Op ontdekkingsreis naar mezelf, Geluk op voorschrift van dr. Rossi

Doing what makes me happy

Ik ben inmiddels al weer een tijdje op weg. De reis naar mezelf is lang, moeizaam en vol drempels en obstakels, maar gelukkig hoef ik mijn reis niet helemaal alleen te maken. Op sommige stukken reis ik alleen. Dan  weer met bagage, dan weer zonder bagage. Sommige stukken moeten alleen want die paden zijn alleen voor mij begaanbaar. Toch gaat er een  groot deel van de reis steeds iemand mee.  Mijn gezin, familie, vrienden, collega’s ze lopen allemaal een stukje mee. Ze bieden me zonder dat ze het weten het kompas van de weg die ik moet gaan.  Dat kompas werkt meestal goed maar af en toe blijft het wijzertje ronddraaien en raakt het in de war en daardoor weet ik niet welke weg ik nu moet inslaan. Linksaf, rechtsaf? Of toch gewoon rechtdoor omdat ik op de juiste weg zit? Soms sta ik ineens voor een huizenhoge muur waar ik met geen mogelijkheid overheen lijk te komen. Wanneer dat gebeurd is er gelukkig een hulplijn om me weer op het juiste pad te helpen.

Sinds een aantal maanden vergezeld dr. Rossi mij op mijn reis. Hij is er voor de momenten waarop mijn kompas het laat afweten. Wanneer er ineens muren op de weg staan en ik de verborgen deur niet kan vinden. Aanvankelijk had ik wat weerstand tegen het idee van een dr. Rossi op mijn reis. Er zijn tijdens mijn leven meer dr. Rossi’s geweest en helaas bleek later dat ik daardoor meer verdwaald raakte dan ik al was. Dus toen ik kennismaakte met deze  dr. Rossi en hij mij doodleuk vertelde dat de schildklier in de buik zat, was ik op voorhand wat skeptisch. Waarom zou hij wel de weg weten als hij niet eens wist waar de schildklier zat?

Na een aantal weken blijkt deze dr. Rossi een geschenk uit de hemel. Voor het eerst in jaren word ik gezien en vooral doorzien.  De diagnose wordt gesteld. Ik moet leren voelen. Mijn lachen en zwaaien motto is in de loop van de jaren iets te ver doorgeslagen in een moeten. Heel langzaam word ik als een uitje afgepeld. Laag voor laag, jasje voor jasje. Het gevoel breekt door en de ui maakt me aan het huilen. Dat het juist een hele positieve ontwikkeling is staat voor mij duidelijk als een paal boven water, maar voor diegenen die mij alleen maar lachend en zwaaiend kennen is dat even slikken. Omdat alle lagen langzaam worden afgepeld , val ik als een plumpudding in elkaar.  Het gevoel neemt de overhand en ik word overspoeld door de tranen.  Eindelijk zeggen de mensen die van mij houden.. Diegenen die dat niet doen kijken nee schuddend toe.

Het voorschrift van dr. Rossi luidt simpel. Ontspanning! Nu is het even tijd voor geluk. Er is geen sprake van feestend door het leven gaan momenteel, maar ik richt me heel bewust op wat me gelukkig maakt nu. Mijn gezin. Mijn vogeltje die lekker kletsend naar de lampjes in de kerstboom kijkt. De feestdagen die eraan zitten te komen. Met de tranen over mijn wangen kijk ik naar de kerstreclames op televisie van  Flappie, grote supermarktketens, een bekend frisdrankmerk en chocolade waar je dank je wel tegen zegt  en denk ondertussen aan het uitkomen van mijn boek waar ik enorm trots op ben.  Ik pak mijn laptop en begin te schrijven….

3 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, Geluk op voorschrift van dr. Rossi

  • 15/12/2014 om 13:51
    Permalink

    Met steun van je dierbaren en jouw eigen dokter Rossi kom je er wel. En diegenen die het niet snappen zijn jouw vriendschap en liefde niet waard.

    Beantwoorden
  • 15/12/2014 om 23:37
    Permalink

    Gewoon van je af blijven schrijven Anke, zoals je nu doet. Ook dat helpt bij het afpellen van de ui.
    Geniet lekker van al wat je lief is en zeker van de kerstsfeer waar je zo dol op bent. Gewoon doen! 🙂 Fijne feestdagen voor jou en je gezin!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: