlangend met een bal in haar bek aan, “kom op vrouwtje, spelen!”.
Ze heeft soms zoveel energie dat ik haar niet bij kan benen. Op die momenten vraag ik altijd even aan de overbuurvrouw of ze bij haar in de tuin mag rennen. Tikkel is dol op zowel de buurvrouw als het stuk grond. Veilig is het ook want ze kan daar niet weg omdat er een groot hek omheen staat dat alles hermetisch afsluit. Een ideale oplossing voor zowel hond als baasje want ik vind het ook erg gezellig om even met de overbuurvrouw bij te kletsen onder het genot van een kop koffie of thee.
Deze middag hadden we echter niets afgesproken. Het was puur toeval dat ik Tikkel ging uitlaten op het moment dat de buurvrouw in de voortuin bezig was. Tikkel zag haar als eerst. Ik begreep al niet waarom ze zo liep te trekken. Pas toen ik de buurvrouw zag, begreep ik het. We raakten al gauw in gesprek en omdat onze overactieve dame duidelijk liet weten dat ze nu wel eens verder wilde, stelde de overbuurvrouw voor om haar lekker in de tuin te laten rennen. Wij namen in de tussentijd wel een kopje thee.
Misschien voelde ik onbewust dat er iets niet in orde was. Ik was al een paar keer naar het raam gelopen om te kijken. Ik zag haar niet zo snel, maar ja ze kon ook lekker aan het graven zijn achter het schuurtje en ze kon toch niet weg. Voor de zekerheid liep ik toch even naar buiten. Gek, nergens een wit vrolijk beestje te zien. Ook de geiten leken haar niet meer op te merken want die gingen rustig verder waar ze mee bezig waren. Ook de kippen waren niet meer op hun hoede. “De poort staat open, riep de buurvrouw ineens”. Met een schok draaide ik me om, het hart in mijn keel…Nee!
Zoeken had geen zin. Ze kon alle kanten zijn opgelopen. Toen ik haar ook niet thuis aantrof, zag ik in mijn gedachten de posters met haar lieve zwart witte koppie al op de bomen en lantaarns in de wijk hangen. Ik kan niet meer zonder haar. Zij heeft mij zo veel gegeven, zo veel liefde, steun en blijdschap. Ze is een deel van ons gezin. Met een doof gevoel stond ik even later het nummer van de dierenambulance in te toetsen op mijn mobiel. Op zoek naar de afdeling lost and found.
De stem van de overbuurvrouw liet me het nummer meteen weer weg drukken. “Daar is ze!” Haar man had de fiets gepakt en had haar al heel gauw zien lopen in de straat, zoekend naar haar baasje, naar mij.Door de opluchting kwamen de opgekropte tranen los. Met mijn gezicht in haar wollen vacht gedrukt, liet ik ze de vrije loop. Mijn meisje was terug.. Lost and found!
Lieve Tikkel
Pff wat een verhaal zeg! Ik kan mij zo goed voorstellen dat het vrouwtje moest huilen, toen je weg was (gelopen). Overigens wel fijn dat de overbuurvrouw z/ on grote tuin heeft ,waar je lekker in kunt ravotten. Ook ik (Poezzie) heeft zoiets mee gemaakt: Toen mijn vrouwtje en het kindje nog in Enschede woonden, hadden we een kattenluik in de deur. Het vrouwtje en het kindje waren naar het baasje.. Toen ze thuiskwamen, konden ze mij nergens vinden.. Ze riepen mij, hadden voer neer gezet voor mij en bij mensen aangebeld om te vragen of ze mij hadden gezien. Het vrouwtje had al huilend het baasje opgebeld met de woorden dat ik zoek was. Het kindje en vrouwtje zochten en zochten, het werd donker.. avond.. ze konden ook niet meer verder zoeken hoopten toch dat ik op de 1 of andere manier thuis zou komen.. de volgende dag.. was ik er nog niet… Mijn vrouwtje had een plat dak, achter het huis (Dat was de uitbouw van de badkamer), ze was het platte dak opgelopen, de vorige dag ook al maar niet ver genoeg… ze liep helemaal naar eind en riep nog een keer en ja hoor.. ze hoorde mij maauwen.. Ik zat in een tuin waar ik niet meer uit kon springen. Het vrouwtje zei dat ze mij kwam halen.. Ze liep naar de achterkant, het vervelende was alleen dat die mensen op vakantie waren, waarvan ik in de tuin zat, vrouwtje helemaal in paniek, gelukkig had de buurvrouw van het huis daarnaast een sleutel van het hek. Ik zat ondertussen helemaal verscholen in de bosjes, ik was heel erg bang geworden. Toen ik het vrouwtje (Ze moest een stuk de bosjes in kruipen, want ik kwam echt niet!) zag, werd ik wat rustiger en ze heeft mij toen uit de bosjes opgetild, Het kindje nam mij in haar armen beiden moesten huilen! Ik werd heel erg geknuffeld en gekust op mijn koppetje, toen ik thuis kwam, had ik alleen maar oog voor mijn voerbakje: IK HAD HONGER!!! Haha, Ik ben nu wat ouder, woon in een ander huis en spring niet meer, maar dit avontuur zullen het vrouwtje, het kindje en ik niet gauw vergeten! Niet meer weg lopen he, Tikkel hihihi