De vierdaagse week is weer voorbij. Een week vol feest, te veel eten en drinken, gezelligheid en lol. Schijn bedriegt. De lach op mijn gezicht is niet van mij en het wordt steeds lastiger om het theater van deze lach vol te houden. De pijn en de verkeerd afgestelde hormonen veroorzaken kleine haarscheurtjes in de dagelijkse grimas. Een binnen en een buitenkant die dubbele signalen afgeven. Ze maken niet alleen mij in de war. Ook de mensen om me heen hebben moeite mij te doorgronden en ik begrijp het. Nee, niets is wat het lijkt. En tóch, onder mijn masker zit nog een laag die dan weer lacht en dan weer huilt. Een laag die voelt, oprecht is en eerlijk. Een laag die wil genieten, wil leven zonder pijn. Wil bruisen net als New York!
Ook in New York is niets wat het lijkt. De glamour wordt overschaduwd door de vele zwervers op straat. In de haast ziet men de man niet niet die daar in het gangetje van het metrostation ligt. Raar want je moet haast 
over hem heen stappen om door te kunnen lopen. De man is dood. Naast hem ligt de maaginhoud van de dag ervoor. Het brengt ons meteen terug in de realiteit. Ook dit is New York. Een groot contrast met de rijen voor de deur van de designer stores. Voor op de stoep staan de dozen waarin zojuist de designertassen en schoenen zijn bezorgd om aan die rij voor de deur te worden verkocht. Een oude vrouw snuffelt tussen de dozen op zoek naar een plaats voor de nacht..
We hebben de Brooklyn Bridge overgestoken en een laatste blik hebben geworpen op de skyline van Manhattan. De dag erna gaan we naar huis. Het is mooi geweest. We hebben ontzettend genoten, maar we zijn ook geleefd. Letterlijk geleefd door de stad. De pijn in mijn rug wordt heftiger en mijn voeten zijn zo opgezet dat mijn enkels niet meer zichtbaar zijn. De zin uit de songtekst van Frank Sinatra “If I can make it there, I’ll make it anywhere”, klinkt na in mijn hoofd. Zo is het ook. Als je hier je centje kunt verdienen en gesetteld bent, dan is het geweldig, kan niet op, maar heb je hier niets, dan heb je ook letterlijk niets. Wat lijkt de meest geweldige stad te zijn, kan ook je ondergang zijn. Wij gaan in ieder geval op tijd naar huis. Met New York in ons hart, een droom die we hebben geleefd en hoe!
Om de week mooi af te sluiten willen we de top of the Rock op. Rockefeller Centre bij zonsondergang. Romantischer kan het niet, maar eerst moeten we nog even een hapje eten. We zijn overduidelijk op zoek naar een restaurantje als we worden aangehouden door twee vrouwen Een van de twee lijkt sprekend op Birgit Lewis. “Are you looking for a restaurant?” Ohhh You must go to that Cuban-Chinese restaurant! It is amazingggg! En Birgit maakt een smakgebaar met haar mond en hand. Om te zoenen zo goed! Nieuwsgierig als we zijn willen we er meer van weten. Cubaans-Chinees is een combinatie waar we ons eigenlijk niets bij voor kunnen stellen. Ze wijzen ons de weg. En even later lopen we twee continenten tegelijk binnen. Cubaans –Chinees Calle Dao.
We bestellen iets van de kaart, maar eigenlijk hebben we geen idee wat het is. Ik weet alleen dat ik een Cool Corona wel bij het geheel voel passen. De barman is druk bezig met het shaken van cocktails. Een stel meiden aan de bar hebben de grootste schik. Ze maken foto’s , drinken de cocktails alsof het limonade is en knuffelen elkaar onder een luid “OMG I love you sooo much!! You are my best friend”! Een kwartiertje later verlaat een van de meiden het toneel. Nog geen seconde nadat ze de deur uit is, barst het los… “OH MY GOD, she is such a bitch! What did I ever do to her”. Mijn lief en ik kijken elkaar aan en schieten keihard in de lach. Wat een theaterstuk! Niets is wat het lijkt, ook vriendschap niet.
De Cubaans –Chinese combinatie blijkt een hele aparte, maar wel hele lekkere. Alleen zonsondergang op the top of the rock gaan we niet meer redden. Ach geeft ook niets. We hebben het fijn, het eten is lekker en we nemen om het af te leren nog een door de barman vers geshakete cocktail. Ondertussen hebben we een slapstick op de achtergrond want de meiden nemen er ook nog eentje. Na het afzakkertje lopen we nog één keer over Times Square en nemen ieder met ons eigen gevoel afscheid van de verlichte Empire State Building. Een beetje weemoedig stappen we in bed. De laatste nacht in een bruisende stad van tegenstellingen en vol van leven.
Juist hier moet ik deze vierdaagse week aan terugdenken. Niet zo raar want Nijmegen tijdens de zomerfeesten is net 
zo bruisend en vol leven als New York. Alleen hier is het maar een week en daar gaat het door, 24 uur per dag, 365 dagen per jaar. Ik geniet van de sfeer, het leven, de muziek, de geur van het eten van over de hele wereld. Ik ben dol op de vrijdag wanneer de wandelaars met duizenden aan je voorbij trekken. Het gevoel van één zijn in een gigantische massa vol onbekenden. Een geluksgevoel vol leven! Het is leven en geleefd worden. De kunst is alleen te leven. Ik kijk naar de onderste laag onder mijn lachende masker en voel wat ik werkelijk voel. Heimwee..