Moederdag

Stil kijk ik naar buiten. Het zonlicht speelt met de frisse bladeren in de wind. Het lijkt alsof alles stilstaat. De muziek die op de achtergrond speelt, de bomen, mijn gevoel… Even kijk ik weg. Wanneer mijn blik een seconde later weer naar de magie van de buitenwereld wordt getrokken zie ik ze als in een flits, een vlinder en een ekster, samen in de zon. Een enkele traan rolt langs mijn wang..en ik voel…dag mam..

De dagen voor moederdag zijn sinds mijn moeder er niet meer is altijd een beetje moeiijk. De reclames op de televisie, facebook, de folders, de winkels, alles staat in het teken van het bezorgen van een mooie dag voor moeder. Als kind was ik al maanden van te voren bezig met knutselen, gedichtjes en het verzinnen van een cadeautje. Toen ik eenmaal zelf moeder werd, zei mijn moeder altijd  ‘kind, geniet van je eigen moederdag’ kom maar een ander keertje. En dat deed ik. Ik kan me niet eens meer heugen wanneer ik voor het laatst echt moederdag heb gevierd met mijn moeder. Ieder jaar wanneer het moederdag wordt, voel ik daarom iets van spijt. Ook al was het haar eigen wens om het zo te doen. Nu het niet meer kan, zou ik het zo graag anders doen.

Het is zonnig als ik deze ochtend de auto in stap om mijn collega op te halen om naar het crematorium te gaan. Een collega van ons neemt vandaag afscheid van háár moeder. Wrang en zo enorm verdrietig  hoe de moederdag van morgen ineens voor haar een andere lading krijgt. De dienst van een duidelijk zorgzaam en gelovig mens is mooi, rustig en warm.  Zo anders dan de de crematie van mijn moeder waarbij het uitspreken van de zegen die mijn moeder zo graag wilde, mijn nekharen overeind deden komen toen de pastor de woorden uitsprak, ‘We vertrouwen haar toe aan het vuur der vernietiging’.

Onwillekeurig denk ik terug aan die dag, die ik al een paar jaar probeer te vergeten. Mijn gevoel laat het verdriet niet toe.  Zoals altijd bij een overlijden, blijf ik bijna stoicijns, mijn ogen op één punt gericht, afgesloten van het gevoel van de mensen om me heen. Huilen kan ik niet. Wanneer ik de tranen van mijn collega naast me zie vloeien, reik ik haar een zakdoekje aan en knijp ik zachtjes in haar handen. Troost voor haar, misschien ook wel voor mezelf. Zoals ik zo vaak denk, denk ik dat er iets mis is met mij. Waarom voel ik niet?

Stil kijk ik naar buiten. Het zonlicht speelt met de frisse bladeren in de wind. Het lijkt alsof alles stilstaat. De muziek die op de achtergrond speelt, de bomen, mijn gevoel… Even kijk ik weg. Wanneer mijn blik een seconde later weer naar de magie van de buitenwereld wordt getrokken zie ik ze als in een flits, een vlinder en een ekster, samen in de zon. Een enkele traan rolt langs mijn wang..en ik voel…dag mam..

Thuisgekomen zitten mijn twee zonen op de bank. Dag mam, hoe was het? ‘Verdrietig’, antwoord ik zacht en weet niet zo goed hoe ik hen moet vertellen wat er in me om gaat. ‘Kom mam, we gaan samen een broodje eten bij de Bakker Bart’zeggen ze . Mijn hart vult zich met warmte. Als we even later bij Bakker Bart aan de koffie met een broodje zitten, heeft moederdag ineens weer die betekenis die mijn moeder mij zo gunde voor moederdag. En ik? Ik geniet en ben dankbaar voor de jaren die ik heb gehad met mijn moeder. Dag lieve mam

2 gedachten over “Moederdag

  • 12/05/2018 om 19:48
    Permalink

    Lieve Anke,

    Hier een mooi lied dat ik toevallig net hoorde voor jou, voor als je je verdriet een keer niet toe kan laten.. Het heet ” huil maar” van Elise Mannah.

    En een hele fijne moederdag morgen!

    Liefs Sabine

    Beantwoorden
  • 12/05/2018 om 22:02
    Permalink

    Mooi geschreven. En er is niks mis met jou hoor. Ieder gaat op haar eigen manier met eigen verdriet en verdriet van anderen om. We wáren er vandaag, en daar gaat het om. Er zijn voor een ander. XX

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: