Onzichtbaar ziek: Ik ben een Pokémon!

Slowbro_AG_animeDe warmte van de afgelopen dagen begint zijn tol te eisen. Schuifelend loop ik voetje voor voetje over straat om mijn hondje uit laten. Nou ja voetje.. Het lijken momenteel meer olifantspoten, zo dik en opgezwollen zijn ze. Mijn enkels ben ik al een tijdje kwijt. Zoeken heeft geen zin. Eerlijk is eerlijk, ik voel me er niet lekker bij. Met de seconde lijk ik dikker en dikker te worden. Achter mij fietst een groepje jongens die Pokémons aan het vangen zijn. Ze wijzen naar me. Ik word er onzeker van. Ben ik een Pokémon?

Nou en of ik een Pokémon ben! Ik voel me net een Slowbro. Een grote, dikke, roze Pokémon die moeite heeft met denken en bewegen. Volgens de Pokémon-wiki is het “niet waarschijnlijk dat Slowbro ooit een intelligentiewedstrijd wint. Hij leidt een lui leven bij de zee. Slowbro is in staat tot krachtige psychische aanvallen, maar vermijdt liever conflicten. Het lijkt erop alsof hij alleen door geluk en instinct overleeft.”
Ik herken mezelf hier wel in. Lomp, dik, moeite met bewegen en denken. Lui is niet het juiste woord want sinds de schildklierkanker is het meer een kwestie van wel willen, maar niet kunnen. Het vermijden van conflicten herken ik ook, maar dan anders. Ik heb geen zin meer om uit leggen hoe ik me voel, waarom ik steeds dikker word, waarom ik dan weer vrolijk en dan weer zo depressief ben dat ik liever van de wereld af zou springen. Het niet goed kunnen nadenken is iets dat me de laatse tijd steeds meer opbreekt. Soms vraag ik me af wat er in mijn hoofd is gebeurd dat ik alles vergeet, niet in staat ben om zaken te splitsen of te onthouden.

Psychische aanvallen projecteer ik op de verkeerde mede Pokémons. Ze zitten me eerder in de weg dan dat ze me helpen. Een bijverschijnsel na de schildklierkanker die ik liever kwijt ben dan rijk. Als ik dan toch Pokémonpowers had mogen bezitten, dan had ik liever de bliksem van Pikachu gehad of de krachten om te vliegen of een Mewto die gedachten kan lezen zodat ik zou zien dat deze jongens achter mij helemaal niet naar mij wijzen maar naar de Pokémon in de berm vlak achter mij. In gedachten schuifel ik verder. De jongens fietsen me voorbij. Onbewust schud ik mijn hoofd. Waar ben ik mee bezig?

Mezelf vergelijken met een Pokémon. Ik denk dat ik bevangen ben door de warmte. En toch.. wat zou het eigenlijk. Waarom zou ik geen Slowbro zijn? Ik moet er stiekem om lachen. Ik ben nu eenmaal lomp en dik en heb moeite met bewegen, maar deze Pokémon is dan misschien een beetje traag van begrip, maar een Slowbro is toch echt heel sterk.  En dat ben ik ook! Sinds ik ziek ben geworden weet ik dat beter dan ooit. Ik ben sterk en positief, iemand die op geluk en instinct overleeft. Een Slowbro! Hoewel als je het aan mijn lief zou vragen zou hij me eerder met een Gastly vergelijken, maar dat is weer een heel ander verhaal….

Dit blog is oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek

Eén gedachte over “Onzichtbaar ziek: Ik ben een Pokémon!

  • 26/07/2016 om 22:48
    Permalink

    Hee meis, ik had een heel stuk getypt maar kreeg een melding dat mijn “aanvraag” als schadelijk gezien kon worden ,dus weet ik niet of het stuk kunt lezen, kun jij even een berichtje sturen via fb? dank je wel alvast, mocht je het niet kunnen lezen ,dan stuur ik nog een keertje deze week het bericht (Als ik nog weet wat ik heb geschreven hihi(

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: