Op de valreep van 2015

gelukHet is amper 24 uur geleden dat ik schreef over het gevoel van 2015. Nog heel mooi door een lezer van dat blog kort samengevat “In 2016 blijf ik mijn kamer versieren! Ik ben gewoon mezelf. Iemand die ergens voor staat en dat uitdraagt. Ik ben wel intens trots en gelukkig met de uitwerking daarvan. 2015: Als ik erover nadenk voel ik me ondanks de pijn, gewoon happy” Hoe bizar dat op de valreep van 2015 een paar uur later dat gevoel 360 graden kan draaien. Ze zeggen niet voor niets een ongeluk zit in een klein hoekje.

Het was al een rare dag, maar 29 december 2015 zal ons waarschijnlijk nog lang heugen. Ik sta te koken, de diagnose thoracale hernia amper gezakt, als de telefoon gaat. Mevrouw u moet niet schrikken zegt een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. Mijn hart slaat over. Op hetzelfde moment rijdt mijn man de oprit op. “uw zoon is aangereden, komt u hierheen?”vraagt de vrouw. Mijn hoofd begeeft zich in een mist van morfine, angst en ongeloof. “Kalm blijven, kalm blijven”, denk ik. Ik vraag de vrouw waar hij ligt of hij aanspreekbaar is en of de chauffeur van de auto is gestopt. Kalm draai ik het gas uit en doe de deuren goed op slot. Raar hoe je reageert op een soort van automatische piloot op zo’n moment.

Snel rijden we naar de plaats waar hij zou moeten liggen. Binnen een paar minuten staan we vast in een lange file. Aan het einde van die file ligt mijn zoon. Als een kip zonder kop ben ik gaan rennen. Dat er een hernia in mijn rug zit merk ik niet, ik voel niks, verstand op nul. Het enige dat ik voel is een oerkracht die me zo ver doet rennen. “Ik moet naar mijn kind”

Een misselijk gevoel gaat door me heen als ik bij de rotonde aan kom. De fiets is zo verkreukeld dat het hard moet zijn gegaan. Omstanders houden hem met hun jassen warm en houden hem aan de praat. Het duurt lang voordat de ambulance komt. De politie arriveert als eerste en zet de straat af om de ruimte vrij te houden voor de ambulance. Het is raar hoe je zoon ineens weer je kleine kindje is ook al is hij volgens de wet volwassen. Als een leeuwin houd ik mijn welp in de gaten wat er met hem gebeurt, wat er wordt gezegd over het ongeval, alles, alsof je de ogen van havik hebt

Hij blijkt zijn elleboog te hebben gebroken. Natuurlijk is het zijn rechterarm. Wat de gevolgen zijn is nog onduidelijk. Mijn maag krimpt samen. Zijn toekomst ligt ineens in de handen van een ongeluk in een klein hoekje, in dit geval een voorrangsrotonde nog geen twee minuten van ons huis. Hij had gewoon aan de pasta maaltijd moeten zitten. Aan de andere kant ben ik opgelucht, dankbaar haast. Het had zo anders kunnen aflopen.

Vandaag is rood klinkt het op de radio bij de top 2000. Ik geef vandaag een andere naam.(ik zal m niet hardop zeggen). 30 december is de dag waarop we ieder jaar oliebollen bakken. Een jaarlijks ritueel met veel vrolijkheid met de top 2000 aan op de achtergrond. We zouden een leuke dag hebben vandaag ,onze droom vast zetten bij het reisbureau. Ook daar wacht slecht nieuws. Omdat ik vanwege de hernia aan de opiaten zit, durven ze niet te beloven dat het visum wordt goedgekeurd. De optie die we hebben kunnen we beter niet vastzetten.
Het is de bekende druppel. Dikke tranen druppen over mijn wangen. Mijn rug doet door de sprint van gisteravond vreselijk zeer. Het lampje gaat uit, maar dat kan niet want de politie komt nog langs voor de verklaring van mijn zoon.

Op de valreep van het oude jaar proberen we de oudejaarsrituelen gewoon door te laten gaan.Mijn lief bakt tussen alles door zijn oliebollen. Het vuurwerk ligt klaar om het nieuwe jaar in te luiden. De champagne ligt koud en de top 2000 vult de kamer met de mooiste nummers aller tijden. Tussen alle rituele door brengt de politie ons een bezoek voor de verklating van onze zoon. Ook de bestuurder van de auto komt langs met een bloemetje van beterschap en spijt. Tja spijt. Dit soort dingen gaan meestal niet expres. Ik kan deze mensen niet kwalijk nemen wat er is gebeurt en toch kost het me moeite om samen koffie te drinken en te kletsen over de opleiding van mijn zoon. Ik hoop met heel mijn hart dat dit ongeluk geen consequenties heeft voor al zijn toekomstplannen die hij nu zo vrolijk zit te vertellen op de bank.

Morgen kijken we terug op het oude jaar en vieren we een nieuw begin. Voor deze laatste dag wil ik de ellende van deze afgelopen maand naast me neer leggen. De rest van het jaar 2015 was immers een prachtig jaar vol hoogtepunten. De oliebollen zijn inmiddels bruin gebakken. De top 2000 roept nog maar 28 uur! De deurbel gaat. Lieve vrienden staan voor de deur om het eerste bolletje te proeven. Een vuurpijl schiet achter het huis omhoog met de prachtigste kleuren. Hier gaat het om. Op de valreep van 2015 zeg ik tegen alle mensen die onze zoon gisteren hebben geholpen, de bestuurder en zijn vrouw, de politie, de ambulancebroeders niet te vergeten die knappe dokter die het hart van mijn zoon op hol deed slaan en alle lezers van mijn schrijfsels…

nogmaals een mooi, warm en liefdevol 2016 vol mooie gevoelens van geluk!

3 gedachten over “Op de valreep van 2015

  • 30/12/2015 om 20:42
    Permalink

    Ik zit het met ingehouden adem te lezen. Moet er even van slikken. Wat een ellende ter afsluiting van het jaar. Ik hoop van ganser harte dat het helemaal goed komt met jullie zoon.
    Tot volgend jaar. Een jaar waarin ik al je verhalen weer zal lezen. Wat je bent én blijft één van mijn favoriete bloggers.

    Beantwoorden
  • 30/12/2015 om 20:45
    Permalink

    De en ongeluk komt nooit alleen…..
    Gelukkig is dit goed afgelopen voor nu!

    Beantwoorden
  • 30/12/2015 om 21:19
    Permalink

    Mijn hemel Anke, wat een ellende aan het einde van het jaar.
    Ik hoop van harte dat het helemaal goed gaat komen met jullie allebei.
    Wat betreft jullie reis: jouw medicijnen zijn geen belemmering, als je het maar goed voorbereid. Check de website van het CAK, daar vind je alle info. Doe het wel op tijd want duurt zo maar 4 weken.
    Voor nu: een big hug.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: