Op ontdekkingsreis naar mezelf: Deuren..

Deuren

Als ik de laatste twee jaar iets heb geleerd is het wel dat niets in het leven zeker is.

Het loopt zoals het loopt en hoewel je natuurlijk ook veel zelf in de hand hebt, zijn er ook van die dingen waar je gewoonweg geen invloed op hebt. Dingen die je graag anders zou zien gaan. Ziek worden bijvoorbeeld is iets wat je overkomt. Je vraagt er niet om. En toch voelt het soms als een straf voor iets dat je verkeerd gedaan zou hebben. Alsof dat ziek worden niet voldoende is, zijn er soms consequenties aan verbonden die je van te voren niet kan inschatten. Kunst is om die consequenties te accepteren, te verwerken of een plekje te geven of om te zetten naar iets beters.
Deuren die ergens dicht gaan, openen weer ergens anders een nieuwe deur is het gezegde.

In de afgelopen twee jaar zijn er voor mij heel wat deuren gesloten. Letterlijk eigenlijk. Vrienden die niet om kunnen gaan met een ziekte als kanker. Mensen die het gezegde uit het oog uit het hart erg letterlijk nemen. Mensen die vinden dat het allemaal wel meeviel. Mensen die het te lang vinden duren. Mensen die denken dat als je buiten loopt er ook niks meer aan de hand is. Mensen aan wie je steeds verantwoording moet afleggen terwijl je alle energie nodig hebt om weer op te knappen. Mensen voor wie je geen toegevoegde waarde meer bent. Die je wegdoen als een propje papier dat je achteloos in de prullenbak mikt.  Het doet pijn! Vreselijk pijn. Want je hebt geen invloed op wat er gebeurt, wie je verliest op de weg die je ongewild volgt en eerlijk gezegd heb ik mezelf ook een stukje verloren.  Je probeert de deur  open te houden met alle energie die je over hebt, maar het lukt niet en hij slaat met een klap voor je neus dicht. Die deur open trappen heeft geen zin. Vraag is eigenlijk ook of je dat nog wilt. ..

Er bestaan ook draaideuren. De deur die je binnengaat om er vervolgens weer heel snel uit te stappen. Vergissingen zijn snel gemaakt. Zeker als je ziek of labiel bent. Mensen die als een wolf in schaapskleren de deur wagenwijd open zetten om je vervolgens door de draaideur weer naar buiten te draaien. Zo zijn er mensen geweest waar ik steeds rondjes heb gedraaid tot ik uieindelijk de deur in mijn gezicht kreeg of ik zelf zo verstandig werd de deur eindelijk dicht te doen. Als hier teleurstelling in doorklinkt dan kan dat kloppen. Bittere teleurstelling als blijkt dat je de verkeerde deur hebt genomen. Maar gelukkig draaien deuren ook wel eens de goede kant op.

 

Dan openen er andere deuren. Deuren waarvan ik nooit voor mogelijk had gehouden deze ooit te kunnen openen. Deze deuren koester ik. Als ik zo eens om me heen kijk, zijn er heel wat nieuwe deuren bijgekomen. Uit de meest onverwachte hoeken komt steun, vriendschap en een warme boodschap. Dit zijn deuren waarvan ik weet dat ze open blijven. Net als de deur waarvan ik en alleen ik de sleutel heb.. Ik pak de deurklink en ik stap naar binnen, vol overtuiging en vertrouwen.

 

 

 

 

 

 

14 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf: Deuren..

    • 20/11/2014 om 16:06
      Permalink

      Dank je wel Ellie.. Ik denk dat veel mensen voor al deze deuren komen te staan in te leven.. als je ziek bent dan komt zo’n dichtslaande deur hard aan. Kunst is de open deuren te blijven zien.

      Beantwoorden
  • 20/11/2014 om 18:00
    Permalink

    ziekte als zeef, heel verhelderend.
    goed geschreven, maakt me benieuwd naar de nieuwe deuren die je geopend hebt en wat je daar vond 😉
    lieve groet

    Beantwoorden
    • 20/11/2014 om 18:13
      Permalink

      Als de ontdekkingsreis verder gaat zal ik daar vast de deur op een kiertje zetten wat dat betreft Anne 😉
      Je compliment betekent veel voor me!

      Beantwoorden
  • 20/11/2014 om 18:20
    Permalink

    Zo herkenbaar lieve Anke, wat heb je het mooi en duidelijk verwoord. Gelukkig weet ik jouw deur te vinden en jij die van mij, als zijn onze deuren momenteel een beetje gammel x

    Beantwoorden
  • 20/11/2014 om 20:47
    Permalink

    Mooi geschreven en herkenbaar weer, Anke. Het zegt meer over de mensen als over jou, als ze je laten vallen vanwege je ziekte. Je leert in zo’n geval je echte vrienden kennen. En die heb je niet zoveel.

    Beantwoorden
    • 20/11/2014 om 20:50
      Permalink

      Dat is waar, gelukkig weet ik wie dat zijn maar soms word je onaangenaam verrast en slaat de deur onverwacht dicht.

      Beantwoorden
  • 23/11/2014 om 12:21
    Permalink

    Dank je wel Simone en super dat je me blijft lezen. Ook de mensen die je los laten, hebben waarschijnlijk hun beweegredenen. Dat houd ik in mijn achterhoofd. Maar dat het pijn doet is een feit..

    Beantwoorden
  • 23/11/2014 om 12:56
    Permalink

    De draaideur, een mooi gegeven Anke, waarvan ik hoop dat je steeds in de goede ruimte stapt met een lichte ruimte, mooie kleuren en sympathieke mensen. Graag gelezen!

    Beantwoorden
  • 21/11/2015 om 19:58
    Permalink

    Mooi geschreven Anke, jammer van de mensen om hè heen die de deur sluiten, vaak uit angst of het niet om kunnen gaan met de ziekte kanker. Ik ben er van overtuigd dat er nieuwe deuren in je leven komen, ,die wagenwijd open zullen staan. ?

    Beantwoorden
    • 21/11/2015 om 20:04
      Permalink

      Ik ben inmiddels al weer wat deuren door, er gaan er ook wel weer dicht, maar de open deuren koester ik

      Beantwoorden
  • 04/03/2017 om 17:59
    Permalink

    O zo herkenbaarAnke, ik kreeg 2 jaar geleden schildklierkanker en het heeft me echt 2 jaar gekost om me weer “goed” te voelen en net weer een nieuw ritme gevonden om verder te gaan. Tot 2 weken geleden ik te horen kreeg dat ik borstkanker heb, precies 2 jaar later na de schildklierkanker. Ik zit nu weer in die sneltrein waarin ik mee moet……en af en toe raast hij me voorbij en weet ik niet waar ik het moet zoeken. Eind volgende week start het traject van chemokuur, daarna volgt een operatie en bestraling. Mijn tijd staat voor mijn gevoel weer helemaal stil terwijl de rest gewoon doorgaat, wat ook normaal is natuurlijk, maar zo oneerlijk…..je denkt dit hadden we toch achter de rug! Gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen om me te steunen, zonder hen lukt het gewoon niet!
    Fijn om je verhalen te lezen, de herkenbaarheid!

    Beantwoorden
    • 04/03/2017 om 18:08
      Permalink

      Jeetje alies wat een sneltrein zit jij..wens je veel sterkte toe x

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: