Op ontdekkingsreis naar mezelf,  een ongenode gast

griepWanneer de carnaval weer rustig het land uithost wordt wederom de aanval geopend op ons huis door de griep. Al maanden liggen we onder vuur. Twee slachtoffers van longonsteking zijn al gevallen.  Schijnbaar vond de griep één bezoek aan ons huis niet voldoende en besloot nog een keer terug te komen. De ongenode gast stond zonder enige aankondiging plotseling weer voor de deur, eiste te worden binnen gelaten en sloeg genadeloos toe.

Voor de tweede keer in vier maanden tijd ben ik getroffen door het influenza virus. De eerste keer accuut na het halen van de griepspuit en deze keer compleet uit het niets. Al drie dagen nu loopt mijn thermometer op tot een hoogte van 40,4 grC. Het ene moment trek ik rillend van de kou de deken nog wat dichter om me heen om vervolgens nog geen vijf minuten later puffend en hijgend  de deken weer weg te trappen. Mijn hoofd zit vol met watten en snot en loopt letterlijk mijn ogen uit. De pijn zit in mijn gezicht, voorhoofd, borst, vingers, tenen, neus eigenlijk gewoon overal. Zelfs mijn plas lijkt een eigen leven te leiden.

Ik kan niet zeggen dat ik me lang niet zo beroerd gevoeld heb, want nog geen vier maanden terug, lag ik er ongeveer hetzelfde bij. Toen mondde de griep uit in een akelig langdurige longonsteking. Omdat ik weer blaf als een Sint Bernard net als toen ik longontsteking had en de koorts wel erg hoog is, belt mijn lief de huisarts. Ik val immers in een risicogroep.  Mijn man heeft een zware dobber aan de telefoon. Eigenlijk is het de bedoeling dat mevrouw zelf even langs komt. Dat mevrouw met 40, 4 graden koorts nog niet eens fatsoenlijk naar de toilet kan zonder halverwege in haar broek te plassen zonder dat ze daar invloed op heeft, mag geen naam hebben. Na lang geharrewar krijgt hij dan toch zijn zin. De huisarts komt dan wel even langs als het écht niet anders kan.

Mijn reactie daarop zegt veel over mijzelf en het proces waar ik nu in zit. Zelfs het krijgen van griep draagt bij in mijn ontdekkingsreis. Meteen betrek ik dat op mezelf! Het is persoonlijk. Ik reageer als een kind. Huilend roep ik dat ik niet meer wil dat de huisarts nog komt. Láát maar het hoeft al niet meer! Ik voel me niet serieus genomen. Dat maakt me klein en verdrietig. Wat ik heb geleerd in de laatste maanden is dat mensen me vaak niet serieus nemen omdat ik altijd lach en zwaai. Ik zég dat het prima gaat en dat het allemaal wel meevalt. Dat mensen je dan niet serieus nemen, begrijp ik nu. Maar in dit geval laat ik toch juist weten dat het niet goed gaat? Hoeveel duidelijker kan iemand zijn als mijn man is geweest.

Ik neem me voor om open kaart te spelen met de huisarts als deze komt.In plaats van te reageren zoals ik gewend ben en daarmee bedoel ik net te doen alsof het er niet is,neem ik me voor om nu de confrontatie aan te gaan en te uiten dat ik me niet serieus genomen voel.
Helaas…Waneer een paar uur later de bel gaat en de huisarts binnen komt, val ik terug in mijn oude patroon. Ik geef wel aan dat ik me vreselijk ziek voel, geen controle over mijn urine heb, én hoge koorts heb, maar geen woord over wat er die ochtend is voorgevallen. Geen woord over mijn gevoel van niet serieus genomen te worden. Met een kop vol watten, knik ik braaf op alles wat de huisarts zegt. Als deze even later de deur weer uit gaat, ben ik volkomen leeg.. Ondanks dat ik blij ben dat de huisarts tóch nog meer even is geweest is het bezoek onbevredigend en voelt niet alleen de griep als ongenode gast.

4 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf,  een ongenode gast

  • 19/02/2015 om 17:17
    Permalink

    Heel veel beterschap, Anke! Ik denk dat het niet lang meer duurt voordat je de huisarts vertelt wat er nu echt speelt…als je er al zo over kunt schrijven is die volgende stap niet eens meer ver weg!

    Beantwoorden
  • 19/02/2015 om 19:04
    Permalink

    Niet alles op jezelf betrekken hoor. Dit is de reden dat artsen hun gang kunnen gaan met het niet serieus nemen van mensen. We zijn vaak te futloos, te afhankelijk of willen gewoon zo snel mogelijk weer buiten staan. Heel veel artsen kunnen wel een cursusje ‘hoe communiceer ik met mensen’ gebruiken.

    Beantwoorden
  • 21/02/2015 om 17:18
    Permalink

    ha anke,
    Hoop dat je snel opknapt!
    Veel artsen moeten nog erg veel leren. Maar ook wij als patiënten moeten nog erg veel leren. Zelf werd ik twee weken geleden weer eens geconfronteerd met, en gevolgen van, eerst mee gaan met de artsen, met accepteren en niet op mijn strepen staan. Het resulteerde er in dat ik het noodnummer draaide en opeens stond de huisarts binnen 15 minuten hier in de woonkamer en waren we een kwartier later met gillende sirenes per ambulance naar het ziekenhuis onderweg, en werd er geen seconde meer getwijfeld aan mijn inzicht en aan wat ik zei dat er moest gebeuren.
    Blijkbaar was er iets in mijn stem dat het opeens voor iedereen duidelijk was: dit is foute boel. Ik kan het dus wel. Maar blijkbaar moet je daar dan eerst bijna dood voor gaan. Heb me nu voorgenomen te proberen in het vervolg net zo duidelijk te zijn als die vrijdag ochtend en niet meer mee te gaan, toe te geven aan de verleiding van lachen en zwaaien en in de vage gedachte: de dokter zal het wel weten

    Beantwoorden
    • 21/02/2015 om 17:25
      Permalink

      Wel erg dat het zo ver moet komen, maar ben blij dat je op tijd in het ziekenhuis was. Inderdaad is het een leerproces. Dat lachen en zwaaien is een enorme valkuil x

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: