Op ontdekkingsreis naar mezelf, Balanceren op een veel te hoge lat..

Met een onrustig gevoel word ik wakker. De hele nacht heb ik liggen woelen, piepen, hoesten en dromen. Het is een onrust die er al heel erg lang zit. Vanaf de eerste ziektedag is hij aanwezig. Diezelfde onrust had ik in 2012 toen ik schildklierkanker kreeg en weer later na een cva en een burn out en nu weer met deze longkwestie die al langer dan een maand duurt. Je zou kunnen zeggen dat het even niet zo mee zit, maar dat zou impliceren dat ik me erbij neer zou leggen. En dat is nu juist hét probleem. Ik sjouw altijd een zware lat met me mee. Overal waar ik heen ga, neem ik hem mee. Het is mijn levenslat Hij is gegroeid  in de loop der jaren.

In de laatste jaren ben ik met die lat gaan rennen. Als een kip zonder kop ren ik door mijn leven heen met een veel te hoge lat. Ik voel me een soort van opgejaagd wild. Opgejaagd door wat ik mezelf opleg, maar ook een handje geholpen door omgevingsfactoren. Het ik moet, moet, moet,  maakt me nog onrustiger. Iedere stap die ik zet wordt afgewogen. Kan ik in afwachting van verder onderzoek naar wat er nu eigenlijk mis is wel even wandelen, kan ik wel bezig zijn met andere dingen? Verantwoording afleggen voelt alsof je jezelf moet verdedigen. Het maakt me boos en verdrietig.

Dit duurt allemaal al veel te lang.  Ziek zijn is iets waar ik me niet aan kan overgeven. Al in de eerste week van mijn longontsteking trok ik aan de bel, dat die antibiotica niet aansloeg. Ik begrijp het wachten niet in de gezondheidszorg. Proberen van een tweede en zelfs derde kuur. Wachten, toch maar een foto wachten… Toch maar een scan, weer wachten… Inmiddels ben ik meer dan een maand aan het wachten en weet ik nog niets maar blijf benauwd, hees en koortsig. Weer een nieuwe oproep voor een onderzoek. Geen uitleg waarom.. weer wachten. Ik wil verder. Wat nee, ik móet verder! Misschien wacht de gezondheidszorg ook.. tot ik vanzelf beter wordt?

Ondertussen voel ik de druk toenemen. Ik wil wel, maar kán niet! Ik balanceer op het randje van de veel te hoge lat. Wanhopig probeer ik me ergens aan vast te houden, maar de houvast die ik zoek kan ik niet vinden. Ik heb het gevoel dat ik vecht tegen onbegrip. Hoe maak ik duidelijk dat ik ga vallen!

9 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, Balanceren op een veel te hoge lat..

  • 28/11/2014 om 19:07
    Permalink

    Och meid…zorgen, ziek zijn, de angst in je lijf en door blijven gaan. Dat houdt geen paard vol. Doe wat stappen terug en trek aan dr bel bij de huisarts.

    Beantwoorden
  • 28/11/2014 om 19:38
    Permalink

    Zo vervelend voor je Anke! Trek gerust wat vaker aan de bel bij de huisarts, wanneer je je zorgen maakt. Denk eventueel ook aan een allergische reactie op iets in huis? Ik zou willen dat ik de gouden tip voor je had, maar dat heb ik niet. Probeer je te ontspannen in ieder geval en haal zo mogelijk een frisse neus in de natuur via een ontspannen boswandeling of zo. Ik hoop echt dat het allemaal goed komt met je. Sterkte!! X

    Beantwoorden
  • 28/11/2014 om 20:00
    Permalink

    Lieve Anke denk maar eens aan jezelf en niets moet, jij ben het belangrijkst en probeer het moeten maar eens uit je hoofd te zetten.
    Hele dikke knuf

    Beantwoorden
  • 28/11/2014 om 20:32
    Permalink

    Het balanceren tussen gezond verstand en gevoel, niet kunnen en wel willen. Dat herken ik wel. Ik zeg altijd gaat het niet zoals moet, dan moet het maar zoals het gaat. Hoe lang moet je op jouw vervolgonderzoek wachten?

    Beantwoorden
  • 28/11/2014 om 22:58
    Permalink

    Het niet weten wat je wacht, is erger dan wat ook…veel sterkte, knuf x

    Beantwoorden
  • 29/11/2014 om 00:19
    Permalink

    Zo herkenbaar dit. Het niet ziek kunnen zijn en van jezelf maar alles moeten kunnen. Ik heb geen tips voor je helaas… Het enige wat voor mij helpt is erover praten en proberen te accepteren.

    Beantwoorden
  • 29/11/2014 om 12:45
    Permalink

    Ik wens je een goede huisarts, vraag hulp. Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt. Herkenbaar jammergenoeg. Sterkte!

    Beantwoorden
  • 02/12/2014 om 09:33
    Permalink

    Ha Anke, lees nu je blog pas, niet eerder “tijd”, want aan het rennen en balletjes hoog houden en zo ;). Ik denk dat wij meer gemeen hebben dan een ziektegeschiedenis!! Volgens mij heb jij inmiddels meer dan genoeg bewezen over een prima intuïtie te beschikken. Volgens mij doe je er verstandig aan nog weer een afspraak te maken met je huisarts, om te bespreken dat je je zorgen maakt en wat jouw overwegingen zijn. Waarschijnlijk kan hij/zij heel goed uitleggen welk pad er in de onderzoeken en behandeling gekozen is en waarom. (En ik denk dat je eigen conclusie best eens zou kunnen kloppen.) Maar door jouw zorg op tafel te leggen kan hij/zij ook kijken of er nog een ander pad is om te lopen. Het geeft je in ieder geval de mogelijkheid van meer eigen “regie” (de grote slogan in de gezondheidszorg van dit moment!!), want begrip voor elkaars overwegingen en meedenken in het te lopen pad. Heb je hier iets aan?
    Liefs, Monique

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: