Misplaatst

Trots als een pauw was ik toen ik te horen kreeg dat ik één van de gelukkigen was die mocht gaan schrijven voor de rubriek gezondheid van een bekend Nederlands dagblad. Ik zou wekelijks een blog mogen aanleveren over leven met schildklierkanker, een uitgelezen kans om deze relatief onbekende ziekte en diens nog onbekendere restverschijnselen onder de aandacht te brengen. Helaas blijkt deze trots twee jaar later geheel misplaatst.

foto: Wikimedia commons

Vol overgave begon ik in maart 2015 aan een nieuw schrijfavontuur voor de web rubriek gezondheid van een bekend Nederlands dagblad. Helaas het bracht me geen aanstelling of een vergoeding in het laatje, maar het gaf niet want ik had immers de kans de schildklier(kanker) patiënt meer aandacht te bezorgen. Het belang van de patiënt stond altijd voorop. Vooral daarom vond ik het zo jammer toen ik amper een jaar later een berichtje kreeg van de toenmalige redacteur dat de krant ging stoppen met de patiëntenblogs. Men ging een andere invulling geven aan de rubriek waarbij geen ruimte meer was voor de patiënt. Lifestyle moest het nu gaan worden. Ja daar past kanker niet in natuurlijk.

Met de redactrice was eerder overeengekomen dat de blogs met een lees verder naar de oorspronkelijke plaats van publicatie mochten worden doorgeplaatst op mijn eigen website. Dat de foto die in dat zelfde blog , afkomstig uit het archief van ANP daar niet in mochten werd mij niet verteld.  Ik wist ook niet beter of de foto kwam uit het archief van de krant zelf. Naar eer en geweten heb ik met medeweten van de redacteur, de blogs inclusief foto voor dubbele herkenbaarheid dat het blog hetzelfde blog betrof als die op de oorspronkelijke publicatieplaats, op mijn website geplaatst. Anderhalf jaar later komt me dat letterlijk duur te staan wanneer ik tot mijn grote schrik een boete in mijn mailbox krijg voor copyright schending.

Natuurlijk laat ik het er niet bij zitten, en benader de redacteur van destijds en het dagblad waarvoor ik kosteloos een jaar lang heb geschreven. De ex redactrice laat me weten de zaak te betreuren en geeft aan dat de foto in principe voor eenmalig gebruik was , maar dat een doorlees in principe geen probleem zou moeten zijn. Het dagblad denkt daar klaarblijkelijk anders over wanneer mij wordt medegedeeld dat ze mij niet gaan helpen en raad me zelfs aan de toenmalige redactrice aansprakelijk te stellen. Zij laten daarmee niet alleen hun schrijver die gratis en voor niets voor ze geschreven heeft in de kou staan, maar ook hun ex werkneemster die de zwarte Piet krijgt toebedeeld.

Ondertussen tolt mijn hoofd en bouwt de stress zich op in mijn lijf. Niet goed! Juist nu ik midden in een revalidatie traject zit om de afgelopen vijf jaar aan ziekte achter me te laten en te richten op de toekomst komt deze spreekwoordelijke dolk in mijn rug niet goed. Vanuit het bedrijf die me boete heeft opgelegd komt een coulance voorstel van 150 euro. Alsof er enige keus is in wat mij is voorgesteld, want als ik niet voor 23 augustus betaal, blijft men bij het oude hogere bedrag. De enige reden waarom ik deze zogenaamde schadevergoeding zal accepteren is voor mijn eigen gezondheid die me voor alles gaat. Het woord schadevergoeding doet me haast in lachen uitbarsten zo misplaatst is deze uitspraak want persoonlijk vind ik dat de schade die mij nu wordt aan gedaan vele maken hoger ligt. Emotionele schade. Ik ben hier letterlijk ziek van. Deze stressvolle toestand doet mijn lijf geen goed.

Waarom schrijf ik het dan toch op? Als waarschuwing voor zo veel anderen die schrijven, als voorbeeld voor hoe een dagblad om gaat met bloggers die kosteloos voor hun schrijven, als een duidelijk geval van wat recht is en wat krom. Mijn intenties waren immer uit een goed hart naar een patiëntengroep die aandacht verdiende. Mijn eer en geweten zijn dan misschien gekrenkt, maar mijn trots niet. De trots dat ik mocht schrijven voor dit blad blijkt misplaatst, maar de trots van mijn intenties ten opzichte van de schildklier(kanker) patiënt nooit!