Natte sneeuw

natte sneeuwHet is koud buiten. Sinterklaasweer noem ik dit altijd. Guur, winderig, een witgrijze lucht zonder enige sporen van enige andere kleuren en koud. Zo koud dat de wind onder de kieren van de deuren doorgiert. Als kind had ik altijd een beetje medelijden met de sint die het dak op moest met dit weer. Zeker als het ook nog sneeuwt want dan worden de daken glad.

Ik geef de verwarming nog een tikje omhoog en krul mezelf behaaglijk op in mijn bank. Terwijl ik aan het mijmeren ben over glibberende pieten en sinterklaas op gladde daken valt de eerste natte sneeuw uit de lucht. Zo lang ik er niet uit hoef, vind ik dit heerlijk weer. Binnen is het gezellig en warm met de kaarsjes aan, de radio op de achtergrond, Gerritje die met zijn bellertjes speelt en zachtjes kletst over koekjes. Voor mij betekent deze tijd de aanloop naar de feestdagen. De tijd van het jaar waar ik het hele jaar altijd naar uit kijk.

Tóch trekt de natte sneeuw me in dubbele gevoelens. Het is het nét niet. Sneeuw die doorgaans niet gezien wordt als sneeuw. De natte sneeuw hoort er niet écht bij. Natte sneeuw is sneeuw die wel wil, maar niet kan.Eigenlijk een beetje zoals ik. Ik wil zo graag zo veel, maar mijn kunnen wil niet altijd mee met wat ik in mijn hart heb. In mijn hart ben ik die echte sneeuwvlok die trots en rustig naar beneden dwarrelt en wordt gezien als the real deal. Ik maak mensen blij door wat ze met ,mij kunnen creëren. In werkelijkheid probeer ik uit alle macht die échte sneeuwvlok te zijn maar met natte sneeuw is het weinig bouwen.

Buiten gaat de natte sneeuw over in regen. Ik schud de gemengde gevoelens over mijn eigen kunnen van me af en zet een kop thee. Ik vraag mezelf af waarom ik mezelf zo naar beneden haal.  Waarom denk ik altijd dat ik faal terwijl ik in werkelijkheid zo veel groei? Ook natte sneeuw mag er zijn en als je lang genoeg wacht wordt die natte sneeuw vanzelf een échte sneeuwvlok. Zo zal het ook met mij gaan. Ik ben te ongeduldig. Veel willen is leuk, maar wie zegt dat het allemaal nu moet? Er is mij tijd gegeven. Waarom neem ik die niet? Waarom ben ik bang voor de fouten, terwijl je van de fouten juist zo veel leert? Waarom geef ik mijn aandacht aan wie er niet is, terwijl er zoveel wél zijn?

Het is opgehouden met regen. De lucht verandert. Langzaam komen er blauwe stukken tevoorschijn waar eerst de witgrijze massa overheerste. In de verte vliegt een vliegtuig naar de zon De boom achter het tuinhuis staat groot en fier met zijn inmiddels kale takken. Aan het tuinhuisje springen de kerstlampjes aan die mijn lief gisteren heeft opgehangen. Het brengt me rust en mijn gedachten gaan weer naar waar ze mee begonnen. Sinterklaas kan gerust zijn,  het dak is niet meer glad en ik geniet van de aanloop naar de feestdagen.

*blogs zijn er om te lezen en te delen*

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: