Met pijn in mijn hart…

hart en verstandMet pijn in mijn hart moeten wij helaas een lieve baas zoeken voor onze lieve ###
Hoe vaak lees je dit niet op marktplaatsadvertenties. Ik heb het altijd een beeje sneu gevonden. Deze advertenties las ik meestal  met een mengeling van onbegrip want als onze ### zo lief is waarom moet hij dan weg? Hoe had ik kunnen weten dat ik nu hetzelfde zou moeten doen…

Met pijn in mijn hart moet ik onze lieve Max terug brengen naar de stichting waar hij vandaan komt. En já, hij is lief. Maar soms is lief niet genoeg. De basis waarop alles is gefundeerd in welke relatie dan ook is vertrouwen.Vertrouwen dat ik hem met een gerust hart even alleen kan laten, vertrouwen dat hij mijn spulletjes intact laat, maar vooral vertrouwen dat hij niemand pijn doet. Dat vertrouwen is er niet. Op geen van bovenstaande punten. En ja, ik had kunnen werken aan de eerste twee punten want Max is een ontzettend intelligent dier, maar het derde punt blijft liggen als een steen in mijn maag.

De blauwe plekken op mijn arm zijn een stille getuigenis van een boze uitval. De pleister hoeft er vandaag niet meer op. Ook bij mijn lief staat de tandenafdruk nog in zijn vlees gegrift. Het waarom ligt inmiddels in de prullebak. Een wikkel van een chocolaatje die hij eigen had gemaakt. Omdat ik bang was dat hij erin zou stikken, wilde ik het afpakken. Zonder heel duidelijke waarschuwing greep hij me vol in mijn arm. Mijn lief die me te hulp schoot, kreeg dezelfde behandeling. Zijn hand moest het ontgelden. We hebben dit incident te vroeg onder de tafel geveegd. Afgedaan met een.. hij moet nog wennen, het was allemaal te druk voor hem, hij moet even op zijn plekkie komen..

Na dit voorval was hij voorbeeldig lief en aanhankelijk. Hij liet me toe zijn bak met brokjes te vullen en ook te voeren vanuit de hand. Likte de plek van de beet alsof hij wilde zeggen dat het hem speet. Totdat we naar bed gingen. Zodra wij de deur naar de trap naar boven dicht deden hoorden we zijn trippelvoetjes zenuwachtig drentelen van links naar rechts, daarbij zachtjes een vragend gepiep. Het bleef erbij dus wij sliepen verder. Onze bank en stoelen bleken de volgende dag lekkerder te liggen dan zijn mand. Met een obstakel op de meubels hadden we echter al snel een oplossing gevonden.

Een klein punt van aandacht is het feit dat Max zo knap is dat hij deuren kan open maken. Als hij alleen is in de nacht of wanneer ik boven de was aan het doen ben, maakt hij, alsof hij de heer des huizes is, de deuren met het grootste gemak open. De klinken omzetten gaat met onze deurklinken helaas niet lukken. Laat hem in de bench ’s nachts is een veelgehoorde oplossing om rustig te kunnen slapen. Helaas Max is claustrofobisch. De wondjes op zijn poten zijn nog getuige van de laatste keer in een bench. Nieuwe klinken op de deur zou dus de enige oplossing zijn.

Alleen blijven blijkt echter een lastig ding. Bij elk gezinslid dat het huis verlaat, reageert hij zenuwachtig met een hoop gedrentel en gepiep. Zoon 1 laat hem in alle vroegte uit en gaat  daarna op weg naar school. Piepend blijft Max bij de deur staan. Zoon 2 gaat even later ook naar school. Mijn man besluit vanuit een strategische positie de boel eens rustig te bekijken. Het ritueel vervolgt zijn weg. Om te controleren of iedereen al weg is doet hij de deur naar boven open en sluipt naar boven. Mijn gesnurk bevestigt dat er nog iemand in huis is. Hoe hij het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar hij luipt weer naar beneden en doet de deur weer dicht! In de keuken springt hij net zo lang totdat hij een brood wat acheraan ligt te pakken krijgt. Als mijn zoon en ik in de middag een half uurtje zonder Max weggaan om een boodschap te doen, vinden we hem luid blaffend boven op de kamer van mijn zoon terug.

Boos, commandeer ik Max naar beneden. Met zachte dwang begeleid ik hem aan de halsband naar zijn mand. Een gegrom en een lip waarmee hij zijn tanden ontbloot zijn het resultaat. Mijn twijfel of Max wel in ons gezin past, groeide door alle voorgaande dingen met de minuut, maar deze twijfel verdwijnt op dat ene moment waarop zijn tanden voor de tweede keer voor mij zichtbaar werden in slechts een paar dagen tijd. Huilend kom ik tot de conclusie dat dit niet gaat werken. Hoe graag we allemaal ook een hondje willen, hoe graag ik dit ook had willen laten slagen met andere klinken, cursussen en wat nog meer, zonder vertrouwen is er geen basis voor de toekomst.

Tijdens het avondeten wordt het laatste bewijs geleverd, dat ons vertrouwen niet meer goed gaat komen. Zijn plaats wanneer wij eten is in de mand. Hij weigert en geeft duidelijk aan onder de tafel te willen liggen. Een kwestie van de baas spelen, zijn zin doordrijven terwijl hij een duidelijk commando heeft gehad. Max kruipt zo ver onder de tafel dat we er niet meer bij kunnen. Mijn lief en ik hebben beide angst om onze hand zo ver onder de tafel naar hem toe te reiken. Zó moet het niet zijn… Verstand en gevoel leveren een enorme strijd. Zoon 2 snapt het, maar zoon 1 is boos en vind dat ik Max te weinig tijd heb gegeven. Mijn verstand zegt me dat het beter is om zo snel mogelijk te handelen. Hoe langer ik wacht hoe moeilijker het afscheid wordt. Dikke tranen druppen langs mijn gezicht..Ik voel me zo vreselijk falen…Met pijn in mijn hart stuur ik een bericht naar de stichting…

 

 

 

3 gedachten over “Met pijn in mijn hart…

  • 19/01/2016 om 12:18
    Permalink

    Hemel wat een trieste afloop. Voor jullie en voor Max. Het is zo enorm moeilijk in te schatten hoe het gaat lopen. Ondanks dat jullie zo graag wilden, snap ik dat het zo niet kan werken. Beter snel een beslissing genomen dan te blijven worstelen.

    Beantwoorden
  • 19/01/2016 om 12:25
    Permalink

    Je faalt niet Anke, luister naar je gevoel. De hond heeft waarschijnlijk een trauma opgelopen ergens in zijn jonge jaren en dat is heel moeilijk om zonder deskundige begeleiding weer goed te krijgen. Hij mag jullie niet bijten!! Het lijkt me heel verstandig wanneer jullie deze hond weer terugbrengen…..
    Sterkte met alles!

    Beantwoorden
  • 19/01/2016 om 16:07
    Permalink

    Sterkte meis met deze moeilijke maar juiste beslissing. Xxx

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: