Méér dan je schildklieraandoening! Week van de schildklier 15 tm 21 mei 2017

Deze week staat in het teken van de schildklier met als speciaal thema: Je bent méér dan je schildklieraandoening! Iets waar ik na schildklierkanker volmondig JA op kan antwoorden. In de eerste plaats ben ik namelijk gewoon Anke! Een mens, met een hart en gevoel, maar zonder schildklier.

Als ik heel eerlijk ben begin ik hoe hoe langer hoe meer te beseffen dat ik méér ben dan de schildklierkanker of de Anke zonder schildklier. Gelukkig wel. Het is een natuurlijk proces van acceptatie dat het leven ook zonder schildklier weer verder gaat. Weliswaar met een groot aantal beperkingen, maar ik leef wel en binnen de grenzen van die beperkingen ben ik gelukkig. Toch heb ik dit niet altijd zo gevoeld. De schildklier of de aandoening (kanker) die ik had aan diezelfde schildklier heeft heel lang voorop gestaan waardoor ik ging vechten voor de erkenning, het begrip en de wetenschap aan anderen door te geven wat voor impact dit kleine maar reuze belangrijke orgaan heeft op het dagelijkse leven.

Dat het impact heeft als dat kleine kreng niet goed functioneert, mag een feit worden genoemd. Extreme vermoeidheid, concentratieverlies, gewichtsproblemen, depressies, stemmingswisselingen, temperatuur problemen, haren, nagels en ik vergeet er vast nog wel een paar vanwege vergeetachtigheid. Echter naast al deze bijverschijnselen en restklachten leeft een persoon met gevoelens, verdriet, frustratie, maar ook een mens met een lach, geluk en liefde. Dat vechten om bekendheid te geven aan de ziekte schildklierkanker was en is nog steeds heel erg nodig maar wat ook hard nodig is, is om aandacht te besteden aan de mens die ik zelf ben, naast de schildklieraandoening.

Het leven gaat, iedere dag met vallen en opstaan. De ene dag gaat goed en de andere dag minder. Soms ben ik boos, op iedereen die het niet begrijpt en op mezelf dat ik me dat aantrek. Soms kom ik de trap niet af en andere dagen loop ik fluitend door de stad. Soms moet ik huilen van frustratie en op andere dagen lach ik mezelf uit. Soms spuw ik vuur maar vaak vraag ik om heel veel liefde of juist andersom. Ik ben onberekenbaar als het gaat om stemmingen. Maar daarentegen nooit saai.

Een van de dingen die ik in de laatste jaren heb moeten leren door de schidklierkanker is een balans te vinden tussen wat recht is en wat krom. Leren omgaan met beperkingen, grenzen stellen, genieten van elke dag en zien wat belangrijk is. In dat besef kan ik zeggen dat ik Anke ben, een vrouw, echtgenoot, moeder, een vriendin, schrijfster, werkneemster, trots, een doorzetter, eerlijk, sociaal en dat allemaal zonder schildklier “zo belangrijk is dat ding nu ook weer niet”, denk ik met een glimlach. Want ook zonder ben ik, van onschatbare waarde. En jij ook!

Leestip: Een ervaringsverhaal over de diagnose schildklierkanker: “ Goede kanker bestaat niet! “Verkrijgbaar via elke internetboekhandel
Mogelijk Eind 2017 zal “De kanker voorbij, het vervolg van Goede kanker bestaat niet!” uit komen.

2 gedachten over “Méér dan je schildklieraandoening! Week van de schildklier 15 tm 21 mei 2017

  • 16/05/2017 om 18:41
    Permalink

    Anke ik heb dan wel geen schildklier kanker gehad maar twee keer de gehele schildklier verwijderd ivm struma. Ja je leest het goed twee keer verwijderd Er was namelijk een klein beetje weefsel blijven zitten wat helaas weer is gaan groeien. Tussen slokdarm en luchtpijp. Mijn bloedwaarden zijn nog niet goed en medicatie moet nog goed worden ingesteld. Maar het verhaal wat jij schrijft is zo herkenbaar. Want ik heb de zelfde worstelingen elke dag opnieuw. Accepteren dat ik geen schildklier meer heb. Accepteren dat ik niet zo kan als eerst stemming wisselingen angsten enz. Jij schrijft precies op wat ik van mezelf niet begrijp. Zo voel ik me goed en zo voel ik me slecht . Moe zijn en ontzettend hoofdpijn. Vrolijk en dan verdrietig Maar ik moet inderdaad denken zo belangrijk is dat stomme kleine orgaan niet en kan ook goed zonder dank je wel dat je het zo goed beschrijft. Vivian

    Beantwoorden
    • 18/05/2017 om 16:07
      Permalink

      Lieve Vivian,
      Wat een lieve reactie. Dit is de hoofdreden waarom ik hierover blijf schrijven. Herkenning, begrip en een vleugje hoop of zonnestraal in een best lastig bestaan zonder dat kleine ding. Liefs Anke

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: