Ik ben aangekomen aan de laatste fase van mijn ontdekkingsreis en merk dat ik toch wel heel erg veel heb geleerd en enorm ben gegroeid. Mijn strijd om de schildklier en schildklierkanker op de kaart te zetten gaat niet onopgemerkt! Dat is fantastisch! Steeds meer mensen herkennen zich in mijn verhaal en voelen zich gesteund dat schildklierkanker steeds meer wordt genoemd. Waar je wordt opgemerkt, staan naast alle vormen van steun ook dwarsliggers en critici klaar om gehakt van je te maken. Nou ben ik inmiddels al een aantal keren vermalen tot worst, dus ik zeg: kom maar op!
Sinds ik na mijn diagnose schildklierkanker in 2012 de Goede kanker kreeg toegeschoven ben ik begonnen aan een strijd om dit zogenaamde “goed” voorgoed uit de vocabulaire van artsen en gezond Nederland te schrappen. Nou kun je zeggen dat als ik me eenmaal ergens in vast bijt, ik niet zo makkelijk los laat. Het is een van de eigenschappen die ik bezit. Persoonlijk vind ik dat een goede eigenschap, tenzij het ongezond wordt en loslaten een proces wordt waar je niet meer uit komt. Dat laatste is een grens die je als mens zelf goed moet bewaken, zeker als je begint aan een missie als deze. De enige grens die ik wél beter moet bewaken is dat ik niet blijf schrijven als het eten op tafel moet want dan zijn mijn mannen niet blij.
Laatst zei iemand tegen mij. Hoe hou je dit vol? Altijd maar die schildklierkanker. Geef het op, move on en hang je schildklier eens aan de wilgen! Het was absoluut goed bedoeld. Maar toch had deze persoon mijn ideaal duidelijk niet begrepen. Deze strijd gaat allang niet meer om mijzelf. Ik heb mijn boek al gesloten toen ik mijn dagboek had geschreven. Dat was mijn manier van verwerking. Daarnaast heb ik geen schildklier meer en wat er mee is gebeurd weet ik niet maar hij hangt vast niet ergens aan de wilgen.
Waar het mij om gaat is onrecht. Om honderden mensen die serieuze klachten hebben die niet worden gehoord. Dat schildklierkanker en schildklierpatienten niet meer het gevoel hoeven te hebben zich aan te stellen en steeds moeten uitleggen en verontschuldigen. Dat duidelijk is dat dit een kanker is en net als alle andere gevoelens oproept bij de patiënt in kwestie. En ja critici ik weet dat niet iedereen deze restklachten heeft. Ik weet dat er mensen zijn die na de operatie weinig tot geen last heeft. En daar ben ik blij om. Maar dat is ook niet mijn strijd!
Deze missie en mijn ontdekkingsreis hebben me geleerd dat ik kan staan achter mijn idealen ook al is dat lang niet altijd even gemakkelijk. Serieus genomen worden in een wereld waar de groten het voor het zeggen hebben is bijna niet te doen als patiënt. Soms veroordelen mensen vanuit een persoonlijke mening en leveren commentaar zonder een degelijke onderbouwing. Soms word je compleet genegeerd alsof wat je te zeggen hebt niet van belang is. Natuurlijk is dat niet leuk, maar waar ik eerder compleet van de kaart zou zijn geweest zeg ik nu tegen die mensen. Geef het op! Doe een poging mij als mens te leren kennen. Degenen die mij kennen weten waar mijn hart ligt.